He's mine!

23

Thoms POV

Ik heb net de verhoring achter me rug. Hoe ik me nu voel? ik ben nog nooit zo bang geweest! De politie wist alles! Alles! tenminste dat is wat ze zeiden... ze zeiden dat ik beter alles kon vertellen omdat ze genoeg bewijs hebben om me te laten zitten, tenzij ik beken dan zou het maximaal een taakstraf worden. Alleen nu ik zo terugdenk kreeg ik het gevoel alsof de politie helemaal niet wist waar ik het over had. Toen ik bijvoorbeeld over de schietpartij had van Johan wisten ze niet alle details. En daardoor word ik nog banger, straks wisten ze niks en heb ik ze gewoon geholpen! En dan nog Johans "vrienden" als Johan erachter komt dat ik hem veradn heb ben ik dood. Waarom heb ik gepraat? Johan zei nog zo dat als ik niks zou zeggen ik sneller weer uit de gevangenis ben omdat ze toch geen bewijs hebben. Maar de politie zei dat het juist andersom was, ze hadden genoeg bewijs om mij de komende jaartjes op te sluiten. En toen ze begonnen over dat ze er niet van hielden om onschuldige mensen op te sluiten geloofde ik ze. Door die uitspraak wisten ze dat ik onschuldig was en dat ik ze kon vertrouwen. Dus ik vertelde alles, echt alles. Toen hij Jason had neergeschoten en waarom en hoe ik Rose moest in pakken zodat Rose hem vertrouwde. Als Johan hier achter kwam was ik zo de lul! Dan word de cel opengedaan en word ik meegenomen. Waarom dat nou weer? ik had toch alles toegegeven? "je wordt zo vrijgelaten." zegt 1 van de bewakers met een grijns. Ik lachte blij! Wat zou mijn moeder blij zijn! Dan kan ze eindelijk de buurtzorg afbellen! Mijn moeder heeft namelijk kanker. Niet een dodelijke vorm maar wel een vorm die haar ontzettend toegetakeld heeft. Soms wordt ze wakker e merkt ze dat haar been is uitgevallen, de andere keer is het haar arm. Dan moet ik haar weer helpen. Begrijp me niet verkeerd ik verzorg haar met liefde maar het liefst ga ik wat vaker lol trappen met mijn vrienden. "maar eerst nog even dit." zegt de bewaker weer na een tijdje lopen. dan word ik aan andere bewakers overgedragen en wordt ik gefouilleerd. Tuurlijk neem ik spullen mee uit de gevangenis! Het is hier zo luxe! denk ik sarcastisch. Dan wordt ik geboeid en gaat de deur open. "Dit is facking een rechtszaak jullie zouden me vrijlaten vieze hufters!" schreeuw ik boos. Niemand let er op en ze wachten allemaal totdat ik, geboeid, op de stoel zit. Dan zie ik dat Johan daar zit, ook vastgebonden. Een angstig gevoel kruipt als kippenvel over mijn rug. Maar dat verdwijnt al snel als Johan me toelacht. Hij moest eens weten. Dan verteld de hoofdresearcheur : "Dit is onze getuige, hij heeft ons alles verteld." "Nee daar geloof ik niks van, hij is  mijn vriend zoiets doet hij niet!" zegt Johan kalm. " Oh nee? Hij zou wel meer niet doen." zegt de researcheur weer. Dan gaan de beamers aan en komt de foto dat ik en Rose aan het zoenen zijn levensgroot op de muur. Oh oh, nu gaat de hel beginnen. Dan word ik weer meegenomen de zaal uit en moet ik wachten. waarop? ik heb geen idee. Na een hele lange tijd mag ik de zaal weer in en als ik weer zit zie ik dat Johanm er relax bij zit. Zo zit hij altijd als hij weet dat hij het spelletje gewonnen heeft. "Thom, we hebben besloten dat jij medeplichtig ben. Jij hebt immers Rose naar Johan toegebracht en hebt zelf ook aan haar gezeten." zegt de rechter. Ik weet dat dit allemaal waar is en Johan zijn plan goed heeft uitgevoerd. Ik weet nu al hoe hij mij aan kijkt. Met een veel ste zelfverzekerde blik en zijn Johan grijns. Arrogant en uitdagend. Daarom besluit ik om niet naar hem te kijken, ik gun hem die lol niet. "Daarom heb je 12 maanden celstraf waarvan 6 maanden voorwaardelijk." fuck fuck fuck! "en mijn moeder dan? ze is ziek! ze kan niet zonder mij!" roep ik. De rechter begint meteen te schrijven en twijfelend te kijken. Meteen pakt Johan zijn kans. "Dus omdat hij een zieke moeder heeft en ik toevallig niet hoeft hij minder lang te zitten?" "ik heb alles meteen bekend! Ze zeiden dat ik hooguit een taakstraf zou krijgen!" verdedig ik me. De rechter kijkt ons 1 voor 1 aan en zegt na een lange tijd : "Ik moet eerst verder onderzoek doen, mijn uitspraak wordt uitgesteld." dan staat hij op en loopt weg.

heey,

ik zag dat ik zoveel votes erbij had dat ik eigenlijk nog een hoofdstuk moest schrijven.

Sorry voor het dislectisch schrijven van researcheur ik heb geen idee hoe je dat schrijft haha

bedankt voor het lezen!

xo

VOTEEE :)

COMMENT :)