Nieuwe start

Vrijdag 1 januari

Voor velen is het een droom. Maar voor slechts enkele is het de werkelijkheid. De lichtblauwe zee. De krijt witte stranden. De hoge palmbomen zachtjes bewegend op de wind. De kokosnoten die daar in hangen. Die geconsumeerd worden, drinkend uit een gekleurd rietje, op een bedje aan het strand. De zoute zee lucht die sterk door de neusgaten naar binnen dringt. Een schone lucht, anders dan de lucht die in de stad hang. Het ruikt fris en ontreinigt de longen. Gezonder kan haast niet.
De aangenaam warme temperaturen. De thermometers daar die streepjes halen waar Nederlanders alleen maar van kunnen dromen. De reden dan ook voor deze temperaturen is de zon. De zon die altijd schijnt en de wereld tien keer mooier naar voren laat komen. De zon die voor iedereen aan de hemel staat maar eindelijk ongelijk verdeeld is. Zo zijn de gebieden rond de evenaar warmer. Het klimaat is daar anders. Een tropische klimaal, de benaming alleen al klinkt warm in de oren aan. Iets wat je over Nederlands weer niet kan zeggen.

Langzaam kleedde hij zich uit. Begon bij de bovenste knoopjes van zijn overhemd die een voor een los knoopte. Hij had geen haast. Hoefde geen vaart te maken en of op te schieten. Hij had alle tijd. Nadat alle knoopjes losgeknoopt waren, trok hij het overhemd uit. Zorgvuldig vouwde hij het op en stopte het onderop in de tas. Zijn handdoek klopte hij uit. Sloeg deze om zich heen en begon aan het uit trekken van zijn schoenen. Eerst zijn rechter schoen waarna zijn sok volgde. Vervolgens trok hij zijn linker schoen en sok uit, en borg ook dit op in de tas. Een muffe geur drong zijn neusgaten door. Luid geroezemoes klonk er op de achtergrond. Hij hoorde het klotsen van het water op de kant. Het praten van mensen en de muziek uit de tent verderop. Eva stond naast hem. Ook zij had haar trui uitgetrokken en stond met blote voeten in het zand. Het was verstandig om nog even te wachten met de broek. Als de warme broek uit was, zou de kou pas echt komen. Nou viel de temperatuur nog wel mee. Het was immers een warme winter. Maar toch voelde al een klein briesje koud aan op de huid, helemaal in zwemkleding. Ze klemde de handdoek stevig om zich heen en om zichzelf warm te houden bewoog ze zachtjes met de muziek op en neer. Het was prima te doen zo.

Met een brok in zijn keel keek Wolfs naar Eva. 'Moet dit echt?' Smeekte hij haar haast. 'Ja.' Grijnsde ze. 'Ik kan hem toch ook gewoon 100 euro geven.' Probeerde hij opnieuw. Hij liet zijn ogen over de rij met toeschouwers glijden. De 'watjes' stonden op het droge in warme jassen langs de kant. Wolfs merkte een paar bekende op en Telde zo al vijf mensen van het bureau. Twee waren er speciaal voor hen gekomen. Andere kwamen omdat meerdere bekenden gingen duiken. Voor sommige was het een traditie. Voor Eva en Wolfs was het de eerste keer. Eén keer teveel, vond Wolfs. Hij had zich expres verslapen en vertikte het uit bed te komen. Eva moest hem uiteindelijk mee sleuren en besloot zelf ook maar mee te doen. In tegenstelling tot Wolfs had zij er wel zin in. Ze lachte veel. stond te bewegen en te dansen en leek opgewonden. De gezellige sfeer die er hing hielp daar veel bij. Om twaalf uur precies zouden zij en vele anderen een duik nemen in het frisse natuurbad de Zeekoelen. In Brunssum stonden ze, slechts een half uurtje verwijderd van Maastricht.

