Beni Anlatan Şiirler (1)

Vedalar unutturmuyor gideni kalana

Gidemezsin dedim, bal gibi de giderim dedin.

Yanılıyorsun diye ekledim arkandan. Yanılıyordun çünkü, giderken daha çok şeyi aldın yanına, benden milyonlarça parça daha...

Arkandan baktım sadece, kımıldamadan ve bir kere bile kırpmadan gözümü...

İzledim...

Saçlarını savuruyordu yanağını yalayan rüzgar. Yanaklarında ilk kez benden başka birinin dudakları geziniyordu. Rüzgarı da ıskandım biraz...

Uzaklaşıyordu tenimden tenin, rüzgar kokunu bana getiremeyecek kadar yorgun.

Gidemezdin, biliyorum...

Aramızdaki aşkı açtıkça, uzalığımızı yakınlaştırıyorsun aslında.

Hem yüreğim hala sende, haberin bile yok...

Seni unutturacağını sandın değil mi sensiz geçen zamanın?

Farklı bir şehir, hiç tanımadığın insanlar, tadını bilmediğin yeni bensiz akşamlar... Unutturacak sandın sana beni, beni de sana...

Yanıldın işte...

Tahmin bile edemeyeceğin kadar özlüyorum şimdi seni. Ellerim ellerini özldi, tenim nefesini, yanaklarım kirpiklerinin dokunuşunu özledi...

Öylesine doldum ki sana ve öylesine doldu ki gözlerim; dokunsan ağlarım. Hani kapıyı çalmadan girsen şimdi içeri, elinin omzuma dokunuşundan önce sesin dokunsa kulağıma, ağlarım...

Sesini de kulaklarım özledi...

Yani dön!

Vedalar unutturmuyor gideni kalana.

Alıştırmıyor zaman, anlamıyor kimse...

Dön işte, dön...

Ben, yanındayken bile sevmiyordum seni böyle...

Ezgin KILIÇ