The walls || fanficite

- Two -

Ik word wakker door geschreeuw en hard lawaai. Snel stap ik uit bed en kijk wat er aan de hand is. Zodra ik mijn deur uitstap zie ik Zoë en Anne vechten. Een 12 jarige tegen een 16 jarige ongeveer kan echt niet.

Stiles kijkt gewoon toe. Ik kijk hem onbegrijpend aan. Ik loop erheen en duw Anne weg, ik weet van me zelf dat ik niet slap ben en dat ik die Anne makkelijk aankan. Maar laten we dat maar niet doen.

Luke geeft me een warme lach , zovan , goed gedaan. Ik lach terug. Ik zie dat Zoë naar boven is gerend.

Waar is Karin ook? Ze hoort dit op te lossen.

+

De hele dag heb ik geen ene zak gedaan. Ik lees een boek lig ondertussen soms naar het plafond te staren.

Ik hoor lawaai in Stiles zijn kamer. Een raam die open schuift en gefluister.

"Ssst." Hoor ik Stiles sissen.

Ik hoor geluiden. Het klinkt alsof er mensen zoenen.

Ze blijven gewoon praten. Ik heb geen idee wie daar zit. Zou het Anne zijn?

Ik hoor iemand op de trap lopen en tegelijke tijd hoor ik in de kamer naast mij allemaal lawaai en het gefluister word harder.

Karin klopt aan op Stiles z'n deur.

"Stiles?"

"Ja."

Ik hoor voetstappen in Stiles z'n kamer. Het klinken als hakken. Ik denk dat het Karin is. Het gefluister is gestopt en ik hoor een duidelijk gesprek.

"Stiles? Was Malia er weer?"

"Nee. Echt niet."

"Ik wil het niet hoor je me?"

"Ja."

De hakken klinken weer op het laminaat en ik hoor de trap weer.

Ik hoor kastdeuren opengaan en Het gefluister in Stiles kamer begint weer. Er is daar iemand. Iemand die daar niet hoort te zijn.

+

Het gefluister is er nog steeds. We hebben net gegeten en het is half 10. Morgen ga ik naar mijn nieuwe school.

Iedereen slaapt denk ik , behalve Stiles en de persoon waarmee hij nogsteeds is.

Als ik na een halfuurtje me boek wegleg en wil gaan slapen draai ik me om.

Maar na 10 minuten val ik bijna in slaap todat ik het bed naast me hoor kraken.
Het geluid van mensen die liggen te zoenen hoor ik weer.

Ik wil de kussen pakken en tegen mijn oren aan drukken.

Later word het geluid harder en fluisteren ze veel meer.

"God dit meen je niet." Fluister ik.

Ik stap uit bed en ga zonder twijfel naar Zoë's kamer.

Ze is nog wakker.

"Hey." Zegt ze verbaasd.
"Geluiden in Stiles z'n kamer?" Vraagt ze alsof ze het heeft meegemaakt.

Ik knik.

"Zou ik in je kamer kunnen slapen?" Vraag ik.

"Tuurlijk." Zegt ze en ze rolt naar de andere kant van haar grote bed.

Als we liggen en ik wil gaan slapen begint ze te praten.

"Waren het rare geluiden?"

Ik grinnik. "Wat noem je raar."

"Nou , als hij slaapt begint hij raar te worden."

"Is hij dan al niet raar als hij wakker is." Zeg ik wat harder en lach.

Ze lacht niet en blijft serieus.
"Ik sliep ooit in de kamer naast hem."

Ik vraag niks en wacht tot ze zelf gaat verder vertellen.

"Ooit midden in de nacht kreeg hij een rare aanval. Niemand was thuis , het was weekend en ik was alleen met hem."

Ik luister naar haar verhaal die ze stilletjes verteld zodat niemand ons hoort.

"Ik had geen idee hoe ik hem kon helpen."

"Alles om z'n ogen was rood en hij was bleek. Hij zag eruit alsof hij niet geslapen had voor 10 jaar." Zegt ze serieus.

"Wat denk je dat het was?" Vraag ik.

"Ik heb echt geen idee , maar ik wil echt nooit meer in de kamer naast hem slapen." Zegt ze.

Ik begin er een beetje bang van te worden.

"Dat soort geluiden waren het niet." Zeg ik.

"Wat dan?"

"Er was iemand bij he-"

"Malia. Z'n vriendin."

"Weet je over welke geluiden ik nu praat?" Zeg ik met een kleine glimlach.

Ze knikt en grinnikt.

"Trusten."

"Trusten Lydia."

+

Ik word wakker van een wekker. Ik kan haast niet wakker worden. Mijn ogen lijken wel dichtgeplakt. Ik kijk naast me en zie Zoë. Ik was helemaal vergeten dat ik hier heen was gegaan.

In stap uit bed en rek me uit. Zoë word ook wakker.

Als ze me ziet schrikt ze op.

"Snel naar je kamer." Zegt ze geschrokken. "Karin mag dit niet weten."

Ik luister en loop snel naar mijn kamer.

+

Iedereen zit beneden in de woonkamer te eten. De ene staat tegen een muur. De ander ligt nog half te slapen op de bank. Karin maakt eten voor school.

Ik ben best zenuwachtig , zo'n nieuwe school. Nieuwe mensen. Man ik mis mijn huis zo erg , mijn vrienden. Ik heb ze niet eens gedag kunnen zeggen. Ze zijn vast bezorgd.

Ik kijk telkens naar Stiles. Ik denk ineens heel anders over hem. Ik weet niet eens of ik goed of slecht over hem denk.
"Jongens opschieten." Zegt Karin bozig.

Er staat weer zo'n vreemd busje buiten.

Iedereen pakt zijn tas en loopt naar buiten en stapt in het busje