Seni İstiyorum

Seni İstiyorum 10

Hemen koltuğun altına atılmış tişörtümü aldım ve terste olsa giydim. Annem şaşkınlıkla bize bakıyordu, elindeki poşeti yere koydu. Tyler'sa sanki bunu bekliyormuş gibiydi, ne bileyim bir başkaydı ifadesi. Bize bakıyordu, bizde ona. Daha doğrusu Kev'in hiç umrunda değildi. Neden anlamadım.

"Erica..." Annemim ağzından sadece bu kelime çıkabilmişti. Hemen yanına koştum sarıldım ve ağladım. Ağlamak mı?! İyide neden? Hem utanmıştım, hem kendimi çok suçlu hissetmiştim. Çok suçluydum da zaten.

"Ne yapıyordunuz? Yani biz şey az önce Tyler'la tanıştık. Bana erkek arkadaşın olduğunu söylemişti ama... Kevin?" Annem bunları derken ne kadar şaşırdığı fazlasıyla belli oluyordu zaten.

"Anne biz, bir anda oldu" çok garipti. Yani Tyler'a değilde anneme hesap vermem.

Annemde bunu farketmiş olacaktı ki,

"Bana değil Tyler'a analtmak isteyebilirsin" deyip kapıyı işaret etti. Bu demektir ki, dışarda konuşun. Kapıya doğru yürüdüm, annem haklıydı ama ne konuşacaktım ki. Zaten dışarı çıkar çıkmaz ilk o konuştu,

"Seni seviyorum" dedi, açıkcası bunu hiç beklemiyordum

"Artık sevmiyorsun"

"Daha bir gün oldu ve bu yaptığınız... Yani neden ki? Hala onu mu seviyorsun?"

"Bir anda oldu"

"Bir anda koltuğa ışınlandınız"

"Haklısın. Ben... Ne diyeceğimi bilmiyorum. Çok üzgünüm"

"Seni bırakmayacağım, Erica" bunu da beklemiyordum

Devam etti,

"Çünkü seni istiyorum. Her şeyden çok. Sana bağlı gibi hissediyorum, kimsede böyle hissetmedim ben. Seni kaybetmek istemiyorum ve bunu yapmayacağım. Seni zorlamakta istemiyorum. Bu gece iyi düşün. Bir karar vermeni istiyorum. Bana karşı şu ara bir şeyler hissetmeyebilirsim ama zamanla olacak veya Kevin'a olan duygularınada geri dönebilirsin. Bilemiyorum. İyi geceler ve bu geceyi Kev'le değil düşünerek geçir lütfen"

Gitti.

Eve girdiğimde annemle Kev kanepeye oturmuşlardı ama hiç konuşmadılar. Yüzlerine bile bakmadan odama gidiyordum ki annem,

"Neler oluyor?" Diye sordu

"Sence?"

"Sevgilini aldatıyorsun"

"Anne susar mısın?!"

"Niye susayım ki? Ben seni bunu yap diye yetiştirmedim Erica. Bunu yap diye değil!" Neredeyse ağlayacaktı

"Anne sakin olur musun lütfen. Benim biraz düşünmem lazım ve bunu tek başıma yapmalıyım" zaten Kev'in önünde bu konuşmayı yapmak yeterince zordu.

"Tyler'la ayrıldınız değil mi?" Diye sordu annem

"Hayır, beni bırakmayacağını, kafamın karışık olmasının normal olduğunu söyledi. Bu gece düşünüp karar verecekmişim" bir an Kev'e baktım. Suratına bir tokat yemiş gibi bana baktı. Kaşlarını kaldırdı. Ayrıldık sanıyordu herhalde. Odama çıktım ve kendimi yatağa attım. Neler oluyor?

Kev'le yaptığımız şey zaten çok garipti. Biz arkadaşız ama böyle şeyleri neden yapıyoruz veya yaptık? Ya da biz arkadaş mıyız ki? Of kafam çok karıştı. Tyler ne kadar iyi bir çocuktu. Beni sevdiğine emin oldum. Onu asla bırakamazdım ki. Bana bu kadar değer verirken, olmazdı. Hem haklı, zamanla hissedecektim. Onunla ne kadar mutlu olduğumu, huzuruda onda bulduğumu falan işte. Bende biliyordum çünkü beni ona çeken bir şey vardı. Ona sevgisinin ve en önce sabrının karşılığını vermeliydim. Yarın okuldan çıkışta hemen evine gidecek ve ona sımsıkı sarılıp baştan başlamamızı söyleyecektim.