'Wolfs trek je broek uit. Het is bijna tijd.' Schudde Eva aan zijn arm. Ze draaide een rondje om haar as, en trok sierlijk zonder te twijfelen haar broek uit. Van de onzekerheid over haar lichaam was even niets te zien. Ze had geen tijd om zich onzeker te voelen en had haar hoofd er op dit moment niet naar. Bovendien, waarom zou ze zich überhaupt onzeker voelen. Ze heeft een prachtig lichaam waar Wolfs maar wat graag naar kijkt.

Met grote tegenzin stroopte hij zijn broek naar benden en stapte er uit. De wind blies tegen zijn benen en kippenvel zette op. 'Eef, dit is niet gezond.' 'Niet zeuren joh. Ik doe dit vrijwillig voor jou, en hoor je mij klagen.' Keek ze me lachend aan. De oranje muts op haar hoofd was tot ver over haar oren getrokken. De kleine plukjes pony piekte er nog net onder uit. Zelf droeg hij ook z'n muts. Hij moest van Eva. Pas dan mocht hij klagen dat hij het koud had. 'Ben je er klaar voor.' Vroeg Eva enthousiast. 'Nee.' bromde hij. De handdoek sloeg hij nog wat steviger om zich heen. Eva deed hem juist af. 'Ga je met je handdoek zwemmen?' Stond ze grijnzend voor zijn neus. Mokkend deed ook hij de handdoek af en legde hem in zijn tas. Tevreden knikte Eva waarna ze haar arm in de zijne haakte. 'Zullen we een beetje vooraan gaan staan?' Wolfs bromde wat onverstaanbaars. 'Goed.' Negeerde ze zijn negatieve toon en trok hem mee naar de waterkant. Ze sloten aan bij de al wachtende mensen en wachtte tot het startsein gegeven zou worden. Van alle kanten kwamen mensen aangelopen om zich bij de menigte te voegen. Het was een zee van oranje mutsen en hier en daar iemand verkleed. Het was zo druk dat het moeilijk was om mensen van elkaar te kunnen onderscheiden. Tot grote opluchting van Wolfs.

'Ik doe dit eens maar nooit meer.' Bromde hij. 'Mooi, dus je hebt er van geleerd.' 'Ja ja ja. Maar is het feit dat ik niet gewonnen heb al een straf op zich?' 'Ja normaal wel. Maar niet als je daarover nog een weddenschap heb afgesloten. Dan verlies je dubbel.' Wolfs beet op zijn lip. Schoof ongemakkelijk met zijn voeten in het zand en sloeg zijn armen over elkaar. De muziek op de achtergrond werd zachter en het aftellen werd ingezet. Eva trok enthousiast aan zijn arm en stond uitbundig, voor haar doen, op en neer te springen. Wolfs stond stijf stil. Bewoog geen ene spier en keek met een brok in zijn keel naar het water voor zich. 4. 3. 2. Op één begon iedereen als een male naar het water toe te rennen. schreeuwend en joelend. Opgefokt door de stemming die er hing. Iedereen rende, behalve Wolfs. Hij stond nog steeds stokstijf stil met beiden voeten in het zand toe te kijken. Eva rende in de massa mee. Zoekend keek ze om zich heen opzoek naar Wolfs. De blik die ze trok toen ze hem vond stond gefrustreerd en teleurgesteld. Mokkend rende ze terug waarna ze zijn hand pakte en mee sleurde. 'Watje.' bromde ze. Wolfs zei niets. Ze liepen een tijdje achter maar door het sprintje wat Eva trok bevonden ze zich weer midden in de drukte. Samen bereikten ze de waterkant. De waterspetters vlogen op bij de stappen die ze deden en het koude water kwam hoger en hoger. Hand in hand sprongen ze verder tot het water aan hun heupen stond. Eva liet zijn hand los. Wierp een liefdevolle blik opzij waarna ze naar voren rende en sierlijk het water in dook. Ademloos bleef Wolfs achter. Toekijkend hoe ze een paar meter verder boven water kwam. 'Kom dan!' Riep ze over alle geluiden uit. Wolfs slikte. Met grote tegen zin liep hij wat dieper. Sloot zijn ademwegen af en hield zijn armen voor zich uit. Met zijn gedachten uitgeschakeld en het beetje moet dat hij in zich had, dook hij het koude water in. Nog geen seconde later kwam hij weer proestend naar boven. De kippenvel stond over heel zijn lichaam maar dat kon zijn humeur niet meer verpesten. Trots keek hij naar Eva. Eva lachte. haar lippen waren blauw van de kou en het water droop in straaltjes uit haar muts naar beneden. Het was koud, maar Eva liet zich niet kennen. Ze liep naar Wolfs toe. Wolfs nam haar in zijn armen en gaf haar een korte knuffel. 'Ik dacht dat je nooit zou gaan.' mompelde Eva tegen zijn natte borst. 'Tuurlijk ga ik. Een belofte is een belofte.' 'Ja, dat zeg je nu.' Lachte Eva. 'Maar net dacht je daar wel heel anders over.' Stilletjes liepen ze hand in hand terug naar de kant. Drijfnat sjokte hij naar zijn spullen waar hij zich meteen begon met aan te kleden.

