Το τελευταίο βράδυ στη Θεσσαλονίκη.

Ωδείο.

Πάντα μου άρεσαν οι χιονόμπαλες . Αυτό που τις κουνούσες και ξαφνικά χιόνιζε μέσα ... Πάντα πίστευα πως μέσα τους βρισκόταν ένας μαγικός κόσμος διαφορετικός από τον δικό μας , μακριά από όσα μας βασανίζουν...

Κρατώντας το συνηθισμένο αλλά ταυτόχρονα πολυαγαπημένο μου latte στο χέρι περπατούσα στους δρόμους της πόλης. Κυριακή σήμερα και τα Χριστούγεννα είχαν περάσει πριν κάποιες μέρες . Τραγούδια ηχούσαν στους δρόμους και δίνανε ένα γιορτινό τόνο . Γύρω μου οικογένειες , μικρά παιδάκια που έτρεχαν από εδώ και από εκεί , πλανόδιοι που πουλούσαν μπαλόνια , ζευγαράκια .

Ανέκαθεν τα Χριστούγεννα ήταν η αγαπημένη μου γιορτή . Συμβόλιζαν το θαύμα για εμένα . Ωστόσο φέτος είμαι εκτός κλίματος . Μία οι εξετάσεις της μουσικής μία η πιέσεις του σχολείου , όλα είχαν συμβάλλει στο να μην καταλάβω καθόλου τα Χριστούγεννα.

Με το βαλιτσάκι του φλάουτου στο χέρι άνοιξα την πόρτα του ωδείου . Μπήκα μέσα και αφού χαιρέτησα την Έλενα όπου πάλευε με έναν υπολογιστή και αρκετά χαρτιά , πήρα από τη ντουλάπα το κλειδί της αγαπημένης μου αίθουσας . Πριν όμως κάνω ένα βήμα άκουσα μια γνώριμη μελωδία πιάνου , η οποία ερχόταν από την αίθουσα συναυλιών . Ανέβηκα την ξύλινη και γυριστή σκάλα και βρέθηκα στην πιο όμορφη αίθουσα του ωδείου . Άνοιξα με δισταγμό την πόρτα και αντίκρισα τον καθηγητή της αρμονίας να παλεύει με το πιάνο . Στάθηκα στη γωνία της πόρτας όπου ήταν αρκετά μακρυά από την σκηνή και τον χάζεψα λίγο . Ήταν πανέμορφος και είχε φοβερό στυλ . Σήμερα φορούσε ένα υφασμάτινο μπλε παντελόνι και μία γκρι πόλο μπλούζα. Τα μαλλιά του έπεφταν και είχε αφήσει γένια .

" Έλα Μάνο σκέψου , σκέψου , ένα ηλίθιο τραγούδι είναι που άκουσες στο αυτοκίνητο και τώρα έχεις κολλήσει σε μία νότα ! Συγκεντρώσου ! "

Χαμογέλασα στη θέα αυτού του ανθρώπου που παρά τα τριάντα του χρόνια , μάλωνε τον εαυτό του κάνοντας πολλές φορές σαν παιδί . Πλησίασα προς την σκηνή , αποφασισμένη να τον βγάλω από το αδιέξοδο και διακόπτοντας τον από τον εσωτερικό του μονόλογο .

- Σολ δίεση , είναι !

- E βέβαια ποιος άλλος θα ήταν ! Το ξέρεις πως μερικές φορές γίνεσαι σπαστική που τα ξέρεις όλα !

- I will be home της Meghan Trainor .

- Το ΄χεις?

- Ναι!

Αμέσως μετά ο Μάνος άρχιζε να παίζει πιάνο και εγώ να τραγουδώ με ένα χαμόγελο στα χείλη βλέποντας τον να πατάει τα πλήκτρα με τόση αρμονία καθώς η γαλήνη στο πρόσωπο του ήταν φανερή . Στο δεύτερο κουπλέ είχε γυρίσει και με κοίταζε όπως άλλωστε έκανα και εγώ . Τελειώνοντας το τραγούδι ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι μου το οποίο και παρατήρησε ο Μάνος.

Οι στίχοι αυτού του τραγουδιού ξύπναγαν τόσες αναμνήσεις . Ουσιαστικά μιλάει για κάποιον που θα περάσει τα Χριστούγεννα ξεχωριστά από τα αγαπημένα του πρόσωπα και υπόσχεται στον εαυτό να βρίσκεται στο σπίτι αυτά τα Χριστούγεννα. Σκεφτόμουν ένα συγκεκριμένο άτομο που όμως δεν έπρεπε καν να βρίσκεται στο μυαλό μου. Αυτό δεν κάνουν όμως τα Χριστούγεννα και αυτές οι γιορτές ? Ξυπνούν αναμνήσεις μέσα σου κάνοντας σε να νοσταλγείς άτομα και καταστάσεις με τα οποία ελπίζεις να ιδωθείς ξανά ή να σου δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία μαζί τους .

Παράλληλα όμως μέσα μου μάλωνα τον εαυτό μου . Εννοώ τα έχω όλα . Μία καλή φίλη που εμπιστεύομαι , μία σταθερή σχέση με τον Ιάσονα , (εντάξει είχαμε ένα μικρό καβγαδάκι το οποίο δεν έχουμε λύσει ακόμα ) , έναν φανταστικό καθηγητή μουσικής ο οποίος είναι και καταπληκτικός φίλος . Και τώρα κάθομαι και ασχολούμαι με μία ιστορία και ένα απωθημένο που έγινα πριν από δύο χρόνια και για το οποίο ξέρουν μόνο ο Μάνος και η Μαρία .

Σκούπισα βιαστικά τα μάτια μου και κοίταξα τον Μάνο ο οποίος στη συνέχεια με αγκάλιασε .

- Ε τι έγινε??

- Δεν ξέρω απλά όλο το κλίμα με έχει επηρεάσει .

- Μην μου πεις πως σκεφτόσουν πάλι αυτόν , Βικτόρια !

Αγνόησα την ερώτησή του και σηκώθηκα από το πιάνο και άρχισα να κουρδίζω το φλάουτο . Και κάπως έτσι πέρασε η ώρα στο ωδείο . Αφού κατεβήκαμε από την αίθουσα των συναυλιών με τον Μάνο , άφησα στην Έλενα το κλειδί της αίθουσας στην οποία δεν πήγα ποτέ και κατευθύνθηκα προς την έξοδο με τον Μάνο ο οποίος είχε περάσει το χέρι του γύρω από τον ώμο του . Όταν η πόρτα έκλεισε , σταμάτησε μπροστά στην είσοδο και με κοίταξε .

- Δεν θέλω να μου στεναχωριέσαι . Το κατάλαβα πως δεν ήθελες να μιλήσεις για αυτό το θέμα πάνω αλλά Βικτόρια είναι χαμένη υπόθεση . Και εσύ στεναχωριέσαι και αδικείς και τον Ιάσονα . Πρέπει να σταματήσεις να τον σκέφτεσαι !

Αμέσως πήγα να απαντήσω όταν άκουσα το όνομά μου από μία γνώριμη φωνή . Γύρισα και κοίταξα τον Ιάσονα παγωμένη με το ψυχρό του βλέμμα να πλανεύεται σε εμένα και τον Μάνο ο οποίος με κρατούσε ακόμα αγκαλιά .

- Μου χρωστάς κάποιες εξηγήσεις έτσι δεν είναι ?

Μπορεί να μπερδευτήκατε λίγο σε αυτό το κεφάλαιο όμως οι απαντήσεις θα έρθουν !