oundvikligen // SuNor

-5-

Norveç temsilcisi, saate baktı. Gündüz vakti gibiydi, saat gecenin bir yarısı olsa bile. Neyse ki kış gideli birkaç ay olmuştu da daimi karanlıktan kurtulmuşlardı. Haziran'ın ortasındalardı.

Lukas'ın elleri terliyordu. Her zamanki yerine, yemek masasına oturmuş öylece saati izliyordu. Vakti gelmişti.

Ancak kararsızdı hala, tereddütteydi. Hayır, diye geçirdi içinden. Durmayacağım. Vakti geldi artık, hakkım olanı alacağım.

Ben birine ait değilim.

Ayağa kalktı aheste aheste. Dizleri titriyordu. İsveç temsilcisinin odasına çevirdi bakışlarını, onun içeride uyuduğunu biliyordu.

Geç bile kalmıştı bunu yapmak için. Yıllarca katlanmıştı buna, ama artık olmazdı. Halkı da kendisi de bıkmıştı. Norveç milliyetçileri, İsveçlilere isyan başlatmıştı. Aynı isyanı kendisi de yaşatacaktı.

Titreyen dizlerine aldırmadan, masanın üzerinde duran bıçağı kavradı beyaz parmakları. Pencereye çevirdi bakışlarını, aydınlığa baktı derin derin.

Güneş ona bakıyor, ancak ısıtmıyordu onu. Soğuk onun kalbindeydi her şeyden önce. Sıcağa kavuşabileceğini de sanmıyordu.

Adımları birbirini takip etti, Berwald'ın kapısının önüne geldi. Derin ve titrek bir nefes aldı, cesaretini kaybetmeden bu işi yapmak zorundaydı. Kemikli parmakları kapı kolunu kavradı, hafif bir gıcırtı eşliğinde açılan kapıdan içeriye gün ışığı süzüldü. Norveç temsilcisi de girdi yavaşça içeriye.

İsveç uyuyordu, Lukas onun bu halinin ne kadar huzur dolu olduğunu düşünmeden edemedi. O duygusuz ve ciddi hali, uykunun alevlerinde yok olmuş, geriye masum bir çocuk kalmıştı.

Elindeki bıçağı havaya kaldırdı, bir süre hedefinin uyuyan bedenini izledi. Bunu yapmaya uzun zamandır niyetliydi, şimdi vazgeçemezdi.

Gözlerini sımsıkı kapattı, dudaklarını oynatarak sessiz bir dua mırıldandı.

"Özür dilerim Berwald."

İsveç temsilcisinin göğsüne hızla inen metal kana bulanırken Norveç temsilcisi yanaklarından süzülen göz yaşlarıyla evi hızla terk etti.

"Çok özür dilerim..."

♣

Ne yaptım ben.