Violet || H.S [Thai Translation]

Chapter Six

ไ ว โ อ เ ล็ ต

ฉันยิ้มให้เค้า ฉันมีความสุขมากๆเลยนะ ฉันรู้สึกพิเศษที่เค้าเชื่อในตัวฉันมันมีความหมายมากๆเลยแหละ ฉันไม่เคยรู้สึกอะไรทำนองนี้มาก่อนเลย มันยากนะที่เราจะเชื่อในตัวใครซักคนในเวลาสั้นๆ และในการที่เค้าเชื่อในตัวฉันทำให้เค้าผ่อนคลายในการพูดมากขึ้น

"มันมีความหมายมากเลยนะแฮร์รี่ ขอบคุณมาก ฉันก็เชื่อในตัวเธอเหมือนกัน"

"ม-มันมีความหมายสำหรับฉัน ม-มากเหมือนกัน ล-แล้วเธอจะวาดรูปยัง?"

"ทำไมเราไม่รู้จักกันให้มากกว่านี้ก่อนหล่ะ?"

"เป็นความคิดที่ดีเลย! ธ-เธอก่อน"

"โอเค อืม.... เธออยากรู้อะไรเกี่ยวกับฉันอ่ะ?"

"ทุกอย่าง"

ฉันพยายามนึกว่าจะบอกอะไรกับเค้าดี ฉันไม่อยากให้มันออกมาน่าเบื่อหรืองี่เง่า ฉันอยากให้มันออกมาสนุกและน่าสนใจ แต่ปัญหาคือฉันไม่มีอะไรที่น่าสนใจเลย...

"ว-ว-ไวโอเล็ต?"

"ห้ะ? ขอโทษ พอดีฉันคิดอะไรอยู่หน่ะ"

"ฉ-ฉันคิด ว-ว่าฉันพูดอะไรผิ-"

"เปล่า เธอไม่ได้พูดอะไรผิดเลย"

"โอเค! เรามาเริ่มกันเลย ฉันชื่อไวโอเล็ต ฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนนึงที่ศิลปะคือสิ่งเดียวที่เธอหลงใหลในชีวิต ฉันใช้เวลาส่วนมากไปกับการวาดรูป อ่านหนังสือ ไม่ก็ฟังเพลง ฉันอยู่กับคุณแม่สุดที่รักของฉันและฉันมีเพื่อนสนิทสามคน ชื่อ แอล เจย์ และก็... แฮร์รี่" พอฉันพูดจบเค้าก็ยิ้มให้ฉัน

"ธ-เธอมีสัตว์เลี้ยงไม๊?"

"เป็นคำถามที่ดีมาก แต่ฉันไม่มี5555 แต่ฉันเคยเลี้ยงปลาทองตอนฉันอายุสามขวบนะ และฉันก็เศร้ามากตอนมันตาย ฉันเรียกมันว่าแม็กซ์ ฉันรู้ว่ามันดูแปลกและน่าอายมากๆ5555"

"ม-มันก็น่ารักดี"

"แล้วเธอหล่ะ บอกฉันบ้างซิ"

"ฉ-ฉันชื่อแฮร์รี่ เอ็ดเวิร์ด สไตล์ส ฉันอยู่กับแม่ และ ฉ-ฉันวาดรูปได้"

"แค่นี้หรอ? อะไรเนี่ยพูดอีกซิ" ฉันพยายามที่จะให้เค้าพูดอีก "ฉันว่ามันต้องมีหลายอย่างที่เธออยากจะบอกแน่ๆ เช่น ชอบฟังเพลงแนวไหน หรือ เธอเล่นเครื่องดนตรีอะไรเป็นไม๊? ความสามารถพิเศษ?"

"ฉัน ช-ชอบฟังเพลงเก่า และ ฉัน ล-เล่นกีต้าร์เป็น"

"ฉันอยากเรียนกีต้าร์มานานแล้วแหละ"

"ฉันสอนให้ได้นะ ถ-ถ้าเธออยากให้ฉันสอน"

"ฉันจะรับคำขอนั้นไว้ สไตล์ส"

"ขอถามอะไรหน่อยได้ไม๊?"

ฉันพยักหน้าให้

"พ-พ่อเธออยู่ไหนหรอ?"

ฉันขมวดคิ้ว และเหมือนเค้าจะเริ่มสังเกตสีหน้าฉัน

"ฉ-ฉันขอโทษที่ถาม-"

"ท่านเสียไปแล้ว"

ฉันไม่ได้เสียใจหรอกนะเรื่องพ่อฉัน เพราะมันก็ผ่านไปนานแล้วฉันแค่คิดถึงเค้าหน่ะ ทันไดนั้นฉันรู้สึกเหมือนมีแขนคู่หนึ่งมากอดฉัน แฮร์รี่..เค้ากอดฉัน

"ฉัน ส-เสียใจด้วยนะ"

ฉันกอดเค้ากลับมันรู้สึกดีนะ มันรู้สึกอุ่นที่ได้อยู่ภายใต้อ้อมกอดของเค้า เรากอดกันอยู่อย่างนั้นซักพักจนเราปล่อยมือออกจากกัน

"ฉันว่าเรากลับบ้านกันได้แล้วแหละ ข้างนอกนี่ก็เริ่มมืดแล้ว"

"ได้ๆ"

เราเดินไปด้วยกันซักพักและเค้าก็หยุดเดินและเรียกชื่อฉัน

"ไวโอเล็ต?"

"อะไรหรอ?" ฉันไม่รู้ว่าเค้ากำลังคิดอะไรอยู่ ฉันไม่สามารถอ่านใจเค้าหรือรู้ว่าเค้ากำลังคิดอะไรอยู่ได้เลย ฉันชอบนะ ฉันชอบ ความลึกลับ ในตัวเค้า

"แค่อยากให้เธอรู้เอาไว้นะว่า ฉ-ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอ ตลอด"