Nieuwe start

Woensdag 30 december

De laatste twee weken van december zijn altijd de drukste van het jaar. Nu de kerstdagen weer achter de rug zijn, of eigenlijk beter gezegd; achter de knopen. Maakt heel Nederland zich op voor oudejaarsavond. De ongewenste kerstcadeaus worden vlug nog even geruild, het vuurwerk word momenteel massaal ingeslagen en de oliebollen en flessen champagne vliegen de winkels uit. Het is druk. Zo ook bij politie Limburg zuid. Beide rechercheurs, Eva van Dongen en Floris Wolfs, sporen al weken het internet af op zoek naar illegale vuurwerk verkooppunten en kopers van het goed. Al 5 kleine handeltjes zijn opgerold maar nog zeker meer dan 10 hebben nog vrij spel buiten het zicht van de politie. Ze hadden het er maar druk mee. En daarom werden ze versterkt door een ander recherche duo. Bart Vermaesen en Arend Spaans. Twee mannen begin de 40 met jaren lang ervaring in het recherche werk. Een goede hulp vonden Eva en Wolfs. Ondanks het feit dat ze nog altijd liever alleen werken.

Met een stapel blauwe mapjes in haar handen en nieuwe moed liep Eva het kantoor van Mechels uit, richting hun werkplek. 'Nieuwe adressen.'zette ze glunderend de stapel op het bureau. 6 Ogen keken op van hun werk. Na kort haar collega's aangekeken te hebben liet Eva haar blik rusten op Wolfs die vriendelijk naar haar lachte. Hij wist dat dit haar plezier deed. Dat kon hij duidelijk zien aan de glimlach op haar gezicht en het enthousiasme waarmee ze de afgelopen week rond liep. Eva houd van haar werk. Helemaal als ze mensen mag oppakken voor strafbare feiten die ze begaan zijn en zo de wereld, elke keer weer een beetje veiliger maken. Veel zou het niet helpen. Dat wist ze zelf ook. Maar alle beetjes helpen en het zijn vaak de kleine dingen die het hem doen.

Zo hadden ze gister weer een facebook groep over verkoop van illegaal vuurwerk geblokkeerd en eergisteren een handeltje opgerold. Zo ging het eindelijk heel de afgelopen maand al. Ook weer vandaag weer.

Geïnteresseerd pakte Wolfs een dossier voor zijn neus en begon er aandachtig in te bladeren. Eva rolde er een bureaustoel bij en ging vlak naast Wolfs zitten. Over zijn schouder keek ze mee naar de informatie op het papier. Het was niet veel, maar genoeg om ze aan te houden. Na het dossier globaal doorgelezen te hebben sloeg Wolfs het mapje dicht en keek zijn vrouwelijke collega vragend aan. 'Zullen we gaan?' Hield hij het mapje in de lucht. Eva knikte kort en liet haar ogen over Bart en Arend glijden. Beiden mannen knikte. 'Mooi, dan gaan we.' Zei Wolfs en met z'n vieren liepen ze achter elkaar aan het kantoor uit.

Zuchtend sloeg Eva haar armen over elkaar en zakte onderuit in de stoel. Verveeld speelde ze met een elastiekje om haar pols wat ze even later, uit frustratie van het wachten, weg schoot. 'Wanneer komen ze.' Mokte ze. Wolfs, die stilletjes maar net zo onrustig naast haar zat, gaf maar geen antwoord. Eva wist zelf ook wel dat hij dat niet wist. Het was immers een retorische vraag. Al zeker een uur lang zaten ze te posten voor de ingang van een steegje. Hun collega's zaten in een auto in de straat er naast en hielden contact via de porto. Af en toe werd er wat gedeeld. Maar meer onderlinge alledaagse gesprekken dan werk gerelateerde informatie.

Het wachten was op de jongens. Een groepje wat er van verdacht werd een groot vreugdevuur te stichten op een pleintje in de wijk. Dit was het eerste jaar dat de politie het verbood. Iets waar de jongeren zich niets van aantrokken.

'Beweging bij westelijke ingang, een man gaat naar binnen.' Galmde er door de auto. Kort keken beide rechercheurs elkaar aan. Eva pakte de porto op uit de houder en hield het voor haar mond. 'Hier nog steeds niets. Laat maar weten wanneer jullie willen ingrijpen.' Sloot ze het bericht en zette hem terug. 'Maar één man?' Vroeg Wolfs zich hardop af. 'Blijkbaar.' Haalde Eva haar schouders op. 'Het zal wel niet dat hij bij dat groepje hoort.' Mompelde hij in zichzelf.

Net toen Eva er op wilde reageren ging het apparaat weer. 'Verdachte komt met een fiets naar buiten lopen en fiets net weg.' 'Buurtbewoner.' Concludeerde ze. Wolfs knikte enkel.

