Jane Volturi

Terug in Volterra

Jane's POV

Het werd ochtend, en ik was nog steeds op de vlucht. De zon die opkwam viel op mijn huid. Mijn huid schitterde in het licht. Ik was bang. Een beetje. Het zou nu ongeveer nog 1 uur rennen naar Volterra zijn. Ik had een omweg moeten nemen door die newborns.

"Daar is ze!" Het was Alice. Ik wierp een blik. Daar stonden Alice, Edward en Bella. Vanzelfsprekend dat ze me vonden. Alice kon de toekomst zien en Edward gedachtelezen. Ze kwamen op me af. Ik gebruikte mijn gave op Edward. Hij zakte ineen. Bella sprong op me. Sloeg me, schopte me, ze trok mijn jurk en cape nog verder aan flarden. Ze wilde een hand voor mijn ogen slaan, maar ik duwde haar net op tijd van me af. En ook op haar gebruikte ik mijn gave. Ik lag nog op de modderige grond en Alice sprong op me.

Ik duwde haar van me af en sprong op haar. Ze keek me aan met wanhopige gouden ogen. Haar haar zat door de war. Ze deed geen moeite om me van haar af te duwen. Ze wist dat het geen zin zou hebben aangezien ik binnen een seconde haar pijn kon laten hebben. "Dit kan een beetje pijn doen." Zei ik. Ik moest dit snel doen, Bella en Edward waren verlamd, maar niet lang meer. Ik stelde me Alice in vlammen voor en ze gilde. Ik pakte haar hoofd vast.

"Laat haar met rust!" Edward was overeind gekomen en kwam op me af. Zijn ogen stonden vol ongerustheid. Ze zouden me nooit vergeven, dacht ik, voor wat ik nu zou doen. Maar anders zou ik er zelf aangaan. Ik had een kleine kans om te winnen en ik kreeg die kans. Dan moest ik die ook nemen."Het spijt me, het kan niet anders!" Riep ik. Voordat Edward me kon bereiken draaide ik Alice's hoofd van haar lichaam. Dood. "NEE NEE NEE!" Riep Edward. Hij woelde met zijn handen door zijn goudkleirige haar.

Snel ging ik overeind staan. Edward stons stil. Geschokt. Hij staarde naar het hoofd van Alice dat op de grond lag. Ik staarde dreigend naar Edward. Zonder mijn blik te verliezen pakte ik mijn aansteker en stak Alice in brand. Edward keek naar me. "Ga!" Zei ik dreigend. Hij maakte geen kans. Bella was nog steeds verlamd en een dodelijke blik van mij kon hem doden. Edward draaide zich om en tilde Bella op.

"We krijgen jullie nog wel." Zei Edward dreigend. Hij keek me nog een keer aan, voordat hij zich omdraaide en in een snelvaart met Bella wegrende. Hij was waarschijnlijk bang dat ik Bella ook zou doden. Als ik die kans ertoe gekregen had, had ik die kans zeker genomen. Ik deed dit uit zelfverdediging. Ik keek hen na totdat ze uit mijn zicht achter grote dennebomen waren verdwenen.

Eigenlijk was ik zelf ook wel van mijn actie geschrokken. Ik had Alice vernietigd. Als ik er zo over nadacht leek het wel onmogelijk.

Ik hoorde een takje achter me kraken. En nu ik erop lette, roek ik bloed. Mensenbloed. Meteen draaide ik om. Tien meter van me vandaan stond een jongen. Ik herkende hem. Hij was de jongen die ik gezien had in Venetië. Hoe kwam hij hier? Waarom was hij hier? Nu kon ik hem goed bekijken. Hij had een grijze polo met een spijkerbroek aan. Hij was gemiddeld gebouwd. Zo'n 1,65 was hij ongeveer. Hij had bruin haar en een van zijn lokken viel voor zijn rechteroog. Ik keek diep in zijn groene ogen. Hij staarde diep in de mijne terug. Vreemd genoeg zag ik geen angst in zijn ogen. Hij was niet bang. Altans, zo leek het. Enkele minuten stonden we daar zonder iets te zeggen en zonder ook maar een beetje te bewegen. Uiteindelijk verbrak hij de stilte. "Ik wist het. Ik wist het! Ik ben zo... Opgelucht." Ik fronste mijn wenkbrauwen. Opgelucht? Hij stond oog in oog met een dodelijke vampier en hij was opgelucht? Ik draaide weg, ik was van plan mijn reis te vervolgen toen ik zijn stem weer hoorde. Deze keer wanhopig. "Nee! Blijf, alsjeblieft." Zijn ogen schitterden in het zonlicht, net als mijn huid als ik niet in de schaduw zou staan. Wist hij dat ik een vampier was? Nee, geen mogelijkheid. En dat wilde ik zo houden. Ik wilde weggaan, maar toch was er iets wat me aantrok tot deze jongen. "Ik moet gaan." Zei ik koud. "Waarom?" Vroeg hij.

"Geen tijd." Zei ik snel. "Kom dan terug. Later. Over een uur of vier." Ik was geschokt door wat hij zei. Waarom wilde hij dat?

Met die vraag in mijn gedachte, liep ik weg, zonder om te kijken, maar ik wist dat hij me nakeek.