Liefdevol glimlachend keek hij haar aan. Haar haren waren nog nat, haar handen nog koud. Ze omvormde het thee glas dat voor haar op tafel stond. Damp wolkjes stegen op die Eva weg blies boven het glas vandaan. 'Heb je zin om volgend jaar weer te gaan?' Beslist schudde Wolfs zijn hoofd. 'Het kon toch dat je van mening bent veranderd.' lachte ze. 'Ja dat kon. Maar dat ben ik niet. Het is en blijft bij één keer.' Eva pakte zijn handen die op tafel lagen. Ze omsloot ze in haar koude handen en streelde over de rug van zijn hand. 'Ik vond het leuk dat je die weddenschap verloren heb.' Zei ze grijnzend. Wolfs lachte als een boer met kiespijn terug. Zei maar niets.

Eva had genoten van vanochtend. Voor hem was het afzien geweest. 'Je geloofde toch niet echt dat je zou winnen hé?' 'Nee.' moest Wolfs eerlijk bekennen, en liet verslagen zijn hoofd zakken. 'Ik weet het heel cliché is om het te zeggen, maar geld maakt niet gelukkig.' Wolfs grinnikte, keek lachend op en keek Eva dankbaar aan. 'Ook dit is heel cliché om te zeggen maar ik meen het wel. De hoofdprijs heb ik niet, maar jij komt aardig in de buurt.' Eva grinnikte kort. 'Zijn we dan nu echt samen?' Liet ze blozend haar blik zakken. 'Dat lijkt me fijn.' tilde Wolfs haar kin weer omhoog. Verliefd keken ze elkaar aan. De thee en koffie eventjes vergeten. Hun gedachten bij elkaar, ver weg van het restaurant waar ze in zaten. Hun spullen hadden ze op de grond naast de stoel gelegd. De doorweekte muts die niemand na een januari meer durft de dragen, het vaantje en het terugblik blik (wat Wolfs nooit zal eten) zaten in het tasje op de grond. Het was een aandenken aan vandaag. De dag dat ze eindelijk na zo veel jaar een relatie kregen. Het jaar dat al zó anders begonnen was dan alle anderen jaren. De frisse en nieuwe start die ze samen gemaakt hebben. Een duik in het koude water. Een sprong in de onbekende diepte van een relatie. Gewaagd, maar het het absoluut waard.

Einde

Gelukkig Nieuwjaar iedereen! Beste wensen, en voor iedereen die straks de nieuwjaarsduik doet, veel plezier. Ik duik er zelf straks op Scheveningen in xD Bedankt voor het lezen! :D