Toen Anna op de wereld kwam.

5

Hij is nu echt weg. Wat vreselijk eigenlijk. Hoe heb ik dit nou niet door kunnen hebben! Hij heeft me zo voorgelogen. Het enige waarvoor ik hem nu nog ooit wil zien is wanneer hij zijn spullen op komt halen. Voor de rest zorg ik wel dat hij niet in de buurt is -scheidingspapieren tekenen enzo-
Één ding. Hoe ga ik dit aan Anna vertellen. Ze is net 4 jaar! Ja inderdaad, dat ook nog, het is haar verjaardag! Maar zij gaat hem in ieder geval NOOIT meer zien! Als ze wat ouder is, kan ik haar alles precies uitleggen. Maar voor nu houd ik het er maar even bij dat 'papa' iets verschrikkelijks heeft gedaan en dat Anna hem daarom nooit meer mag zien.

Ik loop de kamer binnen en zie Anna huilend in de kamer zitten. Ik was even bang dat ze alles gehoor had, maar ze had papa weer zien weglopen en wegrijden. "Is hij weg mama? Alweer? Hij komt en hij gaat weer mama? Wat een stommerik!" Roept ze. Ik wist dat ze ook boos was op hem, puur omdat ze mijn voorbeeld neemt. "Mama waarom is papa weg?! Vertel het me nou!" Zegt ze op een zeurend toontje. "Papa heeft iets verschrikkelijks gedaan. Hij mag nooit meer terug komen van mama. Hij mag alleen nog zijn spullen komen halen. Jij mag hem ook nooit meer zien, Anna, nooit meer! Ik ben HEEL erg boos op hem!" Antwoord ik haar, en ze staart verbaasd voor zich uit. Een paar seconden later staat ze boos op, barst dan in huilen uit, valt weer neer en gaat snikkend op mijn schoot liggen. Wat erg voor haar, ze is 4 jaar en ze raakt haar vader kwijt. Ik kan haar allen niet naar hem toe laten gaan, niet na dit! Nooit!

"Schatje toch. Niet huilen, rustig aan. Je vader verdient het niet om jou nog te mogen zien. Hij zal pijn hebben en jij hoort dat niet te hebben, want als je wat ouder bent zal ik je alles vertellen over wat hij heeft gedaan. Je bent nu nog te jong om het te begrijpen." Het verbaasde me dat ze er niet om vroeg, om wat hij gedaan had, en daarna boos door de kamer rende, omdat hij zo stom was. Daar in plaats van ging ze snikkend op mijn schoot liggen, niets aan het doen, ze wil alleen nog maar huilen.

"Mama, ik ben jarig! Waarom moet het vandaag gebeuren?!" Roept ze. Daar kwam de woede die ik verwacht had. "Ik weet het niet meisje." Antwoord ik haar, zelf nu ook snikkend. "Ik weet het niet. Hij was gewoon zo stom. Ik wil dat ik hem nooit gekend had." Alleen was dat ook weer niet waar, want anders bestond Anna nu niet.

'S avonds breng ik Anna naar bed, die nog steeds boos doet. Ze wil naar papa, hem eens flink de waarheid vertellen. Ze wil hem vertellen dat hij mama niet zo verdrietig moet maken. Wat lief van haar. Maar het was allemaal toch al gebeurd, ik kon niet meer terug.

Waarom ik zo boos was? We hebben dit onderwerp zo vaak besproken, we vonden drugs slecht -drank ook- en we hadden het nooit gebruikt. En ik geloofde hem, maar telkens loog hij. Dit onderwerp ligt ook zo gevoelig bij mij, omdat......

Mihihihi! Cliffhanger! Niet zo'n hele speciale, want misschien kunnen jullie het al een beetje raden.
Bedankt voor het lezen!❤️
Xoxoxox Janine!