KAOS

BÖLÜM 4

Medyada Esila'nın annesi ( Sedef), babası (Murat) ve tefeci (Aykut) var...

Uyandığımda büyük penceremden odama dolan ay ışığını fark etmemle saate bakmam bir oldu. Saatin daha gecenin dört ü olduğunu gördüm. Bu aralar uyku düzenimin bozulmasından ne kadar şikayetçi olsam da kabuslarımı dağıtmasını da bu denli seviyordum. Yatağım da doğrulup ayağıma geçirdiğim pembe terliklerimle ayağa kalktım. Yatakda ne kadar da dönsem sonuçta uyuyamıyacaktım. Yatağımdan kalktığım gibi doğru mutfağın yolunu tuttum. Mutfağa geldiğimde tezgahın üzerindeki sürahiyi elime alıp dolaptaki bardaklara ulaşmak için parmak ucumda yükseldim. Bardağı da alıp sürahiden kendime bir bardak su doldurdum. Suyumu ictikten sonra odama doğru yola çıktım. Fakat önümdeki karaltıyı görmemle kafamı yerden ayırmam bir oldu.

-" Kızım neden hâlâ yatmadın? "

-" Susadım da mutfağa inmiştim. Sen neden yatmadın baba?"dedim babama bakarak.

-"Uyku tutmadı kızım."dedi.

-" Peki baba o zaman ben odama gidiyim. Sana iyi geceler."diyerek merdivenlere yöneldim. Odama girdigimde kendimi direk yatağıma attım. Ne kadar istemiyerek de olsa kendimi uykunun kollarına bıraktım.

...

Sabah okula gitmeyecegim için biraz daha geç uyanmıştım. Uyuşukça yataktan kalktım. Banyoda iki gündür kendime gelemedigim için ruh gibi olan solgun yüzüme baktım. Kireçden farkı yok gibiydi. İnsanlar dışarıdan baktıklarında hasta olduğumu düsünebilirdi. İnsanlar derin düsünemeyecek kadar hayattan soyutlandıklarından insanın içini görmeye calışmazlardı. Kendime gelmek için çabalamam gerektiğini anlayıp duş almam gerektiğine karar verdim. Soğuk suyun altına girdiğimde ilk başta üşüsemde sonra buna aldırmadan duşumu almaya devam ettim. Bedenim yavaş yavaş suyun soğukluğuna alışmışken fazla oyalanmadan suyu kapatıp kendimi banyodan dışarı attım. Üzerime aldığım havluyu yatağımın üstüne bırakıp dolabımdan çıkardığım iç çamaşırlarımı üzerime geçirip siyah esofman altını ve gri tişörtümü büyük bir ustalıkla üzerime geçirdim. Saçlarımı tarayıp kuruttuktan sonra elime aldığım kitabı okumaya başladım. Bir saat kadar kitabımı okuyup annemin de beni kahvaltıya çağırmasıyla oturduğum yerden kalktım. Merdivenlerden aşağı inerken babamın telefondaki kişiye hararetle bir şeyler anlattığını işittim. Ben aşağıya inince babamında telefonu kapatıp masaya geçtiğini gördüm. Sanırım benim bu olayla daha fazla alakadar olup üzülmemi istemiyordu. Fakat ben zaten olayın içinde olduğum için herseyin farkındaydım. Bugün Aykut ' un bize verdiği ikinci gündü. Bize sadece iki gün müddet vermişti. Bugün sondu. Son şansımız, son umudumuzdu. Kahvaltı masasına geçtiğimde annem çaylarımızı dağıtıyordu. Babam ise sanki dünyayla bağlantısı kopmuş bir şekilde kendi gezegenine çekilmiş düşünüyordu. Şu an tek istedigim sey babamın aklından geçenleri öğrenmekti. Belki sorsam söylerdi. Fakat bende o cesaret yoktu. Annem de oturduğunda hep birlikte kahvaltimiza başladık. Babam yerinde doğrulduğunda bir şeyler söyleyeceğini çoktan anlamistim.

-"Kızım bugün Aykut un verdiği sürenin son saatlerindeyiz. Ama ben maalesef borcumuzu kapatacak parayı bulamadım. Baştan beri biliyordum. Bunun olma ihtimali çok azdı fakat ben bir umutla bekledim. Çok üzgünüm."dediğinde içimi bir korku sarmıştı. Bunu babamın ağzından duymak beni daha kötü etkilemişti.

-" Önemli değil baba. Ben sana hâlâ güveniyorum. Parayı bulamaman bir şeyi degistirmiyor. Ben de çok üzgünüm sizi üzdüğüm için. İhtimallere olasılık vermemeliydik, imkansız zaman alsa bile."diyerek bir kez daha hayata karşı kaybettiğimizi anladım. Bir kez daha yenilemeyecek kadar yenildigimizi. Dışarıdan güçlü gibi görünüp aslında iliklerimize kadar güçsüz olduğumuzu bir kere daha kanıtladık. Bir kere daha sömürüldük. Kızım şunu aklından sakın çıkarma. Seni o adama asla vermem. Gözünü senin üzerine değdirmesine bile izin vermem."dedi babam. Ne kadar da umutlu bizim için.