Jane Volturi

Waarschuwing

Jane's POV

Ik en Alec liepen naar de troon kamer. Alec hield mijn hand vast. Alsof hij me nooit meer los zou laten. Natuurlijk deed hij dat. Hik was zo ongerust geweest. Alec opende de grote deuren die toegang boden tot de troon kamer. Alleen Aro, Marcus, Caius en Felix waren aanwezig.

Ook bevond zich een mens in de kamer. "Gegroet weer, Jane," zei Aro, "En Alec, ook gegroet." Wij gaven een knikje als groeting. Aro knikte in de richting van de mens, terwijl hij me aankeek. Ik rende naar hem toe en zette mijn tanden in zijn nek. Hij schreeuwde, maar dat duurde niet lang.

Nadat ik al zijn bloed gedronken had, keerde ik me weer tot de drie leiders. Felix tilde het lijk op en liep ermee de kamer uit.

Aro kwam ter.zake. "Zo, Jane. Het verbaasd me nog steeds dat je nog leeft. Met al die newborns, de Cullens en die Roemenen. Hoe is het je gelukt?"

"Ik denk dat ik geluk gehad heb, meester." Antwoordde ik formeel.

"Dat heb je zeker. Al doet het me wel spijt dat je Alice hebt gedood. Moest dat zo nodig? Ik had haar graag in mijn collectie gewild." Aro klonk een tikkeltje geïriteerd.

"Ik-" Ik kon mijn zin niet afmaken, want Alec sprak door me heen. "Het moest zo zijn, Aro," zo te zien nam hij het voor me op. Hij was toch zo'n lieve broer, hij wilde me altijd beschermen. "Anders had zij Jane gedood. En bovendien had ze zich nooit aangesloten bij ons. Dat weten we allemaal."

Misschien was hij iets te brutaal geweest? Nou ja, hij had wel gelijk. "Hmm, ja, je hebt gelijk. Toch zonde." Zei Aro.

"We kunnen nu problemen verwachten." Siste Caius. En daar was ik nu bang voor. Zouden ze echt wraak nemen? Op mij? "Het zou me niets verbazen als ze een klacht tegen ons in zouden dienen, omdat Jane Alice gedood heeft." Zei Aro. Natuurlijk, geef me maar een schuldgevoel. Ik was een beetje verontrust. Maar zoals gewoonlijk zou ik daarvan niets laten merken.

Marcus gaf Aro zijn hand. Aro las zijn gedachten. "Inderdaad Marcus! Gelijk heb je. Ze kunnen niets tegen ons. Zij creëren een newbornleger met Stefan en Vladimir. Zij valden Jane aan zonder reden."

"Eigenlijk, omdat ik te veel wist." Zei ik.

"Precies! Omdat je te veel wist over iets onwettelijks. En jij verdedigde je alleen maar, is het niet, my dear? En dus kunnen ze niets tegen ons inbrengen." Aro klonk opgewekt.

Er verscheen een glimlachje op mijn gezicht. Hierdoor werd ik teleurgesteld. Zoals Aro zei, het was deels hun eigen schuld.

"En toch verwacht ik dat ze wraak nemen." Zei Caius met een koude stem. "Ja, ik verwacht eerlijk gezegd ook problemen. Ach, dan is het maar zo." Zei Aro.

En weg was mijn glimlachje

"Je hebt geluk gehad, Jane. Dat bijvoorbeeld Bella haar schild weee niet kon gebruiken. Het is vreemd. We staan voor een raadsel." Ging Caius verder.

Aro knikte. "Over geluk gesproken... Je had geluk dat die jongen opeens opdook. Je had geluk dat hij de Cullens en de twee Roemenen eventjes afleidde." Nee, nee, nee. Alsjeblieft. Hopelijl ging hij niet beginnen over die ontmoeting in het bos.

"En je kwam hem nog eens tegen. In het bos. Een mens. Hij was je gevolgd, of niet?" Vroeg Aro geintereseerd.

"Een mens?!" Caius klonk boos. "Het is niet toegestaan je ware aard bekend te maken aan een mens."

Ik keek ietjes verschrikt. "Rustig Caius. Dat heeft Jane niet. Maar... Misschien weet hij wel dat je vampier bent. Waarom had je hem niet gedood?" vroeg Aro.

Allen keken me aan. Tja, waarom had ik dat eigenlijk niet gedaan? "Ik weet het niet. Maar het spijt me, Aro, ik had geen risico moeten nemen."

"En nu?" Vroeg Caius. Marcus haalde zijn schouders op. Zoals gewoonlijk.