'Zeg wat doet fleur eigenlijk op oudejaarsavond.' Wolfs keek op. Verast door het onderwerp dat zojuist was aangesneden. 'Die is bij een vriendin.' Antwoorde hij kort. 'Ow.' Humde Eva. 'En ze weet dat wij op het bureau zitten?' Keek ze Wolfs aan. De reden waarom ze dit vroeg was omdat fleur nog wel eens onverwacht binnen kon vallen. Dan stond ze ineens op de stoep. Meestal bleef ze dan ook eten en soms zelfs ook slapen. Dit was zo onregelmatig dat er geen touw aan vast te knopen was. Het zou vervelend zijn als ze die avond voor de deur zou staat terwijl er niemand thuis is. Dat vond Eva zo sneu.

'Ja ze weet het. Ik heb het haar verteld. En ik heb haar trouwens ook een sleutel gegeven. Dan kan ze altijd naar binnen. Ik hoop niet dat je dat erg vind.' Lichtelijk beschaamd over het feit dat hij dat zonder overleggen had gedaan, keek hij haar aan. Ze glimlachte vriendelijk terug. Een lach waarbij kleine lichtjes in haar ogen twinkelde en haar lach straalde. Een die Wolfs maar al te graag zag.

'Dat is goed hoor. Maak je niet druk.' Wist ze zijn zorgen te verminderen. Gerustellend legde ze haar hand op zijn been. Dankbaar keek hij haar aan. Als hun collega's erbij zaten was dit niet onopgemerkt gebleven. Arend en Bart vonden het leuk om met Wolfs te dollen. Af en toe zijn ze net zoals fleur op dat gebied. Ook zij zagen dat Eva en Wolfs een speciale band hadden. Ze waren niet zomaar een recherche duo, maar eentje die haarfijn samen werkt. Bij elkaar in huis woont en zelf een keer samen het bed hebben gedeeld. Een herinnering waar nooit meer over gesproken word maar zeker niet vergeten is. Eva houd van Wolfs. Ze laat het dan wel niet altijd even duidelijk zien, Maar vanbinnen klopt haar hart hevig voor haar partner. Dit geld net zo goed voor Wolfs. De blikken die ze af en toe met elkaar wisselen spreken boekdelen. Iets wat veel mensen niet ontgaan is.

'Zal ik anders lunch halen?' Keek Wolfs op zijn horloge. Het liep al tegen middag uur en met enkel een ontbijtje acher de kiezen, kregen ze beide alweer trek. 'Ja lekker.' Antwoorden Eva. Wolfs pakte de porto uit de standaard. 'Ik ga wat eten halen. Willen jullie ook.' Vroeg hij zijn collega's. Het bleef een tijdje verdacht stil aan de andere kant. Net toen Wolfs een blik met Eva wisselde ging het apparaat weer over. 'Bedankt voor het aanbod maar Bart is net gegaan.' 'Jullie zitten gewoon al te eten?' Vroeg Wolfs quasi verbaasd over de porto. Weer bleef het een tijdje stil toen er kort 'ja.' Klonk en een boel geritsel van verpakking materiaal. Wolfs rolde met zijn ogen en Eva lachte.

Nog geen 10 minuten later stapte Wolfs de auto in met twee broodjes, koffie en een enveloppe in zijn handen. 'Beweging bij ingang. 2 Jongens beide petje op en grote tas bij zich, lopen het steegje in.' Klonk er over de porto.'wat doen we, wachten tot er meer binnen zijn?' Antwoorde Eva het bericht. Wolfs haalde op zijn gemakje een broodje uit de zak en overhandigde het aan Eva. Smakelijk nam ze een hap terwijl ze wachtte op een antwoord. 'We wachten tot er meer mensen zijn. Dan grijpen we in.' Wofls zette de koffie bekers in de daarvoor bestemde beker houders en pakte de enveloppe uit het tasje. 'Begrepen.' Antwoorde Eva. Wolfs zwaaide de enveloppe voor haar ogen. Verbaasd keek ze op. 'Wat moet je daar nou mee?' Vroeg ze, haar hand nog steeds op de knop. Wolfs grijnsde en hield het papiertje voor zijn neus. 'Wat?' Klonk Arend's stem door de porto. Eva negeerde het. Verbijsterd door door het envelopje van Wolfs. 'Je denkt toch niet serieus die zoveel miljoen te winnen?' Keek ze hem spottend aan. Wolfs knikte hevig. 'Waarom niet?' Haalde hij zijn schouders op. Zeker van zijn zaak. Of zeker van zijn lot, in dit geval. 'Wat?' Galmde nu de stem van Bart door de auto. Wolfs pakte de porto uit Eva haar handen en hield zijn vingers op de knop. 'Ik heb een eindejaarslot gekocht en Eva wil niet geloven dat ik die ga winnen.' Verklaarde hij en keek Eva glunderend aan. Z'n bedrag zag hij Natuurlijk wel zitten.

Omdat het een verhaal is dat ik in korte zomaar uit mijn mouw heb geschud, kan het hier en daar wat afwerking missen in de verhaal lijn. Ook schrijf ik voor de eerste keer vanuit dit perspectief. Ik wilde het nog eens proberen iets wat prima kon in z'n klein verhaaltje dacht ik. Het is dus iets anders dan normaal. Maar ondanks dat hoop ik dat het leuk is.
Feedback en reacties zijn altijd welkom :-)