He's mine!

12.

Nieuw hoofdstuk :)

xo

Rose's POV

Na het schot valt Jason op de grond. ik slaak een gil en ren naar hem toe. Meteen wordt Johan door de politie gepakt en afgevoerd. De hele klas is stil en ik hoor sommige meisjes door de schrik huilen. het lijkt eeuwen duren totdat de ambulanche komt. De ambulanchebroeders tillen hem op een brancard en rennen naar de ambulanche. Ik ren er achter aan maar wordt tegen gehouden door een ambulanchebroeder. "ik wil mee! het is mijn vriend!" schreeuw ik terwijl ik mijn tranen over mijn wangen voel rollen. Dan doet de ambulanchebroeder de deur open en ik spring erin. Meteen pak ik Jason zijn hand stevig vast. Waarom overkomt dit mij? Al snel beginnen we te rijden en na een tijdje komen we bij het ziekenhuis aan. Ik hou niet zo van ziekenhuizen, mijn opa is er overleden na een ongeluk. Ik was toen nog klein maar toch is het me bijgebleven. Jason mag niet dood gaan! Ik hou van hem! Ik loop de ambulanchebroeders achterna maar als ze Jason in een kamer brengen wordt ik tegen gehouden door een verpleegster. Ik probeer het nog een keer maar ze is sterker dan ik. Ze brengt me naar een kamer waar nog meer mensen zijn. Ze zien er allemaal vermoeid uit en hebben huilogen. De verpleegster vraagt of ik wat wil drinken maar ik schud mijn hoofd. Ik wil nu alleen nog maar dat Jason het overleefd en zonder dat hij er iets aan overhoud. Dan zie ik een meisje van mijn leeftijd op me afkomen. Ze wil een gesprek beginnen maar ik pak mijn oordopjes en zet de muziek hard aan. Als er iets is waar ik geen zin in heb is het een gezellig praatje houden met iemand die ik niet ken. Dan wordt ik wakkergeschud dezelfde verpleegster die mij hier heeft gebracht. Ik ben blijkbaar in slaap gevallen. "Zo eindelijk wakke? ik kon je gisteravond niet wakker krijgen." zegt ze met een glimlach. Gisteravond?! "hoelang heb ik dan wel niet geslapen?" "Toen je gistermiddag binnenkwam toen was je nog al moe en chagarijnig even later zag ik je slapen en ik dacht ik laat je maar slapen." zegt ze met een glimlach. Chagrijnig? tuurlijk was ik chagarijnig! mijn soort van vriendje ligt daar zonder dat ik weet wat er aan de hand is! "Hoe is het met hem?" vraag ik "goed! Hij is nu wakker maar hij is nog wel erg zwak. Hij heeft wel last van geheugenverlies. Maar dat is maar voor even. Hij heeft geluk gehad dat de kogel niet een zenuw heeft geraakt anders was het heel anders gelopen!" verteldt ze rustig. Jason is wakker? en er is waarschijnlijk niks aan de hand? Beter kan niet! "Kan ik erheen?" vraag ik hoopvol. "ja hoor! Zijn ouders zijn er al, kom maar met me mee!" ik loop met haar mee en als ik de kamer inloop zie ik Jason aan allemaal apparatuur liggen. "Jason!" fluister ik zachtjes omdat ik bang ben hem wakker te maken en dan weer pijn heeft. Jason kijkt op en zegt : "hey" maar het klinkt niet zeker alsof hij me niet kent ofzo. "hoe gaat het?" vraag ik "wie ben jij?" fluisterdt jason. "Rosa." zeg ik zacht "We hadden samen iets." ga ik verder. Mijn ogen vullen zich met tranen. Herkent hij me niet meer? "Johan heeft mij bedreigd jij bent naar mij toegerend en toen schoot Johan en nu lig je hier." vertel ik hem. Jason kijkt mij verward aan. "Ik heb iets met jou?" vraagt hij. "ja" zeg ik en ik moet huilen. "Sorry ik wil je niet laten huilen maar ik herinner me het niet." zegt hij. De tranen rollen weer over mijn wangen. Dan vraagt Jason : "Waar is Ella?"