When It Ends

Prolouge

"What are you doing here?" His gaze is sharp as he looks at me with pure disgust. Ibinaba niya ang hawak niya sa mesang nasa gilid niya at namulsa.

"What now? Magtititigan nalang ba tayo buong araw?" Dagdag niya ng hindi ako sumagot sa nauna niyang tanong.

Kahit na nakasimangot siya, ang sarap parin pagmasdan ng mukha niya. Ang mga mata niya, ang ilong, ang labi, ang mga pilikmata. Parang... parang gusto ko nalang kalimutan ang...

"Look, kung wala ka naman palang sasabihin-"

"Why?" Tanong ko. Naikuyom ko mahigpit ang aking mga kamay.

Damn, it hurts! Tuloy tuloy na pumatak ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.

"What?"

"Why did you lie?" Natigilan siya sa sinabi ko. Para bang hindi niya inaasahan ang tanong na 'yon.

"All for money, really?" Ilang segundong may bumakas na emosyon sa mukha niya na kaagad din naman nawala. Iniwas niya ang kanyang mga mata at itinuon ang mga ito sa bagay na kanina'y nilapag niya sa mesa.

"Did you even loved me?" Walang tigil ang pagbuhos ng luha sa aking mga mata. I desperately gasped for air when my cries prevented me from breathing normally.

He looked at me with a cold expression. Nakatiim ang kanyang mga bagang. He starts walking towards my direction, napaatras ako nang makalapit na siya sa akin ngunit hindi parin siya tumutigil sa paghakbang.

"You really want know?" He asked with a low voice, but it is loud enough for me to hear.

Hindi siya tumigil sa paghakbang papalapit sa akin hanggang sa mapasandal ako sa pader. He cornered me, nag-iwas ako ng tingin sa mukha niya. Our faces are just inches apart. Hindi ko kaya. Hindi ko kayang tignan siya ng ganito kalapit. Because even if I'm hurt, my heart won't stop beating rapidly for him.

"Yes, I lied and yes, it's for... money"

He leaned closer. I closed my eyes but opened it again when I heard what he said.

"For your last question, I think you know the answer for that." Lumayo ito at nagsimula ng maglakad papalayo. Tumigil siya ilang hakbang mula sa pinto.

"Rest well. We need to rest well, to perform well, right Miss? You wouldn't your audience to... witness a disgraceful act from you, wouldn't you?" Then he left.

The room which was once filled with our laughs, is now the only witnessed of my breaking point. The moment when everything I though I had... turned out to only be an illusion I made.