ACI

4.BÖLÜM

Köpeği bırakıp eve doğru yürümeye başladık. Bugün hava çok güzeldi sanki güneş bize adeta gülüyordu.  Elif bi anda " Ayça ya ikimizden biri kazanır diğeri kazanamazsa "dedi ve cidden canımı sıkmaya başlamıştı. Düşününce hey ne düşünmesi öyle birşey düşünmek bile istemiyordum. Kafayı yemiş bu kız diye düşünmeye başladım ama bi yandan da haklıydı öyle birşey olursa ne olurdu acaba? Yok be olmaz olmaz kendimi böyle iyi hissettirebilirdim. Off kafam cidden çok karıştı. "Elif sus lütfen öyle birşey olmicak. Tamam mı" sinirlenmiştim. Eve vardığımızda Elif'e sarılıp "lütfen iyi şeyler düşün"dediğim anda elif benim yanağımdan öptü ve gitti ve bende
eve çıktım. Telefonumdan elifle mesajlaşmaya başladık o sıra yanıma babam geldi."bırak şu telefonu elinden ne bok var telefonunda" Bu aralar daha çok üzerime gelmeye başlamıştı. Cidden canımı sıkıyordu bu adam. Şimdi de telefonuma takmıştı. Neydi bu adamın benimle olan bu ilgisi ne vardı yani telefon elimden düşmüyorsa. Sonuçta derslerim çok iyi. Okulun en başarılı öğrencilerdenim. Ona zararım da dokunmuyordu. Ama illa ki bana bulaşıcaktı işte. Zaten tek derdi beni evden göndermekti. Zor ikna etmiştim üniversite'ye gidiyim diye ona kalsa beni hemen evlendiricek. Babamı da öğretmenlerim ikna etmişti. Babam paramızın olmadığını
söyleyip duruyordu. Sanki şimdiye kadar bana çok para verip gibi konuşması yok mu beni deli eden. Şimdiye kadar herşeyimi kendi kendime aldım onun verdiği 3-5 kuruştu. Onun umrunda bile değildim ki bazı zamanlar ona baba demek bile içimden gelmiyordu. Ona telefonla  sadece   Elifle konuştuğumu çok kez söylemiştim. Ama o istediğini duyardı hep. "Baba Elif'le konuşuyorum" babam bana bakarak sahte gülücükler saçmaya başladı. Bu adamdan iğreniyordum. "Başka bi bahanen yok tabi"bunun niye böyle olduğu belliydi. Leş gibi kokuyordu. Pislik herif diye geçirdim içimden.  Babama çok sinirli bi şekilde bakmaya başladım. "Baba bahanane falan değil
sen beni öyle iğrenç bi hale sokuyorsun ki kimse benim yüzüme bile bakmıyor"içimden babamı boğmak falan gelmişti. Onunla konuşurken ağlamaktan nefret ederdim ve istemsizce gözyaşlarıma engel olamadım. Kahretsin şimdi sırası değildi. Beni daha çok güçsüz zannedecekti. Nefret ediyordum ailemden kendi çocukları değil de sanki başkasının çocuğuna zorla bakıyorlardı. Annem nasıl görmemezlikten geliyordu ki beni görmüyo muydu bana yaptığı işkenceleri. Annem sadece babama aşıktı. Hayatında ben yoktum. Tek bi  kişi vardı o da pislik bi herif. İyi ki de benden sonra çocuk yapmamaya karar verdiler. O çocuğun  da hayatı
mahvolurdu. Kocasına aşık bir anne ve deli bi baba. Kim isterdi ki böyle bi aileyi. Ben de istemiyordum ama mecburdum işte. Ne yaparsam yapayım onlar benim ailemdi. Babam bana bağırmaya başlamıştı"senin nasıl bi sürtük   olduğunu herkes biliyor ders çalışıcam diye evden çıkarken erkeklerin yanına gidiyormuşsun. Terket bu evi bi daha da bu evin kapısından geçerken görmim seni"gözyaşlarıma hıçkırıklar da eklendi. Ne diyordu bu adam amacı sadece beni bu evden göndermekse bana açıkça söylese daha az acı çekerdim. Şoka girmiştim ve annem tepki bile vermiyordu. Hemen odama geçip bavulumu hazırlamaya başladım. Yazlık kışlık
hepsini doldurdum 2 bavulla evden çıkarken annem yanıma geldi. "Ayça al şu parayı lazım olur" bi tek bunu mu düşünmüştü. Bana kal gitme bile demedi. Annemin yüzüne bile bakmadan merdivenleri inmeye başladım. Aslında bi yandan mutluydum kurtulmuştum o cehennemden. Şimdi kız başıma kalmıştım gecenin bi saatinde. Nereye gidicektim ki bi Elif var hayatımda ama onun ailesinin de benim ailemden aşşağı kalır bi yanı yoktu. Evden çıkmadan önce montumu iyi ki de almıştım. Geceleri hava baya bi soğuk. Nereye gitsem diye düşünmeye başladım. Mecbur parka gittim. Bavulları sürükleye sürükleye. Dışarıda çok değişik
insanlar vardı. Parka vardığımda bi bankta oturdum. Uyumayacaktım kendimi ancak böyle iyi hissedebilirdim. Düşüncelere daldım. Ne kadar da berbat bi hayatım vardı benim. Allah'a şükrediyordum. O kadar dayak yememe rağmen sağlığım yerindeydi. İyiydim ama hala ağlıyordum. Zaman nasıl geçicek bilmiyordum. Ben de kulaklığımı telefonuma geçirdim ve müzik dinlemeye başladım. Bana şu koskoca hayatta iyi gelen 3 şey vardı; müzik ,kitaplar ve Elif. Müzik beni sakinleştirmişti. Yüzümü kollarıma sürdüm. İyi şeyler düşünmem gerekiyordu. Aklım sadece üniversitedeydi. Kazanırsam yeni bi hayat başlayacaktı benim için.
Kendimi hayallerimden alıp gerçeği de düşünmem gerektiğini anladım. Yarın nerede kalıcaktım? Yarın kafeye gidecektim de uykusuz nasıl çalışıcam o nu da bilmiyordum.