Nova 3: A new begin

Hoofdstuk 23

Alice

Luke legt mij op bed neer. 'Ga maar slaapen prinsesje. Het was een zware dag. Je moet veel rusten.' Zegt Luke en streelt over mijn wang. 'Zodat Arzon mijn ziel kan overnemen?' Zeg ik bot maar vermoeid. 'Je moet niet zo negatief denken. Arzon gaat je leven veranderen. En je gaat het leuk vinden.' 'Waarom doe je ons dit aan? Waarom wil je dat Hugo dit allemaal doet? Wat heeft de wereld jou aangedaan?' 'Het enige wat al heel mijn leven in de weg zit is die stomme vervelende Eddie van jou. Zelfs nu we hem hebben mag ik hem niet eens vermoorden.' Zegt hij boos. Maar dan verschijnt er een glimlach. 'Maar hij kan niet meer tussen ons in komen. Mijn schoonheid. Nu heb ik je eindelijk alleen voor mij zelf.' Zegt hij en zijn ogen glijden over mijn lichaam heen.

Hij grijnst en bijt op zijn lip. 'Misschien kan ik alvast een voorproefje nemen.' 'Flikker op!' Roep ik boos en ik wil mijn krachtveld gebruiken. Maar ik voel niks. Ik ben mijn krachten dus echt kwijt. 'Beetje meer respect he, voor je toekomstige koning.' Zegt Luke en wilt mij zoenen. Maar ik tuf in zijn gezicht. Hij kijkt me woedend aan. 'Prima, dan slaan we het zoenen over.' Zegt hij en maakt opeens mijn broek los. 'Nee!' Roep ik boos. Ik stribbel hard tegen. Maar hij duwd me omlaag en slaat Hij trekt mijn broek uit tot mijn knieën en kijkt naar mijn onderbroek. 'Ga weg!' Schreeuw ik uit paniek.

'Luke!' Hoor ik Hugo boos roepen. Van schrik laat Luke mij los en ik val van het bed af en kom met een klap op de grond terecht, terwijl mijn broek half uit is. Deze dag word met de minuut erger.

Hugo loopt dreigend op Luke. 'Waar ben je mee bezig!' Roept hij boos. 'Ze is nu toch van mij. Ik kan er nu mee doen wat ik er maar mee wil.' 'Hallo, ik kan je gewoon horen hoor.' Zeg ik en trek mijn broek omhoog en ga vermoeid zitten. 'Ze moet rusten zodat Arzon zijn werk kan doen.' Dus eigelijk moet ik wakker blijven en actief blijven.

'Voor je het weet kan je naar bed met je nieuwe konining.' 'Ik kan jullie nog steeds horen.' Luke gromt. 'Oke prima.'

'Is Rick al klaar met de pack van Kiara?' Ik kijk Luke vreemd aan 'Hij is er net mee begonnen. Vanaf nu is Eddie mijn enige gevangenen.'

'Wacht wat?! Wat is die Rick van jullie aan het doen?!' Vraag ik niet begrijpend. Luke grijnst. 'Kiara heeft geen pack meer.' Meteen ga ik staan. 'Wat! Worden ze vermoord?!' 'Ik wil mijn tijd en geld niet aan hun verspillen.' Zegt Hugo harteloos. Als mijn blik kon doden, dan lag hij nu dood op de grond.

Snel loop ik naar de deur. Maar natuurlijk pakt Luke mij van achteren vast en doet mijn armen achter mijn rug. Hij gaat met zijn hoofd in mijn nek. 'Waar denk jij heen te gaan schoonheid?' Zegt hij en geeft kusjes in mijn nek.

Tranen vormen in mijn ogen, en als snel rolt er een over mijn wang. Hugo gaat voor mij staan en kijkt me met een schuin hoofd aan. 'Ze vind je niet leuk Luke.' Meteen stopt Luke en gaat naast Hugo staan. Hij kijkt ook naar mij terwijl ik naar mijn versleten schoenen kijk. 'Het komt allemaal door Eddie. Mag ik hem gewoon vermoorden. We kunnen Kiara toch ook als proefkonijn gebruiken.' 'Nee. Het moet Eddie zijn.' Zegt Hugo en duwt mijn kin om hoog zodat hij in mijn ogen kan kijken. 'En zodra ze Eddie heeft gedaan, volgt de rest die ze lief heeft.'

Kiara

Hunter en ik staan als wolven aan de rand van het bos en we kijken naar het kasteel. Ik denk aan Alice, Eddie en mijn pack. Ik hoop zo dat ze allemaal oke zijn. Maar ik ben bang. Bang wat ze met Alice van plan zijn. Dat ik mijn beste vrienden ga verliezen.

'Kiara.' Ik word door Hunter uit mijn gedachten gehaald. Hij kijkt me aan. 'Is alles oke?' Ik knik en kijk naar het kasteel. 'Hoe komen we het beste binnen?' 'Ik denk dat het beste is als we via de gevangenis gaan. Die zit onder de grond.'

'Het is fijn dat je het kasteel plattegrond van Uron uit je grond kent.' Hunter kijk beschaamd naar beneden. 'Sorry Hunter, zo bedoelde ik het niet.' 'Dat weet ik.....maar je zou wel gelijk hebben. Ik heb slechte dingen gedaan. En ik weet niet of ik het mezelf ooit kan vergeven.' 'Ik wel.' Hij kijkt naar mij. 'Bedankt.'

Hij kijkt weer naar het kasteel. 'De gevangenissen zitten gelukkig niet heel diep onder de grond. Dus we moeten een stukje graven.' 'Maar hoe doen we dat zonder dat niemand ons ziet?' 'We moeten het doen als het donker is. Maar dan moeten we wel iedereen terug hebben voor het weer licht word anders worden we gepakt.' Ik knik. Dit word geen eitje.

Zodra het donker word beginnen Hunter en ik te graven. We moeten opletten dat het gat groot genoeg is zodat iedereen er door heen kan.

Na een uur voel ik eindelijk stenen. Hunter en ik veranderen terug. We maken de stenen los en haal ze er uit. Na een tijdje zie ik de vloer van de gevangenis. Dit gaat tot nu toe goed. Als het gat groot genoeg is wil ik er in springen. Maar Hunter houd met tegen. 'Ik ga eerst. Het is minder erg als ze mij hebben.' Zegt hij lief. Ik bloos. Hij gaat voorzichtig steeds meer door het gat.

Wat als hij gepakt word. Dan zie ik hem misschien nooit meer terug. Hunter's lichaam is al meer en deel door het gat heen. Ik kijk hem aan. 'Hunter.' Hij kijkt me aan. Dan geef ik hem een kus op zijn lippen. Het voelt zo goed. Zo fijn.

Hunter denkt waarschijnlijk het zelfde en was hij daar door de controlle van zijn lichaam kwijt en valt door het gat heen. Meteen kijk ik naar beneden en zie Hunter op de grond liggen. 'Ben je oke?!' Zeg ik geschrokken. 'Als ik nee zeg, krijg ik er dan nog een?' Grijnst hij. Ik glimlach en bloos tegelijk. Ik kan niet geloven dat ik dat heb gedaan.

Hunter lacht en gaat staan. Hij kijkt om zich heen. 'Oke de kust is veilig. Kom maar naar beneden.' Ik laat me zakken en laat me dan vallen. Ik word opgevangen door 2 sterke armen. Ik kijk Hunter aan. 'Dankje.' 'Graaggedaan.' Zegt hij en zet me op de grond neer.

Ik kijk om me heen. Er is niet veel licht. Maar wel genoeg om in de cellen te kijken. 'Eddie? Nick? Iemand?' Geen antwoord. We lopen de cellen voorbij of we iemand kunnen vinden.

Opeens zie ik Eddie in een cel zitten met de rug naar me toe. 'Eddie!' Zeg ik blij. Maar hij reageert niet. 'Eddie, we komen je redden.' Hij reageert nog steeds niet. Hunter komt naast me staan met sleutels in zijn hand. 'De rest van de cellen zijn leeg.' Ik kijk Hunter vreemd aan. 'Waar is mijn pack dan?' Ik kijk weer naar Eddie.

Ik pak de sleutels uit Hunter zijn hand en maak de cel van Eddie open. Ik loop naar hem toe en ga hurkend voor hem zitten. Hij kijkt even naar mij maar dan weer zielloos naar de grond. 'Eddie, we moeten hier weg. Weet jij waar we Alice en mijn pack kunnen vinden?' 'Het spijt me Kiara.' Zegt hij zachtjes. Ik kijk hem vragend aan. 'Waarvoor? Eddie, wat is er aan de hand?' 'Je pack....' Hij kijkt langzaam omhoog tot hij mij met traan ogen aankijkt. 'Ze hebben je pack vermoord.'

Hey, wil een keer zeggen: Dankjewel voor het lezen van dit boek. Ik hou van jullie, mijn Nova fans waar ik nog steeds geen naam voor heb hihi

Wat vinden jullie van het hoofdstuk en het hele verhaal? ^^