Liars~Sequel on Survive

Hoofdstuk 14 Een dagje ziekenhuis

Sophie's POV

Ik open de keukenkastjes voor de borden en glazen. Steeds open ik het verkeerde kastje, al heb ik dat vroeger ook altijd gedaan. Ik ben waarschijnlijk gewoon te lui om te onthouden in welk kastje wat ligt. Ach ja, het is toch niet van levensbelang.

Eindelijk vind ik de borden en glazen en loop ik naar de tafel. Wanneer ik ze op tafel zet komt Louis binnenlopen, 'Waarom zo vroeg?' vraagt hij.

'Het liftenbedrijf komt zo meteen om Al en Haz uit de lift te halen,' antwoord ik.

'Daar zouden Niall en Stephanie toch bij zijn?'

'Ja, maar ik wil het gewoon niet missen!' zeg ik met een brede grijns, 'Niks is leuker dan een stel panische mensen die uit de lift komen vallen.'

Na al het eten op tafel hebben gezet ontbijten we vlug. Als ik klaar ben ruim ik af en zeg ik, 'Ze komen nu ieder moment, dus ik ga.'

'Oké, veel plezier.'

'Komt goed,' grijns ik en loop het appartement uit.

Zodra ik beneden ben zie ik Stephanie met een pak ijsjes, 'Hoi, ze zijn net aangekomen. Nu zijn ze bezig met de spullen uitladen,' zegt ze.

Ik kijk uit het raam en zie een busje. Niall staat er heel macho bij.

'IJsje?' vraagt Stephanie die een ijsje uit de zak grabbelt. 'Graag,' zeg ik en pak het ijsje aan.

Ik werp weer een blik naar buiten. Als een echte klusjesman probeert Niall een stel gereedschapskisten naar binnen te tillen. Voor een groentje heeft hij redelijk veel succes moet ik zeggen. Al leg ik vooral de nadruk op "voor een groentje" omdat hij zo af en toe de kisten laat vallen en inmiddels bijna op één voet staat. Als je mij vraagt wat er gebeurd zou kunnen zijn lijkt het mij dat hij een kist op zijn voet liet vallen, al weet ik dat dus niet helemaal zeker. 

Hij komt na een hoop gezwoeg binnenstormen en gooit zowat de kisten op de grond. 'Goed werk, Johnny,' zegt hij kijkend naar zijn rechterarm, 'Jij ook, Danny,' zegt hij wanneer hij zich naar zijn linkerarm keert.

Ik maak proestende geluiden door het ijs in mijn mond en hoor Stephanie naast me het ook uitschateren.

'Ga je ze nu nog een nachtzoen geven?' grinnik ik zodra mijn keelholte op orde is gebracht.

Quasi beledigd kijkt hij me aan en legt kakkerig zijn hand op zijn borst, 'Bitch please?' 

Stephanie en ik beginnen alleen nog maar harder te lachen en zelfs Niall weet er toch wel een beetje over te grijnzen.

'Je beledigde wel mìjn jongens hoor. Zo grappig is dat niet,' probeert hij er net zo hoffelijk aan toe te voegen, 'Ik verwacht van jou, Mevrouw Jackson, dat je je excuses aanbiedt.'

Grinnikend loop ik naar hem toe, krul mijn mondhoeken en klop hem op zijn arm, 'Sorry, kleine vijfjarige Danny die praktisch gezien een spier is.'

Niall perst zijn lippen op elkaar. Volgens mij moet hij nog moeite doen mij niet te slaan. Al zou hij daar "Danny" en "Johnny" niet aan vuil willen maken. Evenals het feit dat hij weet dat hij er niet ongeschonden vanaf zou komen als hij me zou slaan. Niet dat ik zou terug meppen, een stukje eigenwaarde kan ik nog wel behouden. Ten minste, dat is wel mijn bedoeling.

De mannen van het liftenbedrijf komen binnen met de rest van hun spullen en gaan aan de slag. Daantje komt binnenlopen, 'Hoi,' zegt ze en komt langs Niall staan. Stephanie biedt hen beiden een ijsje aan waar ze geen nee tegen kunnen zeggen. Terwijl Niall, Stephanie en ik onze lach nog aan het onderdrukken zijn kijkt Daantje ons raar aan, 'Wat heb ik gemist?'