Şizofreniye Yolculuk

Olaylar farklı bir boyuta taşınıyor

    Sabah olmuştu ve alarmı duymamıştım her zaman olduğu gibi bugünde okula geç kalacaktım ama yapacak bir şey yoktu artık "eğer bir yere geç kalacağın kesinse mümkün olduğu kadar az geç kal" kuralıma uyarak hızlıca hazırlandım ve yola çıktım. Yalnız başıma okula doğru hızlı adımlarla yürümeye başladım okula varmak üzereyken o yanımda belirdi ne yaptığımı sordu sanki bilmiyormuş gibi okula geç kaldığımı ve ders bitmeden okula yetişmem gerektiğini söyledim ve sen diye ekledim. "Hiç" dedi sadece bir şey olmuş gibiydi ses tonu neler olduğunu sordum şuan bunu anlatmak için müsait bir ortam değilmiş okul çıkışı sakin bir yere geç beni bekle dedi ve ortadan kayboldu. Çok merak etmiştim bu normal bir durum değildi ufak bir soruna da benzemiyordu ama şuan bunu düşünmemem gerekliydi gireceğim 7 ders vardı daha hemen kafamı toparladım ve okulun bahçesinden içeri girdim ders arası olmuştu ilk dersi kaçırmıştım pek mühim değildi açıkçası benim gözümde, sınıfıma çıktım kitaplarımı masama bırakıp en yakın arkadaşımın yanına gittim. "Emre'yle tanışalı çok uzun zaman olmamıştı fakat onu tanıdığım ilk gün bile yıllara bedeldi diyebilirim kısa sürede çok samimi olduk yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmez oldu" her neyse emre çok sevdiğim bir arkadaşım daha doğru bir tabirle kardeşimdir kısacası. Kantinde muhabbete dalmışken zil çaldı sınıfa doğru yürümeye başladık sınıfa girmemizle şok yaşamamız bir oldu sınıfın delisi diye tabir ettiğimiz ebru kanlar içinde yerde yatıyordu herkes onun başındaydı yüzünü tam anlamıyla göremiyordum ona bakmak için yaklaşacağım sırada birkaç polis eşliğinde doktorlar girdi içeri herkesi dışarı çıkardılar ne olduğunu çok merak ediyordum gözyaşlarımın yanaklarımdan süzüldüğünü fark ettim emre tuttu kolumdan bahçeye çıkardı beni dışarıdan pek öyle görünmüyor olsam da fazlasıyla duygusaldım, emrede bunu bildiği için beni sakinleştirmeye çalışıyordu o sırada ebruyu sedyeyle ambulansa taşıdılar ambulansın arkasından bende hastaneye koştum. Ameliyata aldılar ebruyu ameliyathane kapısında uzun bir bekleyişin ardından nihayet doktor çıktı ama yüzündeki ifadeden anlaşılıyordu ki kötü bir şey olmuştu, doktorun ardından çıkan hemşireye sordum ve bir kez daha yıkıldım o ölmüştü neler olduğunu anlamadan yere yıkıldım uyandığımda emre ve annem yanımdaydı bayılmışım anneme haber vermişler ilk sorduğum ebru oldu yüzlerini aşağıya düşürmelerinden belliydi gördüklerimin bir rüya olmadığı.

      Hastaneden çıktık ve eve döndüm emrede eve kadar eşlik etmişti bize onu yolcu edip odama çekildim boş duvarlara bakıyordum ebruya karşı bir şeyler hissetmiyordum ama onun ölümü beni baya etkiledi 3 gün hiç odamdan çıkmadım ne okul nede başka bir şey üç günün sonunda hava almak için dışarı çıktım biraz yürümek istemiştim sadece ama rahat yoktu bana o gelmişti ne istediğini sordum "son günlerde yaşadıklarını biliyorum ama sana söylemek istediğim önemli bir şey var" dedi peki dedim dinliyorum annen dedi ne olmuş anneme "seni benimle konuşurken birkaç kez yakaladı ve senin deli olabileceğini düşünüyor" dedi son günlerde yaşadıklarım yetmiyormuş gibi bir şok daha yaşadım annem benim deli olduğumu düşünüyordu düşüncelerim donmuştu sanki mantıklı bir yol bulamıyordum belki de en doğrusu bir daha hiç görüşmemek ti benden başka kimsenin göremediği benle, artık seninle görüşmek istemiyorum gelme yanıma bundan sonra dedim "bu imkansız" diye karşılık verdi ondan değil çevremdeki insanlardan vazgeçmem gerekiyormuş bence saçmalıyordu yinede konuşmasına izin verdim ne demeye çalışıyorsun açıkça anlat dedim.

