ADAMIM

1

Merhaba adamım. Gülmeyi bırakmadın dimi bu günde? Ne sevinmiştir kuşlar, ne dalgalanmıştır şimdi deniz. Sen gülünce mevsimi yüzünden kesilen ağaçlar tekrar dallanmış mıdır sence? Bu sorunun yanıtını senden başkası kimse veremez bana. Verseler bile yine ben senden duymak için hep beklerim. Keşke bazen sen gülünce sevinen kuşlar gibi olsam. Çok kolay olurdu o zaman her şey. Özgürce uçup senin omzuna konardım. O zaman erken ölsem bile sorun olmazdı benim için. Çünkü zaten hayatım tam yanımdaydı o an. Sen benden belki korkarsın belki de korkmazsın. Niye bu kadar uzaksın bana be adamım? Hayat niye bu kadar mesafe koydu? Boş ver çok soru sordum sana. Nereye gidersen git bedenim orda olmasa bile kalbim yanında . Peşini bırakırmı orasını bilemem. Sen oradayken biz nasıl burada kalıyoruz hayret ediyorum bazen. Dokunmak istiyorum dokunamıyorum. Sarılmak istiyorum durum daha da imkansızlaşıyor. Sözlerim bir aşk sözü gibi oldu biliyorum . Ama bundan pek fazla rahatsızlık duymuyorum. Çünkü sevgi , gülümseme , dünya , hayat ve aşk deyince aklıma ilk gelen sensin. Bir tek ben miyim böyle hisseden ? Sonra gözlerimi kapıyorum. Açtığımda milyonlarca kişi yanımda senin adını haykırıyor. Bir bütün oluyorum. Herkes seni bekliyor. Neredesin adamım? Sahi rüyalarımı da bıraktın sen . Niye bıraktın be adamım? Seni görmek bu kadar imkansızken neden daha da imkansızlaşıyor . Hayallerime bile sığdıramıyorum seni. Sen bana en uzak yakınlıkken aslında en yakın uzaklıksın. Ancak bu kadar yetiyor kelimelerim seni anlatmaya. Bunca mesafeler neden var biliyor musun? Hayatta imkansızlıkları seviyor adamım. Senin gibi. Benim gibi.
Ama daha çokta evren gibi......