Lust

Hoofdstuk 8

'TUUTTUUTTUUTTUUT'

Wauw, mijn haat voor wekkers is echt enorm. Ik klop hem af maar blijf nog eventjes liggen. Ik heb nog bijna anderhalfuur voor mijn trein vertrekt, dus ik kan best nog wel 10 minuutjes wakker worden.
Vandaag is het echt zover, het is zo spannend.

Ik zwaai mijn benen over mijn bed en loop naar mijn kleerkast. Wat zal ik aan doen? Wat draag je op een eerste schooldag op een universiteit? Ik wil niet te chic zijn, maar toch een goede eerste indruk nalaten. Nu beklaag ik mezelf echt dat ik gisterenavond mijn kleren nog niet gekozen heb.

Uiteindelijk ga ik voor een gewone jeansbroek, met daarop een wit hemdje en een donkerblauwe blazer. Deftig, maar niet overdreven vind ik zelf. Ik neem de kleren mee naar de badkamer waar ik mijn pyjama uitdoe en mij vluchtig was. Ik trek mijn kleren aan en knik goedkeurend in de spiegel.
Ik kam mijn haren en laat ze verder gewoon los over mijn schouders vallen. Ik breng een laagje mascara aan en dan ben ik helemaal klaar.

Ik loop de trap af naar beneden waar mam aan de keukentafel zit met de krant en een kop koffie. Ik ga tegenover haar zitten en smeer een boterham met choco. 'Ben je klaar voor je eerste dag?' vraagt ze geïnteresseerd. 'Ik denk het wel, maar ik vind het best wel spannend' 'Je zal je draai wel rap gevonden hebben, maak je maar geen zorgen' ze glimlacht lief naar me.

Ik eet mijn boterham op, drink een glas melk en ga dan weer naar boven om mijn tas te pakken. Ik kijk op de klok 'kwart over 7' over een halfuurtje vertrekt mijn trein, maar het is nog zeker 20 minuten fietsen naar het station.
Ik ga weer naar beneden doe mijn witte adidassen aan, zwier mijn tas over mijn schouder en geef mama nog snel een kus.

Nog 5 minuten, ik wandel rustig naar het perron waar mijn trein al te wachten staat. Ik stap in en zoek een plaatsje. Uiteindelijk vind ik nog een 4-zit waar nog niemand zit. Ik plof neer in een van de stoelen en zet mijn tas naast me op de bank.
Ik neem het plannetje van de campus en mijn lesrooster nog eventjes door die ik bij een van de onthaaldagen gekregen heb. Eerst heb ik Nederlands, in aula 109. Ik kijk op het plannetje, na eventjes zoeken heb ik die gevonden, de aula bevind zich helemaal aan de andere kant van de campus dan de inkom. Ik hoop maar dat ik hem snel vind en niet direct te laat kom in mijn eerste les.

Na zo'n 40 minuutjes komt onze trein aan in Leuven. Ik stap uit en vertrek direct richting de uitgang. Ik heb dit al eerder gedaan waardoor ik mijn weg in en rond het station al vrij goed ken.

Als ik het station buiten stap is het nog maar 3 straten doorwandelen en ik ben er.

Ik kom binnen in de grote inkomhal van de universiteit. Overal lopen er al studenten rond, sommige staan in een groepje wat te praten en anderen staan maar een beetje op zichzelf. Net zoals ik. Ik kijk op mijn horloge, half 9, mijn les begon pas om kwart voor 9. Dus tijd genoeg nog.

Ik neem mijn plannetje erbij, oke het zoeken en verdwalen kan beginnen. Ik begin te wandelen en hoop dat ik de juiste richting uitga. Deze school heeft zoveel gangen dat het echt precies een doolhof is.

Uiteindelijk kom ik bij de aula aan, ik was maar één keer verkeerd gelopen, dat valt best nog mee. Ik wandel naar binnen, er zijn al behoorlijk wat mensen in de aula. Ik loop helemaal naar boven en ga op de voorlaatste rij in een hoekje zitten, ik ben niet echt het type dat graag opvalt.

