Violet || H.S [Thai Translation]

Chapter Three

แ ฮ ร์ รี่

ไวโอเล็ต เธอเป็นผู้หญิงที่นิสัยดี แถมยังมีอารมณ์ขันด้วยนะ! ผมไม่รู้หรอกว่าเธอแอบมองผมอยู่จนกระทั่งผมเลิกคิดอะไรเรื่อยเปื่อยหน่ะ อ้อ! เธอเป็นผู้หญิงที่โกหกไม่เก่งเอาซะเลย ตามหาตุ้มหูเนี่ยนะ มันค่อนข้าง...งี่เง่า แต่ก็น่ารักดี55555 ผมโชคดีนะที่มีเพื่อนบ้านน่ารักๆ แถมยังนิสัยดีขนาดนี้หน่ะ ดีที่ไม่ใช่พวกป้าน่ารำคาญเหมือนเพื่อนบ้านคนเก่าที่อังกฤษ แถมผมกับไวโอเล็ตยังเรียนหลายวิชาเหมือนกันอีกด้วย มันทำให้ผมรู้สึกไม่โดดเดี่ยวหรือถูกทิ้ง...

แต่ผมก็เห็นสีหน้าเธอตอนนั้นมันทั้ง งงและเศร้าภายในเวลาเดียวกันตอนที่ครูสอนศิลปะของพวกเราผมจำชื่อเธอไม่ได้แล้วแหละ ตอนที่เธอหยิบงานของไวโอเล็ตไปก่อนงานของผม ผมไม่ต้องการให้เธอโกรธผมตั้งแต่วันแรกที่เรารู้จักกันซะหน่อย ผมแค่ต้องการที่จะเป็นสุภาพบุรุษ ให้เธอได้ส่งงานก่อน เหมือนที่เค้าพูดกัน Ladies first ไง ผมก็คิดว่านั่นคือการกระทำของสุภาพบุรุษทั่วไป งั้นเอาไว้ผมค่อยขอโทษเธอครั้งหน้าละกัน ผมไม่ต้องการให้เธอเกลียดผม หมายถึง ผมไม่ต้องการให้ทุกคนเกลียดผม...

และนั่นแหละคือปัญหา ผมไม่สามารถคุยกับเธอหรือกับทุกๆคนได้เหมือนคนปกติ ผมแค่นั่งเงียบๆอยู่หลังห้อง ปัญหาข้อที่สอง ผมไม่สามารถหยุดมองเธอได้เลย เธอเหมือนเป็นอย่างเดียวที่ผมมองเห็น เธอทำให้ผมตาบอด สิ่งแรกที่ผมเห็นตอนผมก้าวเข้ามาในโรงเรียนนี้ก็คือ เธอ ผมรู้ว่าเพื่อนของเธอสังเกตเห็นผม แล้วผมก็รู้ว่าเธอก็เห็นเหมือนกัน

ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมผมถึงหยุดมองเธอไม่ได้ เพราะเธอสวยไง ตาสีน้ำตาลสวยคู่นั้น ทำไมผมรู้สึกแปลกที่ผมคิดอะไรแบบนี้ ผมเพิ่งเจอเธอแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเองนะ ผมคงคิดว่าเธอน่าสนใจเพราะผมเป็นศิลปิน ผมสังเกตเห็นสิ่งที่เล็กที่สุดในตัวของทุกๆคน ผมหวังว่าเธอจะไม่มองผมเป็นพวก "ไอ้บ้าหื่นกาม" หรืออะไรทำนองนั้นนะ แต่ผมก็ไม่สนใจอะไรมากหรอก เพราะผมก็ไปมองเธอก่อนเองหนิ เธอคงคิดแบบนั้นไปแล้วเพราะมันน่าจะเป็นความรู้สึกแรกของเธอที่เจอผม