Το τελευταίο βράδυ στη Θεσσαλονίκη.

Παρά λίγο (β)

Βικτόρια

Οι γλυκές ακτίνες του ήλιου είχαν εισχωρήσει στο λεωφορείο . Κοίταζα με προσήλωση το τοπίο που απλωνόταν έξω από το παράθυρο . Τα βουνά φάνταζαν σαν πελώρια κάστρα με χιλιάδες δένδρα που τα κυρίευαν . Γέλια , φωνές , τραγούδια ηχούσαν μέσα στο χώρο . Η διάθεση των παιδιών είχε ανέβει καθώς είχαν πλέον ξυπνήσει . Παρόλα αυτά η δικιά μου διάθεση παρέμενε ακόμα σε χαμηλά επίπεδα . Μια η συμπεριφορά της Μαρίας που δεν μπορούσα να την ερμηνεύσω , μια το σφίξιμο που ένιωθα στην κοιλιά μου και οι γρήγοροι χτύποι της καρδιάς  , σαν κάτι να επρόκειτο να συμβεί .

Η αλήθεια είναι ότι δεν την κατηγορώ την Μαρία . Αρχικά είναι φίλη μου και αυτό δεν της απαγορεύει να κάνει παρέα με τους υπόλοιπους . Εκτός αυτού όμως ήταν και εκείνη πληγωμένη .  Όταν στην πρώτη λυκείου τα είχε με ένα παιδί , την πίεσε να ολοκληρώσουν την σχέση τους , αυτή μέσα στον ενθουσιασμό των γλυκόλογων και τον ψεύτικων "Σε αγαπώ " , ενέδωσε . Τελικά οι ενδοιασμοί μου επαληθεύθηκαν και το υποτιθέμενο αγόρι της αποδείχθηκε να έχει βάλει στοίχημα ...

Προδοσία . Ναι αυτό ήταν . Και δεν μπορώ να φανταστώ πως θα αντιδρούσα στην περίπτωση που κάποιος μου το έκανε αυτό . Είτε ήταν κάποιο αγόρι , είτε ήταν φίλη μου. Από την στιγμή που εμπιστεύεσαι τον άλλον , του προσφέρεις απλόχερα όλες τις πτυχές του εαυτού σου . Και αυτός από  την αλλη έχει πλέον την δυνατότητα να σε καταστρέψει απο στιγμή σε στιγμή ...

Evan

Η ώρα πλέον είχε περάσει και κατευθυνόμασταν στους Δελφούς . Μέσα στο λεωφορείο οι φοιτητές γελούσαν , έπαιζαν τράπουλα και άλλοι απλά χαλάρωναν στις θέσεις τους . Εγώ είχα βυθιστεί στις σκέψεις μου και στην μουσική που ηχούσε από τα ακουστικά μου . Yiann Tiersen ... ο συνθέτης που έγραψε την μουσική για την ταινία Amelie και παράλληλα ένα υπέροχο κομμάτι , το Comptine d'un autre ete ... Ακόμα θυμάμαι όταν της έπαιζα πιάνο . Όταν και οι δυό μας ήμασταν καθισμένοι στο μικρό σκαμνάκι μπροστά στο παραμελημένο πιάνο της δουλειάς της μητέρας της . Όταν τα χέρια μας χόρευαν αρμονικά στα ασπρόμαυρα πλήκτρα του ξεκούρδιστου πιάνου , κι όμως οι μελωδίες που παίζαμε μαζί δεν φάνταζαν καθόλου φάλτσες ...

Το λεωφορείο σταμάτησε απότομα και εγώ συνειδητοποίησα πως είχαμε φτάσει . Σηκώθηκα από τη θέση μου , και κατέβηκα από το όχημα . Αφού συγκεντρώθηκαν όλοι , κατευθυνθήκαμε προς το μουσείο . Θα τους ξεναγούσα εγώ , άλλωστε αυτό ήταν το αντικείμενό μου . Πήρα μία βαθιά ανάσα και διώχνοντας ακόμα μία γλυκιά ανάμνηση από το μυαλό μου ξεκίνησα...