Bu benim kaçıncı platonik aşkımdı.Sınıf arkadaşım Ali benimle bu yüzden dalga geçerdi."Kızım Esra sen sana bakmayacak adamlara özellikle bakıyorsun,sen tek başına ilişki yaşamayı seviyorsun,sen kontrollü olmadan duramazsın kızım"demişti.Ali'nin bu sözleri bana mantıklı geliyordu.Ama nefsime bunu kabul etmek ağır geliyordu.Sanki bunu kabul edersem Ali 'ye karşı yenik düşecektim.Oysa mesele buda değildi.Mesele yanlızca bendim aşk beni bu kadar mı korkutuyordu?Bu kontollü olma durumu da nedden çıkmışdı.Peki aşık olunca tüm zincirlerimi kırıp farklı biri mi olacaktım? Öyle değilse aşktan teslim olmaktan neden korkuyordum.Sorular beynimi kemiriyordu.Ali'nin haklı olmasına mı kızayım beni analiz edip böyle köşeye sıkıştırmasına mı?bilemiyordum.Ah Ali insan yakın arkadaşına böyle insafsızca nasıl davranır. Onun bu ukala halleri beni hep sinir ederdi.Ama Ali işte yakın arkadaşım,yıllardır sınıf arkadaşım,mahalledeki oyun arkadaşım,tüm yaramazlıklarımın şahidi... Zaten Yusuf 'tan çok umutlu değildim günlerce peşinde gezdim dönüp yüzüme bakmadı.Acaba imam hatip lisesi okuduğu için mi? Kızlara bakmıyordu.Sahi imam hatip okuyunca daha mı dindar olunuyordu?Ama Ali'de dindar sayılırdı enazından 5 vakit namaz kılardı.Tabii bir ara bende kılmıştım ama bırakmıştım nedense....
