Just A Smile

5-amnesia

Para akong nabingi sa narinig ko.
Ako? Nagka-amnesia?
Tuloy-tuloy ang mga luhang bumabagsak sa aking mga mata.
"Hindi! Hindi yan totoo! Wag mo akong lokohin! Hindi sila magloloko sa akin, hindi... Hindi..."-sabi ko habang nang nanghihina at may halong galit.
Totoo ba toh?
Ang sakit lang na nagloko sila sa akin.
Ang sakit sakit.
Daig ko pa yata ang broken hearted.
"99.9% sure po ako ma'am, kung hindi man po ito totoo, yung 0.1% po ang sisihin niyo."
Nagawa niya pang magbiro sa lagay na toh?
Kung alam niya lang kung gaano kasakit na malaman na ampon ka lang.
Bakit hindi nila sinabi?
May karapatan akong malaman ito!
"Sorry, ma'am. Just trying kung mapapangiti kita."-sabi niya habang ang kamay niya ay nasa kanyang batok.
He offered me tissue na tinanggap ko naman.
Galit ang aking nararamdaman ngayon.
I really need to ask Lola about this.
~*~
I stop my car infront of our house.
Agad kong pinatay ang makina at dali-daling pumasok sa bahay.
Nakita ko si Lola na nagbabasa ng dyaryo sa aming sala.
"Lola."-tawag ko sa kanya.
Napatingin siya sa akin at halatang nagulat sa expression ng aking mga mata.
"Totoo po bang ampon ako?"
Halatang nagulat siya sa sinabi ko.
"A-ano bang pinagsasabi mo hija? Ikaw? Ampon? Diba sabi ko sayo, yung nanay mo nag-a-abroad?"
"I hired an private investigator about this and he told me that it's true that I'm just adopted. Is it true, Lola? And he also told me that I had an amnesia.. You didn't told me about this!"-pasigaw kong sabi sa kanya.
"Hija, please, wag english."
Hindi toh joke time!
Ugh.
"Naghire po ako ng private investigator tungkol dito at sinabi niya sakin na totoo daw na ampon ako! Totoo ba yun Lola?! Sinabi niya din na nagka-amnesia daw ako, wala kang sinasabi tungol dito! Ano na? Totoo ba? Totoo?! Totoo po ba?!"
Hindi ko na macontrol yung feelings ko.
Halo-halo ang nararamdaman ko ngayon.
Napaiyak na lang ako nung hindi siya nakasagot.
"Totoo po ba? Bakit hindi niyo sinabi? Alam niyo po ba kung gaano kasakit?"
Napaluhod na lang ako.
Nakita kong napaiyak si Lola.
"Patawarin mo ako, apo."-sabi niya habang nakaluhod para pumantay sa akin.
Lalo akong napaiyak sa sinabi niya.
Totoo nga?
Ampon ako?
Nagka-amnesia ako?
Napaiyak na lang ako at hindi ko alam ang gagawin.
Para akong niloko ng paulit-ulit.
Sobrang sakit.
"May balak ka po bang sabihin sa akin ito?"-tanong ko.
"Oo naman, syempre. Pero nahanap lang talaga ako ng timing, patawarin mo ako, apo."
"Nawalan ng preno noon si Perding, ang ating driver, kaya nasagasaan tayo. At nagka-amnesia ka rin noon kaya di mo naalalang ampon ka. May balak naman talaga kami na sabihin sayo ang nangyari kaso humahanap kami ng timing. Hija, patawarin mo ako. Patawarin mo ako sa lahat ng nagawa ko."-dagdag pa ni Lola habang naiyak.
Napasandal na lang ako sa aming pader habang naiiyak.
Ang sakit, sobra.
Ang sakit, sakit.
Nakailang oras din ako ng pag-iyak at nakapagdesisyon na rin ako.
"Gusto ko pong hanapin ang mga totoo kong magulang"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Belated Happy New Year and Merry Christmas!!
Medyo emotional itong chapter na toh eh, hehe.
Salamat po sa suporta dito sa libro! :D
-iChee.