5 minuutjes later komt onze docent binnen. Een man van rond de 50 met een lange grijze baard en nog enkel haar op de zijkanten van zijn hoofd. Hij ziet er meer uit als een docent geschiedenis dan Nederlands maar oké, hij ziet er aardig uit.
Hij begint met zichzelf voor te stellen en hij vertelt over zijn manier van les geven. De man bevalt mij wel.

Een luid gekraak schalt door de aula, 50 hoofden draaien zich om naar de deur. Er komt komt een jonge gast binnen van een jaar of 19 schat ik. Ik schenk niet veel aandacht aan hem, of de preek die hij krijgt van de docent. Uit de woorden van de man kan ik afleiden dat hij zijn eerste jaar hier overdoet. Maar dan concentreer ik me op zijn gezicht. Hij komt me bekend voor. Ik denk na en blijf me focussen op zijn gezicht. Hij is knap, heel knap.
De docent houd zijn mond en de jongen komt mijn richting uit gewandeld, hij zet zich neer op dezelfde rij als ik maar dan 10 stoelen verder.
Ik blijf hem aankijken. Dan draait hij zijn hoofd en voor een seconde kruisen onze blikken elkaar. Dan weet ik het weer, het is dezelfde jongen die ons gisteren bediend had in Oostende. Hij kijkt me aan met een blik van herkenning. Ik lach kort en ongemakkelijk en draai dan mijn gezicht weer naar voren waar de docent weer volop bezig is met uitleggen.

De les is voorbij, ik sta op en zwier mijn tas over mijn schouder. Ik kijk in de richting waar de jongen net zat. Maar hij is al weg. Mijn blik gaat naar de deur en ik zie nog net een schim van hem naar buiten wandelen.

Ik loop naar beneden en daarna de aula uit. Mijn zoektocht gaat verder naar het volgende lokaal, boekhouden, aula 125, ik kijk op mijn plannetje en zucht opgelucht als ik zie dat de aula zich in dezelfde gang bevind dan degene waar ik nu in sta. Ik loop een eindje verder tot ik aan de juiste aula ben. Ik loop naar binnen en ga weer helemaal vanboven in de hoek zitten.

De les begint, tot mijn verbazing staat er een jonge man vooraan, ik linkte geschiedenis altijd automatisch met een oude man.

Ik kijk eventjes rond. De jongen van daarnet zit er niet. Ik voel een vleugje teleurstelling opkomen maar verplicht mezelf het te onderdrukken.

De dag gaat snel voorbij, ik had nog recht, wiskunde en Frans. Alle vakken vielen goed mee, ik had er helemaal zin in! Jammer genoeg had ik de jongen van vanmorgend niet meer gezien. Het zou me niets verbazen als hij na het eerste uur alweer naar huis was gegaan. Hij zag er uitgeput en moe uit en het leek niet alsof het hem veel kon schelen.

Ik stap uit de trein en wandel rustig naar mijn fiets.
20 minuutjes later plof ik op de zetel. Ik zet de tv aan en zap een beetje tussen de zenders maar vind niks interessant. Dan hoor ik de voordeur dichtslaan en mama komt in de deuropening staan. 'Hey Eef hoe was je eerste dag?' vraagt ze enthousiast. 'Gaat wel, ik moet m'n draai nog een beetje vinden maar dat komt wel in orde' zeg ik en ik geef haar een geruststellende glimlach. 'Oh dan is het goed' zegt ze opgelucht.

Nadat we spaghetti gegeten hebben en ik mama geholpen heb met de afwas ga ik naar boven en zet mijn laptop aan. Ik open meteen skype en een glimlach komt op m'n gezicht als ik zie dat er een groen bolletje achter Adam zijn naam staat. Ik klik op 'videogesprek' het deuntje gaat een hele tijd over maar er word niet gereageerd aan de andere kant. Het gesprek sluit af. Ik probeer nog eens opnieuw maar weer krijg ik geen reactie. Het is de eerste keer dat hij niet antwoord als hij wel online is... Vreemd...

Laat weten wat je ervan vind met een vote/comment please :)

X Sharissa