De Ogen van de Ziener (betaversie)

Hoofdstuk 20 - Op weg naar de berenklem

‘Kom je ons uitzwaaien?’ vroeg Jayden opgewekt.

Terwijl Jayden en Emma naar de Concordon liepen was Doc ook de hangar binnengelopen. Voordat hij antwoord gaf keek hij naar Emma, die er nog altijd verslagen uit zag. De vol levensvreugde fonkelende ogen hadden plaats gemaakt voor twee doffe en bedroefde kijkers.

‘Voor Emma,’ zei hij enkel en hield een tas in de lucht.

‘Wat zit erin?’ vroeg ze met een vlakke stem.

‘Wat kleding die je wel past. Gewoon wat spul dat enkele van mijn vrouwelijke patiënten hier hebben achtergelaten toen ze het zelf niet meer konden gebruiken. Ik begreep dat je al ruim een week in de kleren van Jayden rond loopt. Ik dacht, dan heb je in ieder geval zelf wat eigen kleding.’ Hij lachte er vriendelijk bij.

‘Waarom konden ze het zelf niet meer gebruiken?’ vroeg Emma hem.

‘Ach, tja,’ zei Doc schamel. ‘Sommige piraten en vergelijkbare klantjes komen hier nogal gehavend binnen. Ik ben goed, maar kan niet toveren.’

‘Ah... oh... Dank je,’ zei Emma enkel en pakte de tas aan.

‘Er zit geloof ik ook een pulswapen in,’ vertelde Doc er snel nog even bij. Hij negeerde de vuile blik van Jayden.

‘Wat moet ik daarmee?’ vroeg Emma zich hardop af.

‘Jezelf beschermen. Voor het geval dat. Het schijnt een nogal bijzonder wapen te zijn. Het was van een huurmoordenaar. Hij noemde het ding Babette. Maar wees er alsjeblieft voorzichtig mee.’ Hij keek Jayden vluchtig aan en verplaatste toen zijn blik weer naar Emma. ‘Ik heb het ook niet zo op wapens, maar in deze tijd weet je maar nooit.’

Jayden pakte Emma voorzichtig bij haar schouder beet. ‘Kom, Em. We moeten gaan. We kunnen niet te lang op één plek blijven.’

Emma liet zich gedwee naar de loopplank van het schip loodsen.

‘Denk aan je belofte, Jayden!’ riep Doc hen na.

‘Ja, ik wis de navigatie gegevens wel. Niemand zal je vinden door onoplettendheid van mij!’ riep Jayden vanuit het ruim van de Concordon.

‘Dat was niet wat ik bedoelde, jij kleine schavuit,’ mopperde Doc.

Toen Jayden zich klaarmaakte om op te stijgen, liep Doc de hangar uit zodat hij de rest van zijn thuis kon beschermen tegen de koude ruimte. Zodra hij de ingang achter zich sloot, werd alle lucht uit de hangar gezogen en veiliggesteld. De buitendeuren gingen open en de Concordon vloog naar buiten.

‘Ik hoop jullie nog terug te zien... en dan graag in blakende gezondheid,’ mompelde Doc tegen de lege hangar.

####

Het had Jayden de nodige moeite gekost om Thijs af te zetten op het station in het Electra systeem. Hij had graag mee willen gaan, maar Jayden gaf in alle eerlijkheid aan dat het op dit moment te gevaarlijk voor hem was. Als Jayden en Emma gepakt zouden worden, was er al een kans dat Jayden het niet zou overleven. Er was geen enkele reden om aan te nemen dat Thijs een hogere overlevingskans had; integendeel zelfs. Thijs was nog nooit buiten de Plejaden geweest en zijn grote mond bracht hem daar al vaak genoeg in de problemen. In deze situatie was hem meenemen het meest onverstandige dat Jayden kon doen, dus liet hij hem thuis.

Wel was Jayden erg blij met het bestand dat Thijs had aangelegd over het Broederschap. De informatie was zo omvattend, dat Jayden zeker wist dat autoriteiten die achter het Broederschap aan zaten er erg blij mee zouden zijn. Maar op dit moment was hij degene die de informatie het hardste nodig had, dus nam hij zich voor om er zo snel mogelijk aan te beginnen.

Hij was alleen in de cockpit want Emma lag in zijn bed te slapen. Hij maakte zich zorgen om haar. Sinds ze te horen had gekregen dat ze een genetisch kopie was, was ze ronduit depressief. De levenslust die zo kenmerkend voor haar was, was door het nieuws uit haar gezogen en Jayden kon enkel hopen dat het vuur, wat nu nog minder dan een smeulend hoopje as was, weer zou ontvlammen. Hij miste de Emma van een dag geleden. Hij miste haar verschrikkelijk.

Terwijl hij wederom de gevaarlijke warme gassen van de nevels tussen de Plejaden en de rest van de Melkweg doorkruiste, had hij nog liever dat ze weer naast hem zat en hem afleidde en irriteerde, dan dat ze als een dood vogeltje op zijn bed lag.

Ze wilde niets, zelfs geen eten of drinken. Toen ze sliep had hij voor de zekerheid wat water naast haar bed neergezet en wat van het fruit dat hij op het station in het Elektra systeem had ingeslagen. Misschien vergat ze even waarom ze zo depressief was als ze wakker werd en at en dronk ze iets voordat ze weer aan haar oorsprong dacht. Misschien... Je wist maar nooit.

Via de smokkelaarsroute kwam Jayden uiteindelijk uit in een systeem dat zo’n vier lichtjaar verwijderd was van het sterrenstelsel vanwaar hij naar de Plejaden was gereisd. Hij moest het zijn achtervolgers immers niet te makkelijk maken. Hij voerde zijn geplande route in op de navigatiecomputer en keek tevreden naar zijn eindpunt.

Een mooie plek voor een hinderlaag, zei hij in zichzelf. Kom maar op, jongens. Het spel kan beginnen. Maar nu ben ik het die het spel bepaald.

En met die gedachte vloog hij zijn schip naar de eerste sterrenpoort op zijn route; eentje die onder controle stond van OCRA.