Jane Volturi

Alec

Jane's POV

"Nee!" Ik gaf Alec een duw. "Dat kan je niet maken. Het is je niet toegestaan om mee te gaan. Alec... Ze zullen er hoe dan ook achterkomen dat je de Volturi basis hebt verlaten om met mij mee te komen." Alec was een schat, maar dit kon hij niet doen. Hij zou in de problemen kunnen komen, misschien ik zelfs ook. En dan zou ik me verantwoordelijk voelen.

"Jane. Ik laat je niet alleen gaan. Wat nou als... Als... Als er zich werkelijk newborns in Venetië bevinden?"

"Dan kom ik terug en meldt ik dat aan Aro." Zei ik.

"Dat bedoel ik niet, Jane. Je weet best wat ik bedoel." Ging Alec verder.

Ik slaakte een kleine zucht. "Ik hoef toch niet op te treden? Ik blijf op de achtergrond. Ik hoef alleen maar toe te schouwen zonder dat ze het doorhebben."

"Denk eens na, Jane. De maker van de newborns zal er ook zijn. Hij zal niet toelaten dat hij en zijn newborns vernietigd zullen worden. Ze weten wat de Volturi doen. Als hij je ziet. Dan.. Dan weet hij dat hij zichzelf alleen kan redden als jij wordt tegengehouden." Alec slikte. Ik zag ongerustheid in zijn ogen.

"Misschien zijn er niet eens nieuwgeborenen in Venetië." Zei ik.

"En wat als ze er wel zijn? En ze je zien?"

"Ik heb mijn gave toch? En ze zullen me niet zien."

Alec ging maar door. "Ja maar Jane, met alleen je gave kan je niet een tiental newborns aanpakken. Wellicht een paar, maar niet allemaal. Ze zullen achter je aan komen. En je weet dat jij niet de snelste van de vampiers bent."

Daar had Alec gelijk in. Aangezien ik een groot talent had, was het voor mij nooit nodig 'training' te krijgen om harder te rennen, net als Alec, die ook een gave had.

Alec ging door met me proberen over te halen. "Als ik mee ga, en er gaat iets mis, kan ik je helpen, als ik mee ga zijn we ervan verzekerd dat alles volgens plan zal lopen."

"Alec, maak het nou niet moeilijker dan het al was voor mij om te kiezen."

Het was een tijd stil. "Ja, maar..." Zei Alec. "Samen hebben we meer kans en we kunnen samen Aro er vast van overtuigen dat ik m-." Ik onderbrak hem.

"Alec, er is geen samen, want jij gaat niet mee!" Ik begon mijn geduld te verliezen. Alec keek een beetje gekwestst. Zo meende ik het niet, maar ik moest hard zijn anders zou hij me kunnen overhalen.

Ik liep weg, de gang door. Ik moest naar de troonzaal. Ik voelde een hand op mijn schouder, het was Alec weer. Hij trok me naar zich toe. Ik probeerde los te komen. Alec deed zijn hand voor zijn ogen.

"Zie je?" Zei Alec. "Ze kunnen je gewoon pakken als ze willen."

"Nee, Alec, dan let ik beter op, misschien zijn ze er nog geeneens. Zeg me wat ik moet doen om je over te halen om te blijven."

"Dat kan je niet, Jane. Dus stop ermee, ik ga toch met je mee." zei Alec vastberaden.

"Alec, je komt een de problemen als je dat doet. Het mag niet. Misschien kom ik erdoor ook in de problemen."

"Ik moet nu echt gaan. Aro verwacht me in de troonzaal." Ik liep weg van Alec. Ik vond het zo erg. Wij zijn als Ying en Yang, we horen bij elkaar te zijn, maar dat gaat nu niet.

"Goed," hoorde ik Alec zeggen. "Ik wacht bij de deuren van de troonzaal."

Hopelijk was ik niet al te laat. Alleen Aro was deze keer binnen. Wat vreemd, ze waren altijd alle drie aanwezig. "Aah, ben je dan." Zei Aro. Ik liep naar hem toe.

"Ik ben gereed, Aro, ik kan nu vertrekken."

"Perfect, let je wel op, darling? We willen niet dat er iets gebeurt met je."

"Of course. Ik weet precies wat te doen." Antwoordde ik.

"Goed. Je kunt nu gaan Jane, succes, ik verwacht je over één dag weer terug."

Ik liep de zaal uit, en natuurlijk, zoals hij gezegd had, stond Alec daar. "Kom Jane, laten we gaan." Ik gaf geen antwoord en bleef aam de grond genageld. Ik wilde dit eigenlijk niet doen, maar het was de enige manier om Alec hier te houden. Misschien. Ik gebruikte mijn talent op hem, maar alleen lichtjes. "Sorry, Alec je kan niet mee." Zei ik. Alec slaakte een gil. Ik liep snel weg door de gang. "Ik hou van je!" Zei ik terwijl ik nog even omdraaide. Alec stond al op. Een beetje geschokt. Hij bleef staan. Mooizo.

"Alec, Jane? Wat is er aan de hand?" Oh nee toch! Het was Aro. Ik was zooo dichtbij. Aro had waarschijnlijk de gil van Alec gehoord.

"Jane, kom eens hier." Zei Aro. Ik liep naar hem toe. Natuurlijk zou hij mijn gedachten willen lezen. Aro pakte mijn hand, en keek vervolgens van mij naar Alec en andersom.

"Ahaa, zit het zo?" Zei Aro terwijl hij naar Alec keek. "Ben je bang dat er iets met je zusje gebeurt?" Vroeg Aro een beetje spottend, terwijl hij over mijn wang streek. "Je hoeft je geen zorgen te maken, Alec. Jane is een intelligente vampier. En ook nog eens voorzien van een sterke gave. Is het niet, Jane?" Ik knikte voorzichtig.

"Maar, Aro? Zou ik niet met haar mee kunnen gaan? Dat is toch niet zo'n probleem?"

Aro keek een beetje ongemakkelijk toen Alec die vraag stelde. "Wel, uhm nee, sorry. We hebben ook iemand voor de executie nodig, jij dus, en met zijn tweeën valt het meer op. Als er zich dan newborns bevinden zullen ze jullie sneller opmerken, en... Nee dus, het spijt me jongen. Maar Jane is maar één dag weg."

"Laat mij dan in haar plaats gaan!" "Nee, Alec." Zei ik. "Hmm, interessant, maar nee, het spijt me, maar Jane is denk ik meer geschickt voor deze opdracht. Bovendien vertrekt Heidi met de auto al snel, en jij bent nog niet voorbereid op de reis." Aro draaide zich om en liep de troonzaal weer in.

"Zo," begon ik. "Dus, ik moet gaan." Ik liep naar Alec. "Ben je boos?" Vroeg ik hem. "Ik kan toch niet op jou boos worden?" Zei Alec spottend en hij gaf me een grote knuffel. Hij onhelsde me alsof hij me nooit meer zou zien. "Ik hou van je." Fluisterde Alec in mijn oor, daarna liep hij weg.

Ik haastte me naar de uitgang van de Volturi basis, waar Heidi me naar vlak bij Venetië zou rijden. Hopelijk was dit snel afgerond en kon ik weer terug naar Volterra.

Will be continued