De Ogen van de Ziener (betaversie)

Proloog - De oude non

Met langzame passen schuifelde de oude vrouw door de lange verlaten gangen van het klooster. De sobere muren lieten weinig ruimte over voor vrolijkheid en de energie, die elk levend wezen nu eenmaal achter laat op de plekken waar het komt, bleef hangen als een verstikkende en drukkende wolk voor een ieder die daar gevoelig voor was. De oude non was zo iemand en dit had haar levenslange verblijf in het klooster alleen maar ondraaglijker gemaakt.

Haar benige vingers omklemden een wandelstok en met korte tikjes verplaatste ze zich door de gangen. Als ze een van de jonge nonnen tegenkwam in de hallen groette die haar met respect en achting, maar als het een zuster betrof die al jaren in het klooster verbleef hoefde ze alleen op een simpel hoofdknikje te rekenen - als ze überhaupt al begroet werd. De oude non stond in het klooster bekend als een vrouw die het liefst met rust gelaten werd, maar haar status binnen het Huis van Geloof maakte rust onmogelijk. Elke maand weer kwamen er zusters en broeders die hun opleiding voltooid hadden naar het klooster voor een kort gesprek met haar. Dit werd door de nieuwbakken herders gezien als een eer, maar zij zag het enkel als een vreselijke verplichting die al jaren geleden haar interesse verloren had. Ze wist dat haar tijd bijna gekomen was, en verheugde zich nu al op de rust die haar uiteindelijke dood haar zou geven.

Haar tikkende gang door het klooster stopte bij een grote eikenhouten deur, versierd met een tafereel van een engel en een arme man. De kunstenaar was duidelijk iemand van groot talent en de deur moest een klein fortuin gekost hebben. Het stond haaks op de sobere natuur van de rest van het klooster, maar de zuster vond het contrast weer prima passen met de persoonlijkheid van de man die aan de andere kant van de deur op haar wachtte.

Ze hoefde zich niet te identificeren en de deur schoof met een zachte sis open. Met haar kenmerkende tik-geluiden schuifelde ze naar binnen. In het kantoor wachtte twee mensen haar met een boze blik ongeduldig op.

'Je hebt wel heel erg je tijd ervoor genomen,' sneerde Moeder-overste zonder ook maar de moeite te nemen haar eerst te groeten.

'Je bent een uur geleden al ontboden. Ik heb niet de hele dag de tijd,' voegde de aartsbisschop van Nousmas er aan toe.

'Alles op zijn tijd,' glimlachte de oude vrouw met een vuur in haar ogen die ze nog nooit hadden ontwaard. Haar gezicht was een en al weerstand en afkeer.

'Hoe durf je de aartsbisschop te laten wachten?' riep de Moeder-overste. 'Hij is een belangrijk man!'

'Ha!' riep de non uit en wees met haar stok op het dikke kalende mannetje. 'Hij? Hij is slechts een pion. Niet eens dat. Hij heeft deze functie alleen weten te krijgen met hielen likken en...' ze pauzeerde even en keek hem met een schalkse blik aan. '... andere diensten. Hij heeft zelfs geen plaats in het Grote Plan. Nooit gehad ook. Te onbelangrijk.'

De aartsbisschop trok eerst wit weg, en werd toen vuurrood. 'Hoe durf je!' wilde hij roepen, maar zijn stem sloeg over toen de woorden zijn lippen verlieten, waardoor er weinig meer dan een onverstaanbaar gepiep te horen was.

'Ik ga even zitten, dat vinden jullie niet erg hè? Ik heb nog maar heel even en mijn lijf wil niet zo goed meer. Het is al oud en gammel.' Ze tikte met haar vinger tegen haar slaap. 'Maar het koppie, dat werkt nog prima. Meer dan prima. Mijn hersenen werken nog uitstekend.' Ze ging niet in de stoel voor het bureau van de aartsbisschop zitten, maar een van de fauteuil in barok-stijl bij de haard, schuin tegenover de deur. Toen ze ging zitten leek ze zich nog even te oriënteren om er zeker van te zijn dat ze precies op de plek zat waar ze moest zitten.

'Je blik... je woorden. Zo ken ik je niet, zuster,' zei Moeder-overste geschokt. De oude non was vanaf haar vroege jeugd geïndoctrineerd om een toonbeeld van volgzaamheid te zijn. Iemand met haar gaven die niet volledig in dienst van het Huis stond kon meer schade doen dan een hongerige vos in een kippenhok.