Toen Anna op de wereld kwam.

2

6 maanden later.
Anna is nog steeds een heel gezond meisje, ze heeft blonde plukken haar en is een vrolijke baby.

Chesley pov

"Ze is zo snel, straks kruipt ze de hele kamer al rond." Zegt Dirk. Ik dacht dat het nog wel even kon duren, maar ik zei maar gewoon dat hij gelijk had.

Ik loop de kamer rond, niet wetend wat te doen. De laatste tijd voelt het niet meer heel fijn om opgesloten te zitten in een huis, alhoewel een villa, en dat je zo veel hebt en niet meer weet wat te doen. Alleen nog bankhangen en tv kijken, want met Anna kan ik ook nog niet veel leuks gaan doen. Ze is net 6 maanden.

2,5 jaar later als Anna 3 jaar is

"Mama! Mama! Ik wil naar de speeltuin!" Roept Anna. "We gaan zo naar de speeltuin, papa komt zo thuis en hij weet dan niet dat we weg zijn." Ookal zou met het niets uitmaken, ik ben na twee jaar alleen maar minder voor hem gaan voelen. Ik weet niet of een tweede kind ons zou gaan helpen, ik moet met hem praten.

Dirk komt binnen gelopen. Met de meest gemaakte glimlach zeg ik hem gedag. "Mama gaan we nu dan naar de speeltuin?" Vraagt Anna. "Ja we gaan." Zeg ik. "Nu al? Ik ben net thuis! Waar is dit nou weer goed voor." Met nog meer geklaag en gezeur gaat Dirk op de bank zitten. "Ik werk zo hard en dan kom ik thuis en gaan mijn vrouw en dochter al weg." Ugh. Noem me geen vrouw en je baan is niet lastig. "Zeur niet zo, ik ben niet weggegaan met haar omdat je anders niet wist waar we zouden zijn." Zeg ik om hem te 'kalmeren'.

"Laat me maar alleen." Zucht hij als we de deur uitlopen.

De laaste tijd is hij zo negatief bezig. Wat heeft hij toch. Na een jaar is hij steeds slechter gaan denken en op een bepaald moment was niks meer goed. Ik begin hierdoor niet veel meer voor hem te voelen, maar misschien moet ik het nog even volhouden en sterkt hij wat aan. Dat tweede kind dat ik me eerder bedachte wordt het alleen niet, had ik me net bedacht.

Ik moest van Anna aan de andere kant van de wip gaan zitten. "En nu wip roepen mama! Dan roep ik wap!" Riep ze. En zo gingen we: "Wip." "WAAAP!" "Wip." "WAAAAP! Blijer mama blijer!" "Wip!" "WAAP!" Ze moedigde me niet echt aan. Daarna wilde ze nog dit en dat en zus en zo, maar ik was niet echt in staat om zo veel te gaan spelen.

"Wat is er mama, normaal ben je veel blijer." Vraagt ze aan mij. Fuck. Wat moet ik hier nou weer op zeggen. "Niks hoor er is niks, ik ben gewoon een beetje moe." "Oké, dan gaan we toch naar ons huisje toe." Wow. Dat is nieuw. Dat doet ze normaal nooit.

Eenmaal thuis ben ik nog minder vrolijk, ik wil niet meer bij HEM zijn. Zo ga ik hem maar noemen in mijn gedachten. HEM. Ik loop wat ongemakkelijk op en neer. Loop dan naar boven, niet wetend wat ik wilde pakken, en loop dan weer naar beneden om dat 'leuke' ongemakkelijke gevoel terug te krijgen.

Ik ga zo vroeg mogelijk na bed, om me niet nog langer ongemakkelijk te voelen. Weer een fantastische, niet-vrolijke dag erop zitten. Wauw.

Heeeyy,
Hopelijk vinden jullie het een leuk boek!
Plzz vote en comment!
Liefss xx Janine