SON SOKAK

-kalbimdeki boşluk-# 1 #

"yine o sokak, yine elimden hic bırakmayacakmış gibi tutuyor ve beni durdurup yüzümün her tarafını kaplamış olan pamuk şekerini temizliyor"
"veee yine o görüntü ben o sokakta pamuk şekeri kendim ağlayarak temizlemeye çalışıyorum"

Ahh ANNE!! diyerek uyandım ve yatakta doğruldum. ve yine rüyayaydı daha doğrusu kabus 10 yıldır çektiğim özlemin bilinç altı boyutu ve birde bunun gerçek yüzü var -başımı sallayarak düşüncelerden kurtulmak istedim- elimin tersiyle göz yaşlarımı sildim ve yatağa yeniden uzandım. hep aynı rüyayla aynı şekilde uyanıyordum ve kalbimin içindeki boşluğu biraz daha hissediyordum.
saat,e baktım daha saat 04:12 ydi yani önümde uykusuz üç saat daha vardı.

saat 07:00 olunca alarm çaldı alarmı kapattım.dolabımın kapağını açtım her zaman ki gibi okul kıyafetlerim özenle ütülenip dolabıma koyulmuştu. bu yüzden Yasemin ablaya bi kez daha minnet duydum.

"yasemin abla 9 yıldır bizimle yaşıyor. biz eski mahallemizden taşınınca babam bana-işinden dolayı- bakamadıgı için yasemin ablayı işe almış yani yasemin abla hayatımın bir parçası. onun da iki oğlu var o yüzden bizimle kalmıyor sabah erkenden geliyor Hasret ablaya yardım ediyor ve o güzel yemeklerini yapıp gidiyor".

düşüncelerden sıyrılıp üstümü giyinip aşağı kahvaltıya indim.Babam her zamanki yerinde oturmuş bir yandan çayını yudumlarken bir yandan da gazetesini okuyordu.
benim geldiğimi fark etmedi .beni görünce gazeteyi kaldırdı.

"günaydın babacığım" dedim ve yanağına kocaman bir öpücük kondurdum.
"günaydın kızım"dedi ve gülümsedi -bu adamı seviyorum yaa hele o koca koca gülüşünü-
"eee bugün okulun ilk günü ne hissediyorsun" dedi ve farklı bir şey söylememi bekler gibi bana bakıyordu.
"aynı sadece 11. sınıf olmam dışında bir fark yok"diye söylendim."çaymı istersiniz, yoksa meyve suyumu Seyhan hanım"diyen Hasret ablaya baktım.Hasret abla bizim yardımcılarımızdan biri idi .
"meyve suyu, lütfen"diyerek gülümsedim. babam ayağa kalkarak "istediğin bir şey varmı canım kızım " dedi ve telefonunu aldı .
"hayır yok , teşekur ederim babacığım hayırlı işler sana"diye mırıldandım yine aynı sahneyi çünkü.
"tamam canım seni Yavuz amcan bıraksın " dedi ve kocaman bir öpücük kondurarak gitti.

kahvaltımı yaptım ve yavuz amcayla geçen sessiz bir yolculuktan sonra okula ulaşmıştık "teşekkürler"diye mırıldandım arabadan indim. Okulun önünde durup koca koca yazılmış."ARSLAN KOLEJİ" yazısına baktım, içimden söylemek istediğim bi çok şey vardı ama ama ama...

Okula girdim ve sınıfımı buldum 11- B sınıfındaydım, sınıfta birkaç kızdan başka kimse yoktu. "gunaydin " diyen ve gülü,seyen kızlara baktım bunlar geçen seneki sınıfından 'eda-seher-elçin - di."günaydın" diye mırıldandım ve dışarı çıktım.
Çünkü ben buydum ailem ( babam) dışında kimseyle muhatap olmazdım, özelliklede bu okuldaki zengin bebeleriyle.
Okuldaki ilk günümü sınif ve bahçe arasında geçirerek tamamladım.'yavuz amacayı arayıp yürüyerek gelmek istediğimi söyledim'
Okuldan çıkıp eve doğru giderken dun gördüğüm rüya aklima geldi ve kalbimdeki eksiklik varlığını bi kez daha acı bi şekilde hatırlattı.

"evet doğru olanı yapıyordum , doğru olan buydu" diye mırıldanarak O sokağa doğru ilerledim saat bayağı ilerlemişti ama kalbimin buna ihtiyacı vardı.
"evet burası "diye mırıldandim havanın karardığını ve soğuduğunu hissettim ve sokakta ilerlemeye başladım .
evler tam şecilmiyordu ama bu evi nerede görsem tanırım tam merdivenlere basacakken belimde ve daha sonra ağizımda bir el hissetim.

ilk kitabım ilk bölümüm umarım begenirsiniz . teşekürler.