Sunrise (greek)- On hold

Κεφάλαιο 4- Ο χαμός

Αφιερωμένη στη maria_meriem για την υποστήριξή της... Ευχαριστώ πολύ! <3

------------------------------------------------

Δεν υπάρχει ελπίδα...

Το τηλεφώνημα ήρθε δύο μέρες αργότερα ενώ ήμουν στο σχολείο...

Από το πρωί που ξύπνησα, ένα άσχημο συναίσθημα με είχε κατακλύσει, ένα προειδοποιητικό καμπανάκι μέσα μου που μου ψιθύριζε: "Έι κοριτσάκι! Κάτι θα συμβεί σήμερα, να είσαι έτοιμη". Δεν μπορούσα να το προσδιορίσω, ούτε ένιωθα κάτι συγκεκριμένο... Απλά,  υπήρχε μέσα μου μια παγωνιά, ένα μικρό αγκαθάκι το οποίο με τσιμπούσε και με έκανε να βρίσκομαι σε μια διαρκή εγρήγορση. Γενικά, ήταν λίγες οι φορές στη ζωή μου που θυμάμαι να είχα κάποιο προαίσθημα και γι'αυτό στις πολύ λίγες περιπτώσεις που αυτό συνέβαινε το έπαιρνα πάντα στα σοβαρά.

Αλήθεια, ποια είναι αυτή η δύναμη που κατέχουν πολλοί άνθρωποι και τους κάνει να "προβλέπουν" το μέλλον; Να νιώθουν ότι κάτι κακό θα συμβεί; Πρόκειται για ένα χάρισμα; Για μία κατάρα; Μάλλον κανείς δεν θα μπορούσε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Απλώς γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, τα ένστικτά του, που ήταν τόσο χρήσιμα στα πρώτα στάδια της εξέλιξης του, λειτουργούν ακόμα και σήμερα, όσο κι αν προσπαθεί να τα περιορίσει. Το υποσυνείδητο "οσμίζεται" τον κίνδυνο... Ή ίσως ξέρουμε από πριν τι πρόκειται να συμβεί. Βαθιά μέσα μας το γνωρίζουμε, ωστόσο δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, να το εξωτερικεύσουμε και γι'αυτό ο ίδιος μας ο νους, μας επιβάλλει τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη του...

Έτσι, λοιπόν, κι εγώ καθόμουν στην τάξη για μια ώρα προσπαθώντας να συμβάλλω στη συζήτηση που βρισκόταν σε εξέλιξη σχετικά με το κατά πόσο ο Αριστοτέλης είχε δίκιο να υποστηρίζει ότι οι αρετές γίνονται κτήμα του ανθρώπου με τον εθισμό. Ειλικρινά, κατέβαλα προσπάθεια να θυμηθώ τα σχόλια και τις σημειώσεις που είχα διαβάσει για το φροντιστήριο λίγες εβδομάδες πριν -άλλωστε τα Ηθικά Νικομάχεια ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο από την ύλη της Γ' Λυκείου- αλλά το μυαλό μου φαίνεται ότι είχε κολλήσει σε ένα κτίριο που βρισκόταν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το σχολείο. Σε ένα κτίριο- σύμβολο της ανθρώπινης δυστυχίας και του πόνου. Στο νοσοκομείο... Η κατάσταση της Ελπίδας συνέχιζε να παραμένει σταθερή. Οι γιατροί καθημερινά επαναλάμβαναν αυτά που μας είχαν πει την προηγούμενη μέρα. Και εμείς ελπίζαμε...

Οι φίλοι μου στο σχολείο, αλλά και κάποιοι καθηγητές με τους οποίους είχα αναπτύξει μια πιο στενή σχέση -κυρίως ήταν οι καθηγητές της κατεύθυνσης- γνώριζαν την κατάσταση και προσπαθούσαν να με κάνουν να ξεχνιέμαι. Η καλή μου φίλη, η Ελένη συνεχώς με πείραζε και σχολίαζε με το γνωστό καυστικό της τρόπο τους πάντες και τα πάντα και πραγματικά αρκετές φορές κατάφερνε να διώξει από το μυαλό μου τις άσχημες σκέψεις. Ωστόσο, αυτή που είχε σταθεί σαν βράχος δίπλα μου ήταν η Ζωή. Ήταν πάντα στο πλευρό μου και είχα ειλικρινά αρχίσει να νιώθω άσχημα γι'αυτή γιατί αναγκαζόταν να με υπομείνει και ξέρω ότι τότε σίγουρα δεν ήμουν ο πιο εύκολος άνθρωπος. Όταν ήθελα απλά να κλάψω, ήταν εκεί... Όταν ήθελα κάποιον να με καθησυχάσει ήταν εκεί... Πάντα κοντά μου, πάντα έτοιμη να με στηρίξει... Και αυτή η κατάσταση με έκανε να καταλάβω πόσο με αγαπούσε και πόσο δυνατή ήταν για μπορεί να ανταπεξέλθει και να σηκώνει στους ώμους της και τη δική μου αδυναμία. Ίσως αν δεν υπήρχαν και αυτά τα δύο άτομα στη ζωή μου να είχα λυγίσει νωρίτερα. Σίγουρα, τους χρωστάω πολλά...