Prologue

813 16 2
                                    

[Chains, Amnesia, and Explosions! ]

Inhale. Exhale. I tried to steady my breathing as I looked at the scope of my Magnum Sniper Rifle. Hindi ako dapat magkamali dito. Isang tira lang. Isang tira lang ang maghuhusga sa buhay ng target ko ngayon o matuntun ang kinaroroonan ko ng kalaban.
Inhale. Exhale. I adjusted my position at pinuwesto nang mabuti ang baril ko sa maliit na butas sa bintana. I'm positioned about 200 meters away from the target at the 8th floor of an abandoned and dilapidated building na dating pagawaan ng mga baril at paputok. I could still smell the rusty gun metal and musty gunpowder dito sa pinagtataguan ko.
There goes my target. Papalabas na siya ng sasakyan niya at papasok sa isang building. He looked like a bigshot businessman with all those bodyguards surrounding him but I think there's more behind him kaya nga naman gusto siyang ipapatay sa akin. That's why I won't let him get away.
Inhale. Exhale. I looked at the scope again. I don't know if it's just coincidence but it's as if nagtama ang mga mata namin. He looked to where I am hiding and the bastard fucking smiled! Alam ba niya...Impossible! I need to calm down. I need to stop this over speeding heartbeat. Tama, I'll just need to get this over quickly.
I closed my eyes at huminga ng malalim. Tapusin na natin to. In a blink of an eye I pulled the trigger.
Shit!
Anak ng bala naman o! Hindi ko siya natamaan!
Wala na akong oras para magmura. Mabilis na pinaulanan nila ng bala ang pinagtataguan ko. Kailangan ko nang umalis dito or else kasama akong guguho ng lumang building na to.
"Ayun siya!" Sonofabitch! Ba't ang bilis nila?! Nagtago ako sa likod ng mukhang bibigay din mamaya na dingding.
"Fuck!" Nanlaki ang mata ko nang makita ang granada na gumugulong sa tabi ko. Mga lintik na bobo! Gusto ba nilang gumuho kasama ng building na to?!
Agad akong lumundag papalayo. The grenade caused the walls to crumble at ang sahig na kinatatayuan ko para gumuho. I grabbed the nearest cable with my hand at agad na inabot ang natitirang makakapitang sahig ng kabila kong kamay. Nalintikan na. A falling debris hit my shoulder. Isang minuto, tatlumpong segundo. Hindi mukhang hindi ako magtatagal kahit sampung segundo lang. Napapakit ako. So this is my end huh? How pathethic. Atleast sana, nalaman ko man lang kung sino ako, ang tunay na ako. I could've atleast remember everything that I've forgotten. Oh well. I smirked. Wala naman akong choice diba?
Hindi ko na maramdaman ang kamay ko sa sakit. Napabuntong hininga ako. It's time to end this. I finally let go.

I'm falling...the sensation was weird. It felt static, hindi gumagalaw. I opened my eyes just to see that familiar face desperately holding on to me. It was him, my target earlier. Is he an idiot?! Pinagtangkaan ko ang buhay niya!

"I won't let you go." I felt a weird sensation in my chest as I heard him spoke.

So familiar...Parang nangyari na to noon. The feeling of being held by those large warm hands. The feeling of being saved by him all over again. Blood and sweat dripping from his wounded arms while clinging on to me tightly with that desperate expression. All this time, how can I forget you?




I'm A Girl with A Gun (ROMANCE X ACTION X COMEDY) [ON GOING]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon