Bu sana ilk mektubum son olmayacak bunu biliyorum.Ben bu kadar uzun süreceğini düşünemiyordum.İlk kez o sokakta karşılaşmıştık seninle sen yüzüme dahi bakmamıştın,ben iç geçire geçire yüzünde yüz yıllık hasretimi gidermiştim.Ve belki hep de öyle olacaktım.Bu satırları belki sana okuturum belki bir gün okursun diye yazıyorum.Hani filimlerde olur ya kız yıllarca sever ve adam birgün kızın güzel gösterişli giyimine bakar ve bir ışık yanar.Kız için de belki bir umut doğar.Öyleydi filmlerin yada ben öyle sanmıştım.Ama yıllarca sana büyüttüğüm bu aşkın beni böyle sarpa saracağını düşünemezdim.Hergün o sokağa çıkıyordum belki şu sarı apartmanın köşesinden çıkarsın diye. Meydandaki parkta bankta oturur geleceğin saati beklerdim.Hergün okul çıkışı saatinde gevşek kravatın,paçaları kirlenmiş gri pantolonunla yanımdan geçiyordun. Gevezemiydin yoksa fazlamı espriliydin bilemiyorum ama illaki bir gün beni farkedecektin.
