Yapmayacağım hiçbir şey yok
Gözlerinin içine bakmak için
Ve karşılık verdiğini görmek için
Aşk dedikleri gibi her şeyi yenebilir mi?
Dikkat bu hikayedeki hastalıkların hiçbiri bilimsel belirtiler değildir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eun Mi sabah yüzünde hissettiği ellerle uyandığında Jongin'i görünce şaşırmıştı.Jongin ise sevimli ve hüzünlü bir şekilde ona bakıyordu.
"Günaydın"
Mırıldanıp ona döndüğünde Jongin hafifçe gülümsedi.Ajummanın söyledikleri genç kızın aklına gelince doğruldu.Jongin'de doğrulup örtüyü kızın üstüne serdi.
"Pencereyi açtım üşütme." Kız buraya nasıl geldiğini sormak istiyordu.Ajumma onu kızın yanında istemiyorken ve anahtarı da yokken nasıl içeri girmişti.
"Ajummaya senle son kez konuşmak istediğim için izin istedim ve o da bana anahtarı verdi."
Jongin sanki genç kızın aklındakileri okumuş gibi bu cevabı vermişti.Sonra kendini geriye doğru bıraktı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jongin'in böyle düşündüğünü öğrenmek genç kızı bir hayli üzmüştü bu kadar zorluğa dayanmışlardı.Sırf hasta olduğu için herkesin onu suçlaması ajummanın uzak durdurması haksızlıktı.Jongin suratını Eun Mi'nin bulutlarına çevirdi ve gözlerini kapadı.Eun Mi,bakışlarını Jongin'in suratına çevirdi.Eun Mi'nin ani sarılmasıyla Jongin bir anda şaşırmıştı.Sonrada kollarını kıza sarmıştı.
"Seni bırakmak istemiyorum Jongin"
Eun Mi söylediği şey ile utanmıştı.Jongin ise kıkırdamıştı.
"Yah sadece ajummaya öyle söyledim.Seni bırakmaya niyetim yok." Jongin genç kızı sıkıca sarıp alnından öptü.Daha sonra bir şey söyleyecekmiş gibi derin bir nefes aldı.
"Mi özür dilerim ama senden önce polis merkezine gittim.Beni sorguladılar.Çıktığımda sabah olmuştu." Eun Mi çenesini Jongin'in omzuna dayayıp suratına baktı. "Ne istiyorlarmış peki? Ne yapacaklarmış seni?" Jongin parmaklarını genç kızın yanağından dolaştırdığında içini koca bir huzur kaplamıştı. "Hey sakin ol herhangi bir suç işlemediğim için bir şey yapmayacaklar sanırım...bir de senin bir kaç bilgini istediler seni de araştıracaklarmış.Sakın merak etme sen bir şey yapmadığın için seni oraya çağırmayacaklar seni onların eline bırakmam." Jongin bunları söylerken kızı sıkıca sarmıştı.Bir yere gitmesini istemiyordu sadece burda kalmasını sadece kollarının arasında kalmasını istiyordu.Öyle de olacaktı.Eun Mi'yi kimseye vermeyecekti. "Imm uykum var." Jongin mırıldanarak kendini uykunun kollarına bırakmak istermiş gibi kızı kendine iyice çekti ve dudaklarını kızın alnına bastırdı. "Gözlerimi açtığımda burda olmanı istiyorum." Genç kızın kafa sallamasını hissetti.Eun Mi'de kollarını Jongin'e sarmıştı.
----- Genç adam polis merkezine geldiğinde onu sorgulamıştık ama pek bir şey bulamadık.Raporun sahte olduğunu düşünüp doktora teyit ettirdik.Gerçekten de nekrofiliydi.Yaptığı bir şey olmadığı için ne tutuklayabiliyorduk ne de bir şey için suçlayabilirdik.Hem Kim Jongin'in hastalığı beyinde olduğu için onu tutuklayamazdık.Sadece...sadece akıl hastanesine gönderebilirdik ama şuan tehlike oluşturacak bir şey yapmamıştı yine de onu izleyecektik.Yanında ki genç bayanı sorduğumuzda onun bir şeyle alakası olmadığı için getirmediğini söyledi.Gençten öğrendiğim bilgilerle onu araştırmaya başlamıştım.İsmi Eun Mi idi arama iznimiz olduğu için psikolog Bayan Gyu Ri den kayıtları alabilmiştim.O da hastaydı ama hastalığının ne olduğunu anlamadığım için internetten araştırmıştım. Cotard Sendromu yani yürüyen ceset...akli depresyon ve intihara eğilim ...genellikle öldüğünü ve yürüyen ceset olduğunu düşünür.
Tanrımm genç kızın dosyasına baktığımda hastalığının sebeplerinde aile fertlerinin öldüğü yazıyordu.Öldüğü bilinen kişi annesiydi annesini araştırdığımda ise bir şey farkettim kıza çok benziyordu.Ama farkettiğim şey bu değildi farkettiğim şey bu kadının benim karım olmasıydı.
