CREPPYPASTA (BİTTİ)

FİNALL

İçimde garip bir huzur vardı. Bazen sadece beni seven bir ailemin olmasını istiyordum. Ama ben sadece kendimi kandırıyorum. Bununla birlikte kendimi daha çok incitiyorum. Bu yüzden bir yalanın içinde yaşıyorum.

〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰

Yataktan kalktım ve yavaş adımlarla aşşağı indim. Herkes hala uyuyordu. Uykum şu anlık yoktu. Susadığımdan mutfağa doğru yöneldim. Bir bardak alıp su doldurmaya başladım.

Tuhaf bir his vardı içimde. Sanki yanımda birileri vardı. Ama bunlar zararsız gibilerdi. Yani kendimi tehdit altında hissetmiyordum. Suyu içtikten sonra salona geçtim ve kapkaranlık salonda öylece oturdum.

Göz rengimin kendiliğinden yeşil rengini aldığını hissediyordum. Etrafımı artık net görebiliyordum. Etrafa bakarken küçük bir kız fark ettim. Bana ağlayarak bakıyordu.

Ayağa kalktım oda birden dışarı doğru koştu. Bende koşarak arkasından ilerledim. Çıktığımda ortalıktan kaybolmuştu. Tam içeri gidecekken ağacın yanında olduğunu fark ettim.

Tekrar oraya koşmaya başladım. Ama ben ona doğru yaklaştıkça o başka yöne ilerliyordu. Korkuyor muydu acaba? Sonunda yorulmaya başlamıştım. Üşüyordum ve evdende çok uzaklaşmıştım.

Artık yorgunluktan dizlerimin üstüne çöktüm ve kolumu kendime sardım. Isınamıyordum. Sonra birisi elimden tuttu. Kafamı kaldırdığımda bu küçük kızdı. Ayrıca bu kız rüyamdaki kıza aşırı derecedede benzediğini fark etmiştim.

"Hadi az kaldı biraz daha dayan"

"Nereye gidiyoruz?"

"Hadi gidince görürsün" kolumdan çekiştirmeye başladı. Zorla ayağa kalktım ve kızı takip etmeye başladım. Artık soğuktan her yerim uyuşmaya başlamıştı. Sonunda durduğumuzda gözlerimi yavaşça açtım. Bu bu rüyamda gördüğüm evdi. Ama neden bu ev hep karşıma çıkıyordu?

"Bu evle aramızda bir bağ var"

"Ne bağı?"

"Bu ev sen hafızanı kaybetmeden önceki evin" onunla birlikte küçük bir şok geçirmiştim.

"Hafızam?"

"Sana Birgün araba çarptı ve orada tüm hafızanı kaybettin" hala şok içerisinde kızı izliyordum.

"Peki sen bunları nereden biliyorsun?"

"Çünkü ben senin küçüklüğünüm"

"Ama Nasıl hafızamı kaybettim?"

"Kafanı çarptığın için"

"Peki benim annem, babam?"

"Onlar kısa süre önce öldüler" kafamı aşşağı doğru eğdim.

"Ama abin hala hayatta" kafamı şaşırmış derecede kaldırdım. Abim vardı ve hayattaydı. Kız birden beni evin içine getirdi. Birden eski anılarım gözümde canlanmaya başlamıştı.

Rüyalarımın hepsi gerçek hayatımdan bir kesitti. Ama en çok dikkatimi çeken gece yatarken yanıma hep birilerinin
gelmesiydi. Ama bunlar sanki benim peşimdelerdi.

Nereye gitsem yanımda oluyorlardı. Buda neydi? Kız birden üzerime üzerime gelmeye başladı.

"Sana senin içine giricem demiştim" (fesat anlamayın bedeninin kontrolünü alıcak yani) gözlerim şaşkınlıkla pörtlerken birden içimde çok kötü bir his hissettim. Vücudumu kontrol edemiyordum.

Artık vücudumun bütün kontrolünü kaybetmiştim ve karanlığa gömülmüştüm. Yine karanlıktı, yine etrafım boşluktu ve yine yanlızdım.

Artık ruhumun bedenimden yavaş yavaş ayrıldığını hissediyordum. Bir yokuşta gibiydim çıktıkça bitmiyordu aksine uzuyordu. Belkide karanlığa gömülmeye mahkumumdur.

Evet arkadaşlar kitabı artık bitirdim. Yeni bir kitap çıkarmayı planlıyorum daha adını bulamadım.Yakın Zamanda yayımlayabilirim. Kitap çıktığında buraya yazıcam. Eğer okumak isterseniz hatta kalın :):)