Nieuwe start

Woensdag avond

Hij was zeker van zijn zaak. Zeker van zijn winnende lot. Net zoals duizenden andere Nederlanders dat zijn. Echter, is er maar één echte hoofdprijs en is de kans om die te winnen minhiel. Toch moet iemand hem winnen, en dat is Wolfs. Volgens Wolfs. Hoofdschudden keek Eva haar partner aan. Beter wetend, en niet gelovend in die onzin. Wolfs trok zich niets van haar aan en leek in zijn nopjes met het lot dat hij in zijn handen had. Er klonk een schel gelach uit het porto waardoor ook Eva op een geven moment haar lach niet meer in kon houden. 'Wolfs,wint die prijs nooit.' lachte Bart. Arend mompelde iets dat hij geen schijn van kans maakte tegen zijn straat. 'Nog zo eentje.' zuchtte Eva dan ook hardop. Wolfs keek beledigt opzij. 'Kom nou Wolfs de kans dat je dat bedrag wint is nog kleiner dan de kans dat je onder een vrachtwagen komt.' 'Maar de kans is er wel.' Hield hij corrigerend zijn vinger in de lucht. Wederom schudde Eva haar hoofd. Zij wist wel beter. Liet zich niet gek maken en hopen op dat ene lot.

Smakelijk nam ze een hap van het broodje. Wolfs bewonderde nog even zijn lot waarna ook hij het broodje aanviel. Etend keken de rechercheurs naar het steegje. 5 Jongeren gingen met een aantal kerstbomen, meerdere pallets en tassen naar binnen. De informatie werd doorgegeven, waarna ze alle vier besloten om in te grijpen. Versterking werd opgeroepen en arriveerde nog geen kwartier later. Klaar om in te grijpen, met het A.T. voorop, stormde Eva en Wolfs het steegje in. Het geluid van de vele voetstappen kaatste op van de stenen en galmde extra lang na tussen de beide muren van het smalle steegje. Plots hielden ze stand, keken toe hoe een hek werd opengebroken, en stormden met getrokken wapens naar binnen. De jongens, totaal overdonderd, lieten zich in de boeien slaan en door de politie weg voeren.

Toen alle aanwezigen afgevoerd waren, hadden ze pas de tijd om de ruimte aandachtig rond te kijken. De smalle ruimte was goed volgebouwd met al het brandbaar materiaal wat ze in de afgelopen weken hebben kunnen verzamelen. Voornamelijk kerstbomen en pallets. maar ook tafels, stoelen computer monitors en banden. Alles wat goed fikt of gewoon interessant was om in de brand te steken stond er. Toch wel met een trots gevoel keek Wolfs om zich heen. Ze hadden weer een groot illegaal vuur weten te voorkomen. Na nog even overlegt te hebben met Arend en Bart, die via de achteringang naar binnen gestormd waren, keerde ze alle vier terug naar het bureau. De jongens werden verhoord. En de rest van de middag werd besteed aan meerdere invallen en het bijbehorende papierwerk.

Rond 5 uur legde Wolfs zijn hand op Eva's schouder wat haar liet opkijken van haar werk. 'Zullen we naar huis gaan?' Vroeg hij haar. Eva knikte en wisselde kort een blik met Arend die tegenover hun zat. 'Ga maar hoor. Ik ben mogen vrij dus maar maak dit nog even af.' wees hij naar zijn beeldscherm. Bart kwam op dat moment met een bord eten aangelopen en nam plaats naast arend. Vragend keek hij op toen hij Eva in haar jas voor hem zag staan. 'Naar huis?' Vroeg hij met mond vol. Wolfs knikte. 'Samen?' Vroeg Bart weer. Wederom met volle mond en grijnsde breed. Weer knikte Wolfs. Ze waren het wel gewend inmiddels. De vragende blikken en starende ogen. De meest collega's wisten wel dat ze samen woonden en geen relatie hadden. Maar het werkelijk geloven, dat deden ze dan weer niet. Daarvoor paste ze te goed bij elkaar.

Na iedereen op het bureau gedag gezegd gezegd, en alvast een fijne jaarwisseling gewenst te hebben, vertrokken beide rechercheurs naar huis. Zij zouden morgenavond moeten werken. Iets wat hen niet uitmaakte. Ze werkten wel vaker op oudejaarsavond. Erg vonden ze het nooit.

'Mooi je bent er.' keek Wolfs op van zijn pannen. Eva kwam frisgewassen de keuken binnen lopen. Ze droeg een simpele joggingbroek, een veels te grote trui en had een handdoek als een tulband in haar haren gewikkeld. Net uit de douche. Na eventjes buiten hardgelopen te hebben.

