Tamam.. herşey hazır artık gidebilirim.
Evet evden ayrılıyor , kilometelerce uzağa gidiyorum ama içimde burukluktan başka birşey yok sadece basit bi burukluk...
Zaten istediğim de bu değil miydi? Ailemden uzakta başka bir şehirde egitimime devam etmek..Ama yinede daha fazla üzüleceğmi düşünmüştüm.
17 senelik hayatim boyunca her zaman farklı biri oldum . Digerleri gibi oyuncak bebeklerle oynamaya bayilmadim , süslü kıyafetlere heves duymadım. Belkide bu yüzden farklıydım. Belkide ailemden yeterince ilgi görmediğim içindir. Annemle babam çok iyi insanlardır, ama kardeşimle bana olan ilgileri hiç eşit olmadı , bunun adı kıskançlık ve ya değil . Kardesim doğduğundan beri hırçın bir kız oldum, başıma buyruk hareket ettim, annem ve babamdan uzaklaştım..onlara olan sevgim azaldı . Bazen kendimi evdeki yabancı gibi hissettiğim oldu. Kendi kurduğum dünyada başıma buyruk, hırçın, asabi bir Duru oldum.
Evet, bu sene 11. Sınıf oldum. Ama bulunduğum çevreden, ailemden ve herşeyden uzaklaşmaya fazlasıyla ihtiyacım olduğu için amcamın referansıyla ve benim de ısrarlarım sonucu Antalya'daki devlet okuluna kaydımı yaptırdım. Amcamlarda da kalmak istemediğim için yurtda kalmaya karar verdim.
Eminim böylesi benim için en iyisi olacak. Burdaki kötü anılarımdan soyutlanmam gerekiyor.
Başta ailem Antalya' daki okula gitmeme razı olmasalarda beni kararımdan vazgeçiremediler.
Zaten evde olsam ne değişecekti ben bi yabancı degil miydim?
Hoş, benim yokluğum ve varlığım arasında aileme göre bir fark olduğunu da sanmıyorum.
Multi de Duru :)
