Jane Volturi

Een kleine opdracht

Jane's POV

De groep mensen keek verschrikt toe. Ach, ze hadden toch geen kans. Als eerste nam ik een blonde vrouw, van ongeveer 30 jaar oud. "Ben je bang?" vroeg ik haar. "J-Ja." Er verscheen een gemeen glimlachje op mijn gezicht. "Mooizo." Wat heerlijk, dacht ik, na een tijdje geen bloed meer geproeft te hebben, smaakte dit naar glorie. Na de vrouw nam ik een jongen van een jaar of 20.

"Let op meisje, ik sla je zo knock-out!" riep hij naar me. Je moest eens weten, dacht ik. Hij kwam op me afgerend. Ik gebruikte mijn gave op hem, en daarna kon ik lekker van hem smullen. Ja, ik dronk hem helemaal leeg. Mijn ogen waren weer mooi dieprood.

Ik wilde de zaal verlaten toen Aro me bij zich riep: "Jane, kom eens hier." "Natuurlijk, meester." Ik liep terug de zaal in, richting de middelste troon waar Aro op zat. "Blijf hier maar even wachten. Ik heb Alec, Demetri en Felix ook nodig. Ik zag dat Alex nog bezig was met een man van een jaar of 50. Hij kon hier ook zo van genieten. Toen iedereen klaar was met zijn maaltijd, riep Aro Alec, Demetri en Felix ook bij zich.

"Ik heb een kleine opdracht voor jullie. Jullie moeten de Cullen-Clan opzoeken." "Waarom als ik vragen mag?" vroeg Alec gewaagt. "Gewoon, kijken of ze zich aan de regels houden. Kijken hoe het met ze gaat." antwoordde Aro met een scherpe toon.

"We zullen uw niet teleurstellen." zeiden wij vieren in koor. Ik kon Bella niet uiststaan. Vooral omdat haar kracht een soort van sterker was als die van mij. Mijne werd door hare uitgeschakeld, aangezien zij iedereen om haar heen kon beschermen tegen mentale illusies. Ik zag mijn kracht nog steeds als gunstiger, aangezien ik kon aanvallen en zij alleen beschermen.

"Kom je Jane?" het was Alec. Ik was weer even diep in mijm gedachten verzonken. "Of coursr." antwoordde ik en liep met hem mee. Net voor ons vertrek deed ik mijn zwarte mantel met kap om. Vanaf Volterra namen we het vliegtuig naar Amerika. Daar waar de Cullen-Clan leeft. "Moeten we hun verrassen?" vroeg Felix. Soms was hij best dom. "Doe geen moeite," zei ik. "Zoals je waarschijnlijk wel weet, kan Alice in de toekomst kijken en heeft ons al zien aankomen." "Dan zullen we wellicht vluchten." Was Felix' reactie. "Zo dom zijn ze niet. Ze weten dat Demetri hun spoor zal volgen." zei Alec. En zo vervolgden we onz wandeling richting het huis van de Cullens.

Ik deed geen moeite om aan te kloppen, ze wisten toch al dat we ee waren. Blijkbaar hadden ze zich voorbereid, want allen stonden ze om Bella heen, die Renesmee, het half vampierkind in haar handen hield.

"Welkom." zei Carlise. Ik negeerde hem. "Aro stuurde ons om te kijken hoe hier alles er aan toe ging." zei ik. Mijn blik viel op Renesmee. Op de een of andere manier voelde ik wat haat voor haar. Waarschijnlijk omdat door haar de Volturi een strijd verloren had. Zou Bella haar kracht op dit moment gebruiken? Ik voelde het verlangen om het te testen.

Ik keek naar Alec. Hij scheen in mijn ogen te kunnen zien wat ik van plan was. Hij gaf een klein, goedkeurend knikje. "Alles is goed, dus laten we gaan." Het was Felix. "Niets daarvan. We hebben nog niet onze opdracht uitgevoerd." Felix draaide al weg. Ik besloot een klein beetje van mijn gave te gebruiken. "Aaah, alsjeblieft, Jane, stop, ik blijf. Stop!" Kreunde Felix. Ik draaide me weer om richting de Cullens met een goedkeurend lachje. Het was tijd om het te proberen. Edward zag het al in mijn gedachten. Hij rende naar me toe. Hij was al te laat voordat ik mijn gave gebruikte. "Pain." fluisterde ik. En tot mijn verbazing was er geen beschermveld. Edward viel op de grond. Beter stopte ik nu. Voordat de rest me aan zouden vallen. "Het spijt me. Alleen een klein testje." Ik grijnsde naar Bella.

Jasper, Carlise, Emmet en Edward kwamen wat dreigend naar voren. Die denken dat wij op het slechte uitzijn, dacht ik. "We komen alleen kijken hoe het gaat. Bijvoorbeeld met Renesmee." zei Demetri. "Mag ik dat halve vampierkind even vasthouden?" vroeg ik.

"Nooit!" antwoordde Bella. Ik bleef zo serieus mogelijk kijken. "Geef haar maar even," fluisterde Edward. Je weet wat anders gebeuren k-." zijn stem stokte em keek naar mij.

Bella's POV

"Geef haar maar even." fluisterde Edward. Wat? Mijn kind? Ons kind? Renesmee? Aan Jane? Ik nam Edward even apart. "Edward, wat denk jij wel niet?" Heb je dan niet door dat Jane haar iets aan kan doen? Met haar gave?! Ik kan ons en haar niet beschermen! Je weet wat de Volturi doen met onsterfelijke kinderen. Het ontsterfelijke kind wordt in Jane's handen gehouden, terwijl zij op dat moment de maker van het kind martelt. Daarna worden beiden gedood!" zei ik, helemaal gesterst.

"Bella," begon Edward, "Ik snap dat je bang bent. Ik ook. Maar de kans dat ze Renesmee of ons nu iets aan zullen doen, is niet zo groot. Ik geloof niet dat Aro hen alleen erop af zouden sturen om ons kind te doden. Hij zou er zelf vast bij willen zijn. We kunnen niet anders. Jij kan ons niet beschermen, en Jane zal ons allen iets aan doen als we haar niet zullen geven. Ik heb het ook niet graag. Maar van de twee mogelijkheden, is deze keuze net iets beter." Hij gaf me zacht een kus op mijn voorhoofd en ook op die van Renesmee. "Het is goed mama." Zei ze.

Ik was er erg tegen. Maar uiteindelijk deed ik toch maar wat Edward voorstelde. We liepen terug naar de woonkamer, waar allen nog steeds in dezelfse positie stonden als vijf minuten geleden.

Will be continued.