'Is het al klaar?' Keek ze verrast op. Wolfs knikte en draaide het gas uit. 'Lekker.' mompelde ze en kwam naast hem staan om in de pan met eten te kijken. Het eten rook sterk, maar de geur van Eva's zeep rook sterker. Het drong Wolfs zijn neusgaten binnen en verlekkerd snoof hij nog eens diep. 'Je ruikt lekker.' Complimenteerde hij haar. Lichtjes bloosde ze en keek verlegen naar de pan. Complimentjes van zijn kant liet haar altijd doen blozen. Ze had een zwak voor Wolfs. Iets wat hij wist en stiekem van genoot. Hij merkte een loshangende pluk haar op, die uit de tulband met haar hing. Langzaam boog hij voorover, nam voorzichtig de pluk in zijn handen, alsof het van glas was en rook aan haar haren. 'Wilde roos.' Rade hij. Hij had de fles sinds gister in de douche zien staan. Nieuw, pas geopend. Het cadeau wat ze voor kerst van hem gekregen had. 'Ja.' lachte ze, pakte zijn hand die nog steeds haar pluk vast had, beet en kneep er gemoedelijk in. 'Dankjewel nog.' Glimlachte ze bij de herinnering. Wolfs had de doos met de shampoo en andere lekkere zeepjes ingepakt en op kerstavond onder de kerstboom gelegd. Letterlijk er onder. Ze vieren niet zo uitgebreid kerst. Meestal werken ze toch. Dit is dan ook de reden waarom ze het huis niet, tot mager met kerstversiering aankleden. Een grote mooie kerstboom hadden ze niet. Maar daarvoor in de plaats stond een klein dennenboompje op tafel. Wolfs had het cadeau op de tafel gelegd en het boompje er op gezet. Lachend had Eva het er onder vandaan gehaald en Wolfs vragend aan gekeken. 'Voor jou.' had hij terug gedacht. 'De Kerstman is langs geweest.' Wiebelde hij vervolgens met zijn wenkbrauwen. Eva pakte het meteen uit, en had als dank een kus op zijn wang gegeven. Een cadeau voor hem had ze niet. Ze had hem dan ook gelijk de volgende dag getrakteerd op een restaurant naar zijn keuze.

Verlekkert keek Eva in de pan met saus. De rode saus pruttelde nog zachtjes na waardoor Wolfs zich over de pasta kon ontfermen. Hij goot de pan af boven de gootsteen en zette het op tafel. 'Kom je?' voeg hij Eva. Eva roerde dromerig in de pan met saus. Diep verzonken in haar gedachtegang. Ze keek pas op toen een hand op haar schouder werd gelegd. De dromerige blik in haar ogen stelde ze scherp en veranderde in een zachte blik. De lichte blos op haar wangen was niet te missen. Wolfs bracht zijn hand naar haar wang en liet zijn vingers teder over haar slaap glijden. Over de zacht roze kleur en de haarlijn op haar voorhoofd. Hij bracht zijn handen naar de tulband. maakte de handdoek los en legde hem over haar schouder. Eva liet het toe. Versteend onder de voorzichtige aanrakingen van Wolfs. 'Los staat het je mooier.' Liet hij zijn hand door haar bos haren glijden. De lichte blos op Eva's wangen werd nog roder. Grinnikend keek Wolfs haar aan. In stilte genietend van haar verlegenheid. Eva leek zich langzaam te herpakken. De nog altijd lachende Wolfs maakte haar nerveus. 'Wat?' vroeg ze dan ook verontsteld. 'Je bloost.' Verklaarde hij. Wat Eva verlegen weg liet kijken. Met haar handen in haar zakken verfrommeld en hoofd voorovergebogen, staarde ze naar de voeglijnen tussen de tegels. Zoekend naar een verklaring, die was ze hem verschuldigd. Vond ze. 'Dat komt door jou.' mompelde ze zacht. 'Jij doet dit.' Draaide ze zich vervolgens om en liep van hem weg. Vlug pakte Wolfs haar arm beet en trok haar terug. Eva draaide een half rondje en kwam met haar buik tegen Wolfs aan te staan. 'Wolfs.' klaagde ze. Ze zocht met haar ogen de zijne om hem boos aan te kijken. Wolfs stond nog steeds even grijnzend met haar lichaam in zijn armen. Niet vaak stond hij zo. Des te meer reden om er extra van te genieten en haar wat langer vast te houden. De donkerroze blos op Eva's wangen was veranderd in knalrood. Een kleur die hij prachtig bij haar donkerbruine natte haren vond passen. Bij haar bleke lippen en stralende ogen. De ogen die ze sloot. De lippen die ze tuitte. Het haar dat ze bij elkaar bond en in haar handen vast hield. Langzaam boog ze omhoog. Ze ging op haar tenen staan en leunde voor extra steun, tegen Wolfs aan. Al snel vonden hun lippen elkaar en raakte ze verwikkeld in een passionele zoen.