Üç nokta...

sen bu şiiri okurken

Sen bu şiiri okurken,
Ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım...
Artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası
Ne de telefonların çalacak gece yarısı...
Seni sana,
Beni, beni bir akıl hastanesine bırakıp gideceğim bu şehirden.
Nasılsa, nasılsa kavuşamadım sana,
Nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım.
Nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim oldu,
Ve nedense bütün kırmızı ışıkları üzerime yaktım...
Ne ettimse, ne yaptımsa bir türlü sana yar olamadım...
İşte çıkıp gidiyorum hayatından,
İşte seni de sana bırakıp gidiyorum...
Artık pusulam hasreti,
Saatim yalnızlığı,
Ve takvimler sensizliği gösteriyor bana,
Neylersin yolcu yolunda gerek...
Belki bundan sonra,
Belki senden sonra,
Adam olur bu asi yürek,
Dersini alır da bu sevdadan,
Bir daha boyundan büyük denizlere asılmaz kürek...
Yarın bu saatlerde,
Ben yollarda olacağım,
Sen kimbilir kaçıncı uykuda,
Masal mavisi bir rüyada,
Ve elbette o korsan yüreğin yine pusuda
Oysa, oysa ilk defa sesimi duyamayacaksın
Sitemlerin sahipsiz, soruların cevapsız kalacak
Belki ilk defa içini kemirecek yokluğum,
Tanımadığın bir korku içini kaplayacak,
Ve ilk defa kendinle hesaplaşacaksın,
Ne oldu?
Ne oluyor?
Ne olacak?
Sonra bir gözün kör,
Bir kulağın sağır,
Bir ayağın kırık,
Bir kolun kesik düşeceksin yollara,
Yani baştan başa yarım,
Yani baştan başa eksik,
Bütün duvarlar üstüne yıkılacak,
Belki ilk defa unutuldum diyerek için sızlayacak,
Ve sen, ve sen bu şiiri okurken,
Ayrılığımız çoktan başlamış olacak...
Belki de tek tesellin,
Belki de son tesellin,
Sana yazdığım bu son şiir olacak,
Sakın unutma, bütün şehirler uyur İstanbul uyumaz,
Ve bir gün bütün sevenler unutur seni
Ama bu şair yürek asla unutmaz!...