Snily- granica miłości

2.Miłe spotkanie

Następnego popołudnia wyszedłem z zamku na spacer. Spacerowałem samotnie po łące , i nagle ujrzałem rude włosy opadnięte na starym drzewie. Podszedłem bliżej iż myślałem że to jakiś Weasley wagaruje . Gdy podszedłem bliżej twarz rudowłosej postaci zwróciła się w moja stronę . Była to Lily .
-Lily? Co tutaj robisz sama?-zapytałem troskliwie.
-Ja tylko spaceruje . A ty Severusie?-zapytała uśmiechnięta.
-Chciałem się przewietrzyć.-odpowiedziałem siadając obok Lily opierając się o stare drzewo.
-Wiesz, czasami myśle o nas .-powiedziała Lily tajemniczo.-Myśle jakby było gdybyśmy się nie znali.-powiedziała.
-Mi byłoby cieżko .-westchnąłem.
-A ja czułabym się zagubiona .-powiedziała tracąc uśmiech.-No bo widzisz Severusie , jesteś dla mnie bardzo ważną osobą.Byłeś gdy nie było nikogo .
-Przestań bo się popłacze .-powiedziałem sarkastycznie.
Nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł.
-Lily?- zapytałem.-Chciałbym cie o coś zapytać.
-Pytaj.-zgodziła się odwracając w moja stronę.
-No bo jest taka sprawa ... Nie wiem jak zacząć .-zacząłem zakłopotany .-Po prostu chciałbym cie zapytać, jak wyznać miłość ? No bo widzisz , od jakiegoś czasu podoba mi się pewna osoba i nie wiem jak jej wyznać moje uczucia ... A ty jesteś dziewczyną wiec pomyślałem ze mogłabyś mi pomóc.
-Ooo.-powiedziała uśmiechając się szeroko.-Sevik się zakochał , Sevik się zakochał .-wstała skacząc naokoło i krzycząc .
-Cii...-zaczęliśmy się gonić.-Nie chce żeby pół szkoły wiedziało .-powiedziałem gdy w końcu ją złapałem .
Nagle zaczęliśmy się głośno śmiać .
-No a wiec na początek musisz się wyluzować . -zaczęła doradzać .-Gdy będziesz rozluźniony , weź kilka głębokich wdechów i podejdź do tej dziewczyny .
-No a ci potem ?-zapytałem zakłopotany .
-No jak to co ? Wyznaj jej co czujesz ! -powiedziała wstając i zaczęła znowu uciekać i wołać ze się zakochałem .
Gdy dobiegliśmy do zamku , Lily stanęła w miejscu i nagle zapytała.
-Hej! A kim jest ta szczęściara? -zapytała .
-Aaa... To tajemnica.-szybko odpowiedziałem nerwowo.-Musze juz iść . Do jutra.
Pomknąłem wzdłuż korytarza do swojego gabinetu. Czułem się jak nastolatek , a miałem 25 lat . Chociaż przez chwile mogłem czuć się wyluzowany.