Καρδιά vs. Λογική

Κεφάλαιο 4.

Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά. Βρισκόμουν στο δωμάτιό μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι να κοιτάζω απλά το ταβάνι. Το δείπνο με την μητέρα μου, τον Μαξ, την Ελίσα και τον Τζέισον ήταν πέρα για πέρα τραγικό. Μου φάνηκε περίεργο που ο πατέρας μου, μόλις φώναξε στον Τζέισον να μπει στο σπίτι εκείνος υπάκουσε χωρίς πολλά πολλά. Δεν τον έκοβα για άτομο που έκανε ότι του έλεγαν και αυτό ήταν πραγματικά περίεργο.

Στο δείπνο, είχα κάτσει δίπλα στον Τζέισον, απέναντι μου ήταν η Ελίσα, δίπλα της η μητέρα μου και στο αριστερό μου χέρι, στην κεφαλή του τραπεζιού, ο πατέρας μου. Ξεχνάω πολλές φορές και τον λέω πατέρα μου αντί για Μαξ, όμως έχει χάσει προ πολλού την ιδιότητα του πατέρα για μένα. Τέλος πάντων, πίσω στο θέμα μας. Αυτά τα είκοσι λεπτά που καθίσαμε όλοι μαζί για φαγητό, πέρασαν βασανιστικά αργά. Τρώγαμε βυθισμένοι στην σιωπή, χωρίς όμως να λείψουν και τα αμήχανα βλέμματα. Εγώ, όλη την ώρα κοιτούσα το πιάτο μου αποφεύγοντας να τους κοιτάξω. Όσες φορές, ωστόσο έτυχε να σηκώσω το κεφάλι μου, το βλέμμα μου έπεφτε στον Τζέισον, ο οποίος φαινόταν σαν να με κοιτάει ώρα. Απευθείας τότε, γυρνούσα το κεφάλι και κοιτούσα και πάλι το πιάτο μου.

Όταν ευτυχώς τελειώσαμε όλοι το φαγητό μας, ο καθένας πήγε στο δωμάτιο του, εκτός από τον Τζέισον που πήγε μια βόλτα. Είμαι σίγουρη πως πήγε να βρει τον Μαρκ και τον Τζέικομπ στο πάρκο, ναι έτσι λένε αυτά τα δύο αλητάκια. Ειλικρινά, αναρωτιέμαι πότε πρόλαβε και τους γνώρισε ή αν τους ήξερε από παλιότερα. Όπως και να'χει σίγουρα δεν ήταν και τα καλύτερα άτομα για να κάνει κανείς παρέα.

Και να'μαι τώρα ξαπλωμένη να κοιτάω το ταβάνι. Ένιωθα πολύ περίεργα, ένα σφίξιμο στο στήθος, είχα την διαίσθηση πως κάτι κακό θα συνέβαινε, χωρίς να γνωρίζω φυσικά το τι. Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να χαλαρώσω, τι θα μπορούσε να συμβεί άλλωστε; Κοίταξα την ώρα στο κινητό μου, είναι 11 και τέταρτο και ο Τζέισον ακόμη να γυρίσει. Έλειπε 4-5 ώρες και είχε πλέον βραδιάσει. Που να είναι; Μήπως έμπλεξε πουθενά; ''Χαλάρωσε Τζεϊλίν, όλα είναι μια χαρά, μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του'', είπα στον εαυτό μου. Όμως και πάλι δεν μπορούσα να ησυχάσω, και αυτό το κακό προαίσθημα δεν έλεγε να φύγει, ενώ όσο πέρναγε η ώρα χειροτέρευε. Πλέον ένιωθα λες και κάποιος μου είχε βάλει μια τεράστια κοτρόνα πάνω στο στήθος, που δεν με άφηνε να αναπνεύσω ελεύθερα.

Όταν ήταν πια μεσάνυχτα και ο Τζέισον ήταν ακόμη άφαντος η ανησυχία μου κορυφώθηκε. Έτσι, αποφάσισα να πάω να βρω τον Μαξ. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και άνοιξα σιγανά την πόρτα του δωματίου, φοβούμενη μην ξυπνήσω την μητέρα μου. Κατέβηκα στις μύτες των ποδιών τις σκάλες και βρέθηκα έξω από την πόρτα του ξενώνα, η οποία ήταν κλειστή. ''Λες να κοιμούνται;'' Αναρωτήθηκα ''ή ακόμη χειρότερα λες να.. απαυτώνονται;''. Στην τελευταία μου σκέψη ρίγησα ολόκληρη, αηδία. Κόλλησα το αυτί μου στην πόρτα, μήπως ακούσω κάποιον ήχο. Τίποτα, απόλυτη ησυχία. Έπιασα το παγωμένο πόμολο, και σιγά και προσεκτικά άνοιξα την πόρτα ίσα ίσα ώστε να μπορώ να δω μέσα. Κοιμόντουσαν. ''Τέλεια, τώρα τι θα έκανα; Ωω, μα τίποτα! Λες και δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του. Τι με νοιάζει εμένα;'' Σκέφτηκα, και αποφασισμένη ανέβηκα στο δωμάτιο.