Ang Kwento Nating Dalawa (RaStro)

Ang Kwento Nating Dalawa (2)

Nagkunwari akong tulog ng makita kong papalapit na si Glaiza sa'kin. Naramdaman kong inayos nya muna ang pagkakasandal ko sa head rest. She also reclined my seat bago nya tuluyang pinatakbo ang sasakyan.

Dahil sa epekto ng alak, pagod sa trabaho, at sama ng loob hindi ko namalayang nakatulog na pala talaga ako ng totoo. Nagising na lang ako sa mahinang yugyog ni Glaiza sa balikat ko.

"Yon, gising na. Nandito na tayo." Mahinang anas nya habang patuloy pa din sa pagyugyog sa balikat ko. She's the only one who calls me by that name. "Yoyon" is a pet name given to me by my cousin when I was a kid. Usually naiinis ako 'pag tinatawag ako sa pangalang yun pero iba ang nararamdaman ko pag sya ang tumatawag sa'kin ng "Yoyon". It's like her term of endearment for me.

Ayoko pang gumising. Masakit and ulo ko at ayaw pang dumilat ng mga mata ko. Masakit din ang puso ko. Kung pwede lang na matulog na lang ako habang buhay. I don't wanna face reality anymore. I wanna feel numb with all these pain. God, how I hate my life!

"Yoyon, hindi ka pwedeng matulog dito sa kotse. Umakyat na tayo sa taas at doon mo na ipagpatuloy yang pagtulog mo." Tukoy nya sa condo unit ko. Since I was eighteen I've been living independently. Hindi dahil sa kung anupaman kundi dahil rinding rindi na ko sa patuloy na pag aaway ng parents ko. I decided to moved out para makaiwas na sa gulo nila. I was twenty when they finally decided to break up. Then they filed for an annulment. My mom remarried again while my dad decided to go back to England after their marriage was annulled. Yes, were well-off pero minsan hindi lang pera ang nakakapagpasaya sa isang tao. I'm an only child at mahirap para sa'king harapin mag isa ang pagkakaroon ng hindi buong pamilya. But then, I'm so lucky to have a bestfriend on my side 24/7. Glaiza is always been there for me, my battle is also her battle. I wouldn't be what I am now if not for her. Naging madali ang lahat ng bagay para sa'kin dahil sa kanya. But now I felt as if I'm about to lose her. I'm about to lose my bestfriend to another guy. My bestfriend whom I fell in love with secretly. I'm such a loser and I can't help it. The thought of it makes my tears fell down without knowing it.

Nakapikit ako pero malaya na palang dumadaloy ang masaganang luha sa mga mata ko.

"Yon, are you ok? Bakit ka umiiyak?" Narinig kong tanong nya. Halata sa boses ang pag aalala.

Parang balsamo sa puso ko ang boses nya. Gusto kong magsumbong, gusto kong umiyak sa mga balikat nya gaya ng dati. Pero mas pinili kong manahimik na lang dahil alam kong ako lang naman ang makakatulong sa sarili ko. I have to let her go in one way or another.

I swallowed the lump on my throat and tried to compose myself. Pinahiran ko ng mga kamay ang luhang dumaloy sa pisngi ko. I looked at her in the eye and gave my best smile.

"Ok lang ako. Don't worry about me." Nakangiti kong assurance sa kanya.

"Alam kong hindi ka ok, no matter how you tried to be. Kilala kita Rhian, I'm your bestfriend you can tell me anything ... everything. Just like the old days?" Hinawakan nya ang mga kamay ko. She wanted me to open up. Pinipilit arukin kung ano ang gumugulo sa isipan ko.