We're Not Ready (Harry Styles FanFiction)

" Numarayı mesaj atarsanız hemen oraya gelebilirim"

"tamam bekliyorum"

Elime ilk geçen spor ayakkabıları ayağıma geçirirken beklediğim mesaj sesi gelmişti. Telefonu komidinin üstünden alırken bir yandan da yağmurluğumu üzerime geçirmiştim. Kapıyı sert bir şekilde çarptıktan sonra koşar adımlarla siyah arabamın kilidini açıp hızla verilen adrese sürmeye başlamıştım. Elim direksiyonu daha sert kavramıştı. Neden mi? En yakın arkadaşım ve eşi kaza geçirmişti. Durumunu söylemeyen salak hemşire sayesinde iyice telaşlanmaya başlamıştım. Yani kısaca telaştan küçük bir kriz geçiriyordum. Sonunda hastaneye giriş yapabilmiştim. Danışma yazan yere vardığım da ağzımdan fısıltı gibi çıkan isimleri duymak için hemşire bana doğru eğilmişti. Kendimi toparlayarak isimleri tekrardan söylemiştim

"Lou Teasdale ve Tom Atkin"

Hemşire duyduğu isimlerin ardından bilgisayarına dönmüştü. Ah hadi ama biraz daha acele edemez misin? Yüzümde eminim ki yalvarır bir ifade vardı. Hemşire tekrar bana döndüğünde tuttuğum nefesimi bırakmış ve kadını dinlemeye başlamıştım.

"Ameliyathane 4. Kat."

Başımı teşekkür eder gibi salladıktan sonra asansöre koşmaya başlamıştım. Ah ne güzel! Asansör dolu ! Merdivenleri ikişer üçer tırmanmaya başlamamla düşmem bir olmuştu. Acı içinde bir inleme ağzımdan bir anda çıkmış ve ardından gözlerim dolmaya başlamıştı HARİKA ! Korkuluklardan birine tutunarak zorla da olsa ayağa kalkmayı başarmış ve ameliyathanenin bulunduğu kata varabilmiştim. Hızlı olmaya çalışıyordum fakat bacağım buna pek izin vermiyor gibi geliyordu. Ameliyathanenin önü fazla kalabalık gelmişti gözüme. Yanlarına vardığım zaman Paul ile karşılaşmam bir olmuştu. Paul'un kolunu tutarak kalabalıktan ayırmıştım. Paul gözlerine inanamamış bir şekilde yüzüme bakarken bir anda iri kollarını bana dolamıştı.

"Hey Paul sakin ol ve bana durumları hakkında bilgi ver tamam mı? "

Etrafımdan kollarını çektiği zaman derin bir nefes alıp söyleyeceklerini dinlemeye başlamıştım.

"Bak Alex sana doğruyu söyleyeceğim ama sakin olmalısın. "

Başımı tamam anlamında salladığım zaman sözlerine devam etti.

"Lou ve Tom büyük bir kaza yaptılar ve Lou hastaneye getirilene kadar 2 kez kalbi durmuş ve şuan da makinaya bağlı kalarak hayatta. Yani bir bakıma bitkisel hayatta. Beyin ölümü yakında olabilir diyor doktorlar. Tom... kazada ölmüş."

Gözlerime biriken yaşlarla öylece duvara bakıyordum. Şimdi ablam yerine koyduğum insan ölmüş müydü? Tom ... abim gibiydi o benim. Şimdi tek ailem de beni bırakıp gitmişti. Bacaklarım titremeye başladığında daha fazla dayanamayıp yere oturmuştum. Gözlerimde biriken yaşları daha fazla tutamayıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştım.

" Alex sakin ol !"

"Paul benden sakin olmamı isteme . Abim ve ablam öldü benim ve sakin olmamı istiyorsun benden. Annem ve babam öldükten sonra bana bakan iki kişinin ardından sakin olmamı. Malesef ben o kadar güçlü değilim Paul güçlü değilim !"

Paul da benim yanımda dizlerinin üzerinde duruyordu. Kollarını bacaklarıma belime koyup beni kucakladığı zaman başımı göğsüne yaslayıp gözyaşlarımı akıtmaya devam etmiştim. Beni getirdiği odada bulunan yatağa yatırıp üzerime pikeyi örtmüştü. Yanımıza gelen hemşire koluma yaptığı iğneyle gözlerim kapanmaya başlamıştı.

-1 saat sonra-

Gözlerimi aralamaya başlamıştım ki başımda Paul dışında 2 kişinin daha olduğunu anlamıştım. Konuşmalarını biraz daha dinlemek için uyuma numarası yapmaya başlamıştım.

" Paul tamam ben Lux'u çok seviyorum ama ona bakamam. Eminim o da yapamaz."

"Harry aşırı tepki veriyorsun. Lou ve Tom Lux'u size emanet ettiler. Artık sizin sorumluluğunuz altında. "

"Ne ben kesinlikle buna hazır değilim. Bu olamaz. Lux ben ve bu Kıvırcık. Aman Tanrım!"