Start Over Again [on hold]

2.0

Het eerste wat ik zag toen ik mijn ogen open deed, was een witte muur. Dit was niet mijn kamer! De muren op mijn kamer zijn groen. Ik hoorden allemaal mensen roepen…

‘Ze is wakker!’ ‘Dokter, kom snel!’ ‘Dokter, ze deed haar ogen open!’ Dokter? Dokter… Dat betekend dat ik in het ziekenhuis ben. Waarom? Wat is er gebeurd? ‘Gelukkig! Hoe gaat het met je?’ Een man buigt over mij heen. Ik wil antwoord geven. Ik wil zeggen dat het goed met me gaat. En ik wil vragen waarom ik hier lig. Maar er komt geen geluid uit mijn keel.

Blijkbaar hadden ze in het ziekenhuis drugs in mijn bloed gevonden. Jason zat helemaal niet in zijn zak voor zijn mobiel, maar om het zakje terug te stoppen in zijn zak. Hij had het in mijn drinken gestopt toen hij zogenaamd naar de wc moest. Toen ik op de grond was gevallen waren een heleboel mensen aan komen lopen. Iemand had 112 gebeld en iemand had de ouders van David gehaald. Toen de politie aankwam, hadden ze Lauren, David en Jason “ondervraagd,” omdat ze bij mij stonden toen het gebeurde. Ze zeiden dat ze niet wisten hoe het kwam. Maar toen zei iemand die er later bij was komen staan, dat ze er wel degelijk iets mee te maken hadden. Hij had ze een paar dagen geleden horen praten, maar wist niet of hij het goed verstaan had. Het was dus gewoon een plan van hun drie. Waarom weet ik niet. Ik dacht dat Lauren en ik beste vriendinnen waren. Maar blijkbaar dus niet. Ik werd de ambulance in getild en ondertussen had de politie het zakje in Jasons broekzak gevonden. Met zijn drieën werden ze naar het politiebureau gebracht om daar verder uitgehoord te worden.

Het is nu een maand geleden maar ik moet nog steeds huilen als ik eraan denk. Dit doe je niet zomaar. Hier moest een reden voor zijn. Maar die reden zal ik wel nooit te weten komen. David, omdat hij 18 was, heeft een gevangenisstraf en een taakstraf gekregen. Lauren en Jason waren nog minderjarig, dus hebben zij alleen een taakstraf gekregen. Ik heb ook gelijk al het contact met hun verbroken. De ouders van David zijn nog wel langs gekomen toen ik weer uit het ziekenhuis kwam. Ze kwamen hun excuses aanbieden voor wat er was gebeurd. Ze hadden niet verwacht dat dit zou gebeuren. Maar blijkbaar toch wel. Gelukkig is het nu vakantie en hoef ik ze na de vakantie ook niet meer te zien. Ik ga studeren in Londen. Dat is al heel lang een droom van me, die nu eindelijk uitkomt. Maar daarvoor ga ik ook nog naar Londen op vakantie, met mijn ouders en broertje, zodat ze weten waar ik terecht ga komen. En zodat ze ook nog wat dingen kunnen regelen met mijn nieuwe huisbaas. Ik ga een heel leuk appartementje, midden in de stad, huren. Ik heb er echt heel veel zin in. I’m gonna try to make a new start there!

‘Lynn! Kom je eten?’ Ik schrik op uit mijn bed. Ik ben net denk ik even in slaap gevallen. Ik kijk op mijn wekker. 6 uur. Ja dus... ‘Ik kom er aan!’ roep ik terug. Ik goor iemand de trap opstommelen. Dan gaat mijn deur zachtjes open en zie ik voorzichtig een paar oogjes om de hoek kijken. Kom maar binnen hoor Max. Mijn broertje van 5 komt langzaam mijn kamer in en gaat op mijn bed zitten. ‘Kom je?’ vraagt hij. Hij pakt mijn hand vast en probeert me uit bed te trekken. Ik stap uit bed en samen lopen we naar beneden.

‘Moet je nog wat hebben voor we naar Londen gaan?’ vraagt mijn moeder. ‘Ik ga morgen met Max naar de stad. Je mag mee als je wilt?’ ‘Ja! Lynn moet mee!’ roept Max heel vrolijk. Ik moet lachen. ‘Oké, ik ga mee.’ Zeg ik dan. ‘Ik heb toch nog wat nieuwe kleren nodig.’ ‘Komt Lauren ook?’ roept Max dan. Het wordt stil. Mijn moeder en ik kijken elkaar. ‘Nee Max. Lauren komt niet.’ Hij weet niet wat er gebeurt is. Hij snapt het toch nog niet. Misschien dat hij het te horen krijgt als hij wat ouder is. ‘Waarom niet? Ik heb haar al heel lang niet meer gezien.’ Ik zucht. ‘Max, misschien dat je haar nooit meer ziet. Waarom niet, leg ik wel een andere keer uit. Maar nu gaan we eten. Wie wil er een pannenkoek?’ En zelf leg ik de eerste op mijn bord.