- Senin benden vazgeçmen imkansız bu saatten sonra benimle bir kez buluştuğunda bir daha benden uzaklaşamazsın buna ne ben izin veririm nede sen, ben olmadan yapamazsın zaten ben gidersem benimle birlikte tüm hayal gücünde uzaklaşır senden bir insan hayalleri olmadan yaşayamaz bence bu düşüncenden vazgeçmelisin.

     Bu gerçek olmazdı onu bırakmamam için söylüyordu benceama ya gerçekse bu düşünceyi kafama sokmuştu bir kere bu bir stratejiydibiliyordum ama ya yanılıyorsam diye düşünmeden de edemiyordum bir süre eskisigibi devam etmeye karar verdim öylede oldu lakin bir süre geçtikten sonra dahafazla yanıma gelmeye başladı, sadece geceleri gelirken artık gün içinde debelli aralıklarla yanımdaydı ve o yanımdayken onunla konuşmadan edemiyordumtoplum içinde konuşmaktan ne kadar kaçınsam da bir süre sonra bu daha zorolmaya başladı artık arkadaşlarımın yanındayken bile bazen konuşuyordum onunlaarkadaşlarım bile deli olduğumu düşünmeye başladılar emre dahi böyledüşünüyordu aslında böyle düşünmesi anormal sayılmazdı gelip neler olduğunusorduğunda bir şey olmadı diyebiliyordum sadece kimseye anlatılamayacak birşeye sahip olmaz zormuş hem de fazlasıyla, bu yüzden çoğu kişiyle görüşmeyibıraktım okula bile neredeyse hiç gitmiyordum annem benim için psikolog bileçağırmıştı eve haftada 3 gün geliyordu ama psikolog'un değil de vücut bulmuş içsesimin söyledikleri daha mantıklı geliyordu annem bile benden uzaklaşmayabaşlamıştı bende kendimi ona bırakmıştım artık ben onu değil de o beniyönlendiriyordu neredeyse, bir sabah uyandığımda annemin odama gelmesiyle mutluolmuştum uzun zamandır gelmiyordu yanıma çünkü fakat bu mutluluğum uzun sürmedihadi kalk hazırlan in aşağı dedi ve odamdan çıktı ne olduğunu bile anlamadımama yinede hızlıca kalkıp hazırlandım uzun zaman sonra ilk defa annemle biryere gidecektim sonuçta her ne kadar annem kızarcasına söylemiş olsa da halaheyecanlıydım aşağı inmemle yüzündeki o gülümseme yerini tedirgin ve birazdakorkmuş bir yüz ifadesine bıraktı. 2 tane doktor vardı annemin yanında benigötürmeye gelmişler tedavi edeceklermiş, hasta değildim ki ben neden geldi kibu doktorlar daha önce hiç yaşamadığım bir korku hissettim ve fazlasıylaacıyordu sol yanım koşarak sarıldım anneme ağlıyordum, beni bırakma diyeyalvardım, ben onsuz yapamam ki o anda yaşadığım çaresizliği kelimeler ifadeedemez, benim iyiliğim içinmiş öyle diyordu annem ve her zamankinden daha az sevgiylebakıyordu bana, annemin bana bakan o gözlerindeki sevgisizliği görmek çokağırdı, beni canından çok seven annem, benden kurtulmak istercesine bakıyordubana. Çaresizdim tutunacak tek dalım oydu kırdılar o dalı, ben böyle olsunistememiştim anne affet beni ne olur izin verme beni alıp gitmelerine...