Yapmayacağım hiçbir şey yok
Gözlerinin içine bakmak için
Ve karşılık verdiğini görmek için
Aşk dedikleri gibi her şeyi yenebilir mi?
Dikkat bu hikayedeki hastalıkların hiçbiri bilimsel belirtiler değildir.
~16 Şubat 2016~ "Bu kapak benim için çok mu hayat vadeden bir şey oldu.Neyse bu bir günlük değil sokakta gezinirken bir yerden kafama düştü.Kim attı niye attı bilmiyorum pekte umurumda değil ben sadece buraya içimden gelenleri yazarım tabi içimde bir kalbim varsa bu hastalıktan beri kanımın aktığını bile düşünmüyorum ölümsüzlüğü bulmuş olabilirmiyim ? Kimse beni görmüyor.Birine çarpıp özür dilediğimde suratıma bile bakmıyorlar.Sanırım cidden dünyadan göçtüm.Ellerim nasıl hareket ediyor? Bedenimde kan kaldı mı? Ya da görünürde bir bedenim kaldı mı? Birkaç gündür psikologa gidiyorum bana ilaç veriyor ama bir şey değiştiğini düşünmüyorum.Hastalığım dediğine göre yürüyen ceset sendromuymuş.İngilizcede Cotard Sendromu diye geçiyor. Beni gören tek kişi psikologum olabilir mi? Beni sadece o dinliyor ya oda ölüyse ya beni kandırıyorsa? Uyuduğumu düşünmüyorum ama gözlerimin önüne bir karanlık çöküyor.Yatağıma gidiyorum çok halsizim gerçi hep halsizim"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eun Mi oflayarak yatağına yattığında varlığından şüpheliydi.Tavanda çizilmiş bulutlara baktı.Artık onların gerçek olmadığını düşünüyordu.Gözleri yavaş yavaş kapanırken Eun Mi gözlerinin kapanmadığını gözlerine perde indiğini düşünerek uyuya kaldı.
Yeni hikayeyle merhabaaa boş zamanım olduğu için ilk bölümü bırakıverdim buraya diğer bölümleri geç atabilirim şimdiden kusura bakmayın.
