Start Over Again [on hold]

7.0

‘Is that Lynn?’ roept Louis. Yea right, ze vinden me vast niet leuk. ‘They don’t like me Harry.’ Zeg ik en ik wil omdraaien om weer naar buiten te lopen. ‘They will like you!’ Stelt hij mij gerust. ‘Yea, this is Lynn.’ ‘She’s awesome!’ Niall rent naar voren en springt op mijn rug. Dan probeert hij tenminste, maar dan vallen ze samen op de grond. Ik hoor iedereen lachen en ik lach vrolijk mee. ‘Are you okay Lynn?’ vraagt Harry als hij mijn hand pakt om me op te tillen. ‘Yea, I’m okay.’ En ik kijk hem lachend aan. ‘So, what are we gonna do?’ vraagt Louis aan ons. ‘We tought to eat something first en then go to the London eye.’ ‘Maybe we can watch a movie after that?’ Dat was Liam die dat riep. ‘Yea, that’s possible.’ Zegt Harry lachend.

We hebben heel lekker gegeten in een klein Italiaans restaurantje. Het was heel gezellig en heel leuk om de andere jongens ook beter te leren kennen. The London Eye was geweldig! Je had een heel mooi uitzicht over de stad en het was vooral leuk dat overal de lichten aan waren. Het was echt heel mooi! Nu zijn we weer in het appartement van de jongens. Harry in ik zitten naast elkaar op de bank en Louis stopt de dvd in de dvd-speler. De tweede film van vandaag. Maar dit is volgens mij toch wel een hele andere soort film dan die van vanmiddag. Het is, denk ik, een soort actiefilm. Niet echt mijn smaak, maar ja…

Ik had gelijk. Het is een actiefilm. Het is maar dat ik hier zat met Harry, anders was ik misschien wel ergens anders gaan zitten. Dan voel ik dat mijn mobiel trilt. Iedereen zit toch helemaal in de film. Ik heb een sms’je zie ik. Als ik mijn mobiel ontgrendel zie ik de afzender. Ik heb het nummer wel verwijderd maar ik ken hem toch uit mijn hoofd. Lauren…. Als dit nog zo’n sms’je is als de vorige.. Eigenlijk wil ik hem niet eens openen, maar ik ben te nieuwsgierig om het niet te doen.

06********: Reageren mag best wel hoor. Ze gewoon als je het niet wilt! Maar nee hoor, natuurlijk niet. Je hebt het natuurlijk te druk met JE NIEUWE VRIENDJE! HARRY STYLES… Ik moet zeggen dat je wel heel goed bent in foto’s bewerken hoor. Ze overal op internet hier. Had je wat aandacht nodig of zo? Of geld misschien? Harry wil jou toch niet, dus wat probeer je nou. Als je nou had gereageerd had ik het er misschien wel bij gelaten. Nouja, misschien ook niet. Het is jou schuld dat ik deze taakstraf heb! Ik ga wraak nemen, je zal wel merken wanneer! Voor als je niet meer weet wie ik ben (wat ik niet verwacht) ik ben Lauren. Tot dan, een dag die je misschien niet wilt meemaken…

Mijn eerste reactie toen ik het sms’je nog niet had gelezen was; Die heeft vast beltegoed te veel. Maar nu voel ik mijn ogen vol tranen staan. Wie is zij om zo over mij te oordelen! Harry is niet mijn vriendje nee, maar ik ken hem. Hij is een vriend van me. Een hele goede vriend. Ik heb geen foto’s bewerkt. Ik wist niet eens dat er foto’s van ons samen gemaakt waren. Zo snel gaat dat dus. En ik ben bang. Bang voor die ene dag, terwijl ik niet eens weet wat er gaat gebeuren. Het klinkt gewoon nie goed. Ik voel een traan over mijn wang lopen. ‘Are you okay hunn?’ Ik kijk naast me en zie Harry bezorgd naar mij kijken. ‘Is there something wrong?’ Ik schud mijn hoofd en doe net of ik heel geïnteresseerd naar de film aan het kijken ben. Maar al snel gaan mijn gedachten ergens anders heen.

Ik lig nou al een dag in het ziekenhuis en ik wil hier weg! Maar ‘ze moeten eerst onderzoeken of er nog iets met me is en of alles nu wel goed gaat met me,’ zoals de zuster zei. Ik ben nu helemaal alleen in deze kamer. Het bezoekuur begint zo, maar mijn ouders zijn aan het werk en Max zit op school. Er zal dus niemand komen. Dan gaat de deur langzaam open en zie ik een bekend hoofd de hoek om kijken. ‘Mag ik binnen komen?’

Ik heb haar weggestuurd. Ze wilde niet. Zo bood haar excuses aan. Heel vaak. Maar ik wilde ze niet aannemen. Ik schreeuwde dat ze weg moest gaan. Maar ze ging niet. Ze bleef zitten.

‘Ga weg.’ Zeg ik rustig. Even rustig krijg ik antwoord. ‘Nee, ik blijf.’ ‘Ga!’ ‘Nee.’ Zegt ze nog steeds heel rustig. ‘Ga nu weg!’ ik word steeds bozer. ‘Niet voordat je mijn excuses aanneemt. Ik zeg het nog een keer. Heel heel heel erg sorry voor wat ik je heb aangedaan!’ ‘GA! EN KOM NIET MEER TERUG!’ roep ik terug. Maar ze gaat nog steeds niet weg. Ze gaat zitten op het krukje naast mijn bed en zegt niks terug.

Toen kwam de zuster binnen lopen en vroeg wat er was. Ik zei dat ik wilde dat ze weg ging, maar dat ze niet weg ging. De zuster heeft haar toen weggestuurd.

Ik kijk al een tijdje naar beneden en voel tranen over mijn wangen lopen. Als ik opkijk zie ik 5 paar ogen naar mij kijken. Ik sta op en ren weg. Ik doe een deur open en kom in een slaapkamer. Ik ga op het bed zitten en dan komen de tranen pas echt. Dan wordt er op de deur geklopt. ‘Ga weg!’ roep ik. ‘What did you say? I don’t understand it.’ O ja, ze verstaan geen Nederlands. Ik zucht. ‘Go away!’ roep ik dan maar. ‘No, I’ll stay. I want to know why you were crying.’ Ik zeg niks. Dan doet Harry de deur open. Hij komt naast me zitten en slaat een arm om mij heen. ‘Tell me, why were you crying. I’m worried about you. And so are the other guys.’ Ik zeg niks maar leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik ben nog steeds aan het huilen, maar het wordt minder. Harry maakt me rustig. ‘Tell me love.’ Ik wil het niet vertellen, maar ik wil Harry ook niet bezorgd laten. Daar is hij veel te lief voor. Ik vertel hem het hele verhaal. Van Lauren, van het feest, van het ziekenhuis en als laatste laat ik het sms’je van Lauren zien. ‘What does it say?’ Ik vertaal het en Harry geeft me, nu ook met tranen in zijn ogen, ongemakkelijk een knuffel. ‘It’ll be fine! I’ll protect you! Nothing will happen to you, cause I’m with you! Harry, Lynns superman, Styles!’ En daar moet ik toch wel een beetje om lachen.