Zamanın Efendisi

Zamanın Efendisi [1] - Tanıtım

Tanıtım~

-Uzun bir giriş, yazdıklarımın bölüm geçtikçe daha iyi anlaşıldığını söylüyorlar ama hikayeye girerken gücü açıklamak istedim.-

Yat gezisi… Yaz gezisi hakkında güzel olan tek şey üzerine geçirdiğin herhangi bir şeyle suya atlamana izin veriyor olmaları. Su ile aramın iyi olduğu tek noktanın tamamen içinde olmam olması gibi bir durumum var. Duş? Ondan kesinlikle hoşlanmıyorum.

Ailemin beni bir yerlere sürüklemesine o kadar alışmıştım ki “..gideceğiz.” kelimesinden sonrasını dinlememiştim. Nasıl olsa bana yapacak tek bir şey kalıyordu; valizlerimi toparlamak. 19 yaşında kocaman adam olmuş denebilecek birinin neden hala ailesinin peşinden sürüklendiğini merak edebilirsiniz. Sebebi sahip oldukları milyarlar değil, büyük ihtimalle onlardan daha zengin olabileceğim bir şeylere sahibim. Ya da emin değilim. Belki de sahip olduğum şey beni sadece tımarhaneye tıkar. Bütün bunlar annem yüzündendi. Ondan korktuğum ya da beni dışlamasını istemediğimden de değil. Eminim ki yapabileceğim en rezil şeyleri de yapsam benden asla vazgeçmezdi. Ama onu kırmak ve bir kez daha o yüz ifadesini görmek… Asla babama karşı gelmemeliydim.

Benim hayatımın gözyaşından önce ve gözyaşından sonra olarak ikiye ayırabiliriz. Şimdi buna başlayacak olursam, annemin neden babamın her dediğini yapmama sebep olduğunu açıklamam gerekir. İlki,  annemin ne kadar güçlü olduğunu, hüznünü, gayretini çok geç fark etmiştim. Fark ettiğimde bazı şeyler için çok geçti. İlk gözyaşı böyle aktı hayatıma. İkincisi, kaybolmuştum. Farklı olmak insanların sizden nedensiz korkması demektir. Bilinmeyen her şey korkunçtur ama korkuyu kullanabilirsiniz. Ben bunu 16 yaşımda anladım, evden kaçtığımda. Çok iyi bildiğim, okula gidip gelirken her gün şoförümle kat ettiğim –ki servise binmek istemeyecek kadar gururluydum- sokaklara girersem kaçabilirim sandım. Sonuçta ben oraya aittim. Öyle olduğumu sanıyor da olabilirdim tabi. İki günün sonunda mezbaha olarak kullanılan iğrenç bir yerin deposunda ellerim kelepçeli bir şekilde oturuyordum. Eğer yeteneğimle onlara yardım etmezsem bunun cezasını aç kalmak gibi şeylerle ödeyeceğimi söylüyorlardı. Yeteneğim… Evet, onun sayesinde hayatta kalabileceğime inandığım şey şu an beni ölüme sürüklüyordu. Onlara bunun o şekilde işlemediğini anlatmıştım. Beni gördükleri ilk an neden bilmiyorum çok güçlüydüm ve bu yüzden daha önce hiç yapamadığım şeyleri yapmıştım. Gerçekten uzun bir görüydü. Beni bu yüzden kaldırmış ve tekrar aynı şeyi kendileri için yapmamı istemişlerdi. İnanın bana bir köpek gibi iğrenç kokulu bir yerde kalmaktansa yapabilirdim de ama olmuyordu. Görü yeteneğim bir daha o anki gibi olacak mıydı emin bile değildim. Ve o anı da ikiye bölecek olursam iki şey öğrenmiştim. Her ne kadar güzel, sarışın olursa olsun ya da ne kadar yardıma muhtaç, bir kıza asla yardım etmeyecektim ve bir daha bana yardım edeceğini söyleyen hiçbir insana güvenmeyecektim. Ona yardım etmek isteyişim yüzünden yeteneğim bir patlama yaşamış ve o an birinin dikkatini çekmiştim. O birinin beni olduğum gibi kabul ettiğini düşünmüş ve koşulsuz bir şekilde güvenmiştim. İkinci günün sonunda babamın ganster kılıklı adamlarını gördüğüme ilk defa sevinmiştim. Bütün bir depoyu birbirine katıp beni oradan çıkardılar ve büyük ihtimal adamlar güzel bir dayak yemişti. Elbette onlara evden kaçtığımı söylememiştim. Bu benim de güzel bir dayak yememe neden olurmuş gibi geldiğinden onlara kaçırıldığımı söylemiştim. Bunlar 'Gözyaşından Önce' olan kısımda kalanlardı.

Bütün bu olanların valizimi toplarken aklıma gelmiş olması, daha sıkıcı yat gezisine çıkmadan kendini berbat hissetmeme neden olmuştu. Kabuslarımdan birinde bile değildim ve oturduğum yerde saniyeler içinde kendime eziyet etmiştim. Hazırladığım küçük çantanın yanına çöküp beklemeye başladım. Bu anlar için yaptığım özel bir şeyim yoktu. Nefes egzersizi ya da saymak gibi şeyler yapmazdım. Kimse yapmamı da söylememişti. Zaten hayatımda hiç terapiye falan da gitmemiştim. Eğer gidersem beni de normalleştirirler diye korkuyordum. Evet, anormal olmayı seviyorum. Ne var bunda? Eğer birden bire iki saniye sonra ne olacağını görebilseniz ve bu önemli bir an olsa hoşunuza gitmez mi? Ya da belki önünüzden geçen bir insanın gözlerine baktığınızda, kullandığı bir eşyasına dokunduğunuzda geçmişinden parçalar görebilseniz? Anormal ve garip olmaktan rahatsız olmuyorum. Rahatsız olduğum tek şey kaderimi değiştirebilmek için bu güce tutunamıyor olmam. Eğer babamdan kaçabilseydim burada asla durmazdım.