Cichy Biały Dom

Wycieczka

Na komisariacie umieścili go w małym pomieszczeniu do przesłuchań. W środku było dokładnie tak, jak przedstawiają to w filmach. Po środku stół, krzesło przytwierdzone do podłogi i lustro weneckie na jednej z szerszych, ponuro-szarych ścian. Siedział tam ponad godzinę z jedną ręką przykutą kajdankami do nogi od stołu, jakby był jakimś seryjnym mordercą. Wiedział, że po drugiej stronie lustra obserwował go jakiś psychiatra. Jego zadaniem było stwierdzić po ruchach i minach Deana, jak się czuje i czy udaje, że tego nie zrobił, czy po prostu sam to wypiera. O ile w ogóle coś zrobił.

W końcu przyszedł jakiś facet. Żaden z tych, którzy byli po niego w szkole. Ten nawet nie wyglądał jak policjant. Miał na sobie luźną, niebieską bluzę i jeansy. Opadł na krzesło po drugiej stronie stołu i wyciągnął ze swojej niewielkiej torby dwie małe butelki wody, po czym podał jedną blondynowi, przesuwając nią po stole. Dean spojrzał na niego z niepewnością i wolną ręką chwycił butelkę.

- Jestem Jacob Talley – przedstawił się promiennie. – Ale możesz mi mówić Jake. - Blondyn kiwnął głową.

- Dean...-

- Winchester. Wiem. I zakładam, że wiesz, czemu tu jesteś?

- Podchwytliwe – zaśmiał się chłopak. - Nic nie zrobiłem Bennemu. To mój przyjaciel. Nie zrobiłbym mu krzywdy. Nigdy.

- Chcesz znać pełne zeznania świadka? – odkaszlnął pytając. Dean ponownie pokiwał głową. – Zarzuca ci się-

- Wiem, co mi się zarzuca. Chcę znać zeznania – odpowiedział spokojnie z lekkim uśmiechem.

- Nie przerywaj mi. – Mężczyzna spojrzał na niego surowo. Nie był już tak miły, jak na początku. - Jesteś oskarżony o zaatakowanie człowieka na tle rozboju z użyciem broni. Świadek zeznał, iż widział, jak wyciągałeś z kieszeni pewien scyzoryk, który podobno zawsze przy sobie nosisz i wbiłeś go w brzuch ofiary, gdy upewniłeś się, że nikt nie widzi. – Dean zdumiał się, a Jake kontynuował. – Później zauważyłeś krew na jego koszulce. Udawałeś, że nie wiesz, skąd się wzięła i opatrzyłeś go, najprawdopodobniej dlatego, że nie chciałeś, by grupa z którą tam byłeś zaczęła cię podejrzewać. Powiedz, jaki miałeś cel? Jakie były twoje zamiary?

- Nie zrobiłbym mu krzywdy – powtórzył swoje wcześniejsze słowa.

- Co chciałeś osiągnąć przez dźganie kolegi w brzuch?! – krzyknął, próbując sprowokować Deana.

- Ile razy mam jeszcze kurwa powtarzać?! Nic mu nie zrobiłem! – warknął. Prowokacja się udała.

- Aha, czyli teraz też nie masz przy sobie scyzoryka? – Blondyn milczał. – Dawaj go – rozkazał zimno Jacob. Dean po chwili cichego odwlekania sięgnął do wewnętrznej kieszeni swojej grubej bluzy i przyjrzał się nożykowi. Coś mu podpowiadało, że nie dostanie go już z powrotem. Niechętnie podał go Jacobowi.

- J M D S? – Mężczyzna przeliterował wygrawerowane na uchwycie scyzoryka litery.

- John, Mary, Dean, Sam – wytłumaczył Dean. – Inicjały.

- Dźgnąłeś kolegę scyzorykiem, na którym jest grawer inicjałów imion twoich martwych rodziców? – zdziwił się, nieświadomie przesadzając z prowokacją. Dean spojrzał na niego z mordem w oczach, co lekko przykuło uwagę psychiatry, który go obserwował. Blondyn nazwał go skurwysynem, później się nie odzywał i nie odpowiadał na pytania, nawet na niego nie patrzył. Jake zagroził mu, że jeśli nie będzie się bronić, to psychiatra sądowy zapewne szybko uzna go za winnego.