Medya'da Mavi.
Ne kadar çok özlemişim. Şu an hiç bitmesin, sonsuza kadar böyle kalabilirim.
Sanırım Poyraz' da benimle aynı fikirdeydi kollarını bir an bile gevşetmeden sarılmaya devam ediyordu.
Ve her zaman ki gibi Mert dayanamayıp "Biz çıkalım isterseniz."diyerek Poyraz'ın kollarımından ayrılmasına neden oldu.
Ardından Eda "Mert haklı rahatsızlık vermeyelim çıkalım biz."dedi sitemli bir şekilde.
Poyraz mahçup bir şekilde "Kusura bakmayın."diye devam ederken Eda araya girerek "Şimdi Mavi seni affetti diye bizde seni affettik sanma."dedi.
Eda'nın tepkisi beni çok şaşırtmıştı. Ben ne olduğunu anlamadan Poyraz şaşkın ama sakin bir şekilde "Haklısın Eda bende hemen affedeceğinizi düşünmemiştim. Ancak her şeyden önce biz bir aileydik ve benim ailem sırtını dönmez bana geçte olsa anlar beni."dedi.
Poyraz'ın sözleri ğöz yaşlarımı tutmamı zorlaştırdı. Eda'nın da gözleri dolmuştu. Poyraz' a söylediği sözden pişman olmuştu. O an onunda Poyraz'ı çoktan affettiğini anladım.
Eda tam bişeyler söyleyecekken Yasin sert ve ciddi bir ses tonu ile "Poyraz!" dedi. Poyraz ona doğru baktı. Yasin ciddi bir ifadeyle Poyraz'ın yanına yaklaştı. Onun bu sert ifadesi beni korkutmuştu.
"Sen şimdi çektirdiğin acılardan sonra seni affedebileceğimize inanıp geldin öyle mi?"dedi sert bir şekilde.
Hepimiz Yasin'e odaklanmıştık, ne diyeceğini ne yapacağını kestiremiyorduk. Çok sinirliydi. Dalga geçer gibi konuşmaya devam ediyordu.
"Öldüğüne inandıracaksın, yokluğuna alıştıracaksın sonra gelip ben ölmedim beni affedin diyeceksin."
Emre araya girerek "Yasin..." diyince Yasin ona "Sen karışma!"der gibi elini kaldırdı.Emre hemen sustu.
"Yok öyle Poyraz bey öldüğüne inandırıp geri geldim ben demek."dedi.
Salon buz kesmişti. Kimse tek kelime etmiyordu.
Poyraz sessizliği bozarak sakin bir şekilde "Sen olsan ne yapardın Yasin? "dedi.
Yasin birşey söylemeden sessizliğini koruyordu. Biraz durduktan sonra Poyraz "Neyse ben artık gitsem iyi olucak."dedi ve ayağa kalktı. Ardından ben kalktım. Gitmesini istemiyordum. Durdurmak istedim ama Yasin'in ve diğerlerinin vereceği tepkiyi bilemediğimden bişey söylemeden onunla birlikte kapıya doğru yürümeye başladım. Kapının önüne gelince "Anlayacaklar seni bir gün." dedim. Bana döndü ve o muhteşem gülüşüyle içimin ısınmasına neden oldu. Bende ona tebessüm ettim. Kapıyı açtı tam çıkarken "Numaramı almayı unuttum."dedi ve telefonunu çıkarttı. Benim söylediğim numarayı telefonuna kaydettikten sonra "Çağrı attım sende kaydedersin, bir şeye ihtiyacın olursa mutlaka ara ben artık yanındayım."dedi ve yanağıma bir öpücük kondurup gitti...
Kapıyı kapatıp arkamı döndüğümde Eda başını yana yatırmış beni izliyordu. Ona doğru yürüyüp boynuna sarıldım o da bana sarıldı ve ağlamaya başladık. Konuşmuyorduk sadece ağlıyorduk. Göz yaşlarımız anlatıyordu her şeyi...
Poyraz Eda'ya her zaman abi olmuş, Eda'da Poyraz'ı hep abisi gibi görmüştü. Eda Poyraz'ın öldü haberini aldıktan sonra bir ay hastanede kalmıştı.Kimseyle konuşmamış öyle hareketsizce yatmıştı. Ben ve Emre başından hiç ayrılmamıştık. Poyraz'dan sonra Eda'ya da bir şey olursa kaldıramazdık. Yasin ve Mert'in de yardımıyla Eda'yı eski hâline getirdik. Eski haline derken yani konuşabilen hareket edebilen. Çünkü hiç birimiz eskisi gibi olamazdık. Parçamız eksikti. Unutamadık onu. Sadece zaman alıştırmıştı bizi onsuz yaşamaya...
