Why I Hate You

1. De Eerste, De Beste Dag

'June!' Ugh, kan iemand me op een nog betere manier wakker maken dan dit? Mijn zusjes stem galmt door de gang. Slaperig rol ik uit bed en val met een doffe klap op het kleed. Fijn, eerste schooldag en eerste dag hier in een nieuwe stad begint goed.

'Wat moet je?' Klaag ik tegen mijn veertien jarige zusje April - ja onze ouders waren zo origineel ons te vernoemen naar de maand dat we werden geboren, behalve bij mijn broer, Mason, dan.

'Whahahaha!' Lacht, meer schreeuwt, ze terwijl ze naar mijn gezicht wijst.

Oh ja, altijd handig om je make up vergeten eraf te halen de avond ervoor. Ik ben nou eenmaal niet zo'n perfectionist als April. Als het aan haar ligt mag geen wimper meer mascara erop hebben dan de andere en mag absoluut geen kreukel te zien zijn in haar blouse, tot overmaat van ramp van zowat ons hele gezin.

'Please, June, laat jezelf er alsjeblieft niet uit zien alsof je net uit een eeuwenoude grafkist bent gekomen als een of andere zombie,' wijst ze me, 'ik riep je trouwens omdat we over een half uur op school moeten zijn.'

Fijn, ik kom waarschijnlijk op mijn eerste schooldag al te laat én zie er uit als de inhoud van een vuilnisbak.

'Ik wil wel je kleding uitkiezen en je make up doen?' Vraagt ze poeslief terwijl ze puppyoogjes opzet en met haar vinger in haar gekrulde, gouden haren ronddraait.

'Best, maar laat die make up maar zitten. Één, ik hoef niet als een clown, en twee, jij maakt er een hele dagbesteding van,' zeg ik, 'dan ga ik nu alvast eten, m'n haar doen en al die andere dingen.' Ze knikt.

Ik ren de trap af en val met mijn lompheid bijna een of andere verhuisdoos aan. Eenmaal in de keuken tref ik mijn ouders en broer aan tussen de uitgestalde spullen van ons vorige huis en wat benodigde keukengerei.

'Jij bent er ook vroeg bij,' merkt mijn moeder sarcastisch op. Ja leuk. Geïrriteerd laat ik me op een of andere stoel vallen en werk met tegenzin een lepel bosbessen yoghurt naar binnen.

'Wauw sis, je lijkt net een fotomodel,' zegt mijn broer terwijl hij quasi bewonderd mijn mooie slaaplook af gaat. Is mijn achternaam soms sarcasme? Serieus mijn hele familie lijkt hier namelijk last van te hebben. Ach ja, heb ik het tenminste niet van een vreemde.

Na het eten ligt op mijn bed een ubertruttig setje kleding klaar maar ik heb geen tijd om zelf iets te pakken.

Snel hijs ik me in het zwarte skaterrokje en doe het uiteinde van mijn turquoise shirtje er lichtjes in. Om niet op een replica van April te lijken verruil ik de ballerina's voor mijn Nikes. Als finishing touch trek ik een lijntje eyeliner langs mijn ooglid, doe wat mascara op en sier mijn lippen met een fel rode lipstick. Ik ben dan niet zo extreem met uiterlijk bezig als mijn zusje, iets opvallends aan mijn look toevoegen is echt iets voor mij.

Samen met mijn zusje stap ik in de auto van mijn broer. Hij is net achttien geworden en helemaal trots op zijn schatje (ik walg echt van hoe hij zijn auto "verzorgd").

Verveeld leun ik tegen het raam aan terwijl April een of ander huidverzorgings column citeert wat ze in een op een blog heeft gelezen. Soms irriteer ik me er echt aan hoe veel tijd ze besteed aan het bestuderen van het hele beauty en fashion archief. Mijn hoop op een normale toekomst voor haar zakt met de dag meer.

Na een tijdje zie ik vanuit mijn ooghoek een reusachtig gebouw met de naam van mijn nieuwe school erop.
Jippie! Ik mag weer naar school...

Ik bedankt mijn broer voor het meeliften en loop dan richting de school. Ik voel me nu serieus heel klein of zo iets, gewoonweg omdat ik het niet ken hier en het echt huge is.
April daarentegen loopt zelfverzekerd door de gangen richting de aula en vormt zich bij een groepje met leeftijdsgenoten.

Ik kijk schaapachtig voor me uit terwijl Mason me ondertussen een schouderklopje geeft en weg loopt. Ik heb geen idee of hij me daarmee succes wil wensen of gewoon een soort doei uitdrukt. Maar tja, wat snap je wel aan mijn broer.

'Hey!' Een vrolijk meisje met bruine, lange haren die in een vissengraatvlecht gebonden zijn en groene ogen staat ineens voor me. Een mintgroen jurkje zit als gegoten om haar lichaam. Ze ziet er werkelijk perfect uit.

'Hey?' Oeps, dat kwam er meer vragend uit dan dat ik echt een spontane indruk maak. Zo te zien merkt ze het niet want ze gaat vrolijk verder. Ik heb echt heel veel respect voor mensen die én op een maandag én de eerste schooldag van het jaar vrolijk kunnen zijn.

'Ik zag je zo verlaten staan e-... Oh oeps! Dat klonk heel onaardig! Het spijt me! Nou ja, je stond hier dus maar en onze nieuwe mentor-... Eigenlijk wist ik niet eens dat hij onze nieuwe mentor was haha! Maar ja hij zag me dus lopen en zei dat er een nieuw meisje zou komen en vroeg me om een oogje in het zeil te houden zodat ik je kan helpen. Oh ja trouwens, mijn naam is Caithlin, maar noem me maar Lin. Ook al klinkt dat Chinees, maakt niks uit.' Ratelt ze maar door.

Ik moet voor mijn gevoel eerst nog een paar minuten bijkomen van de hele discussie met zichzelf voordat ik normaal een woord kan uitbrengen.

'Uhm ja, dank je,' antwoord ik voorzichtig. Wat zegt April je nou altijd, June, maak een goede indruk en wees vrolijk, daar maak je de meeste vrienden mee. Ongelofelijk dat ik überhaupt luister naar haar én ze nog gelijk heeft ook. 'Ik heet June,' voeg ik er dan nog maar achteraan.

'Weet ik! Maar kom mee! Dan stel ik je voor aan mijn beste vriendin. Ze wordt vast en zeker later ook jouw beste vriendin!' Yas, ik heb/krijg vrienden! Waarom kunnen mensen zo aardig zijn? Waarom besta ik uit een hoop ellende die niks zelf kan en er niet uitziet. Altijd zelfvertrouwen houden, daar blijf je het sterkst mee. Aah please, Aprils wijze raden, ga nou eens weg!

Ondertussen word ik meegesleurd naar een ander meisje. Dat zal wel die vriendin zijn. Ze ziet er eigenlijk totaal anders uit vergeleken met Caithlin.
Dit meisje heeft heel donkerbruin haar met blauwe strookjes erin, dat los hangt tot aan haar taille.
Ze draagt een zwarte broek met scheuren en stoere schoenen die ik wel vaker zie maar ik de naam niet van weet.
Ook draagt ze een rood met zwart geruite houthakkers flanel.
Ze ziet er op een heel ander soort manier als dat van Caithlin toch super leuk uit. Beetje donker, maar niet gothic of zo. Ik weet het zeker, ik ben mislukt vergeleken met hun - en veel anderen trouwens ook.

'Hey June, ik ben Sapphire. Leuk dat je er nieuw bij bent! Kom dan gaan we naar de klas!' Zegt het meisje, die blijkbaar Sapphire heet. Goh, bijzondere naam.

Met zijn drieën lopen we een trap op naar een lokaal waar we blijkbaar biologie hebben. Maar volgens Lin gaan we na de vakantie nooit het eerste uur al aan het werk.

'Hallo, jij moet June zijn. Ik ben je nieuwe mentor voor dit schooljaar,' begroet mijn nieuwe mentor me.

'Ja klopt,' antwoord ik, waarna ik verder loop.

Ik word door sommige een beetje raar aangekeken maar anderen lijken geen interesse te tonen en richten hun blik alleen op hun telefoon.

Net als ik met mijn nieuwe vriendinnen naar een rij van drie tafels wil lopen, word ik aangestoten door iets. Of beter gezegd iemand. Een jongens iemand.

'Hé kijk is uit!' Schreeuw ik naar de jongen. Hij draait zich om met een vuile grijns op zijn gezicht. Oh oh... Had ik dat maar niet gezegd...

A/N

Heey! Dit is het eerste deel van mijn eerste boek op dit account!

Het is in totaal 1326 woorden. (Sorry, als kortverhalen schrijfster is dit een hele taak joh😂).

Ik kan niet beloven dat alle delen zo lang worden & ik zal zeker niet beloven dat ik erg vaak update omdat ik ontzettend druk ben op school en ook nog andere dingen & boeken heb op m'n andere account...

Hopelijk blijven jullie lezen & een VOTE en COMMENT zijn